Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Nerwowy pisze: ↑

27 maja 2019, o 07:31

Leków nie biorę od początku maja. Zejście z nich było całkiem nieźle i praktycznie bezproblemowe. Czułem się znacznie lepiej, bo branie leków tak długi czas samo w sobie mnie nakręcało i stresowało. Po prostu bez nich poczułem się zdrowszy, szczęśliwszy i pewniejszy siebie.

Został mi praktycznie tylko jeden objaw, który właściwie miałem cały czas (czy brałem leki czy nie). Katastrofalne, straszne myśli w stylu wariowania, przemocy, wypadków, etc. Radzę sobie z nimi coraz lepiej. Są rzadsze i znacznie słabsze. Czasami zanikają nawet na 2-3 tygodnie, gdy mam mało stresów, a jak już wracają trwa to w miarę krótko (lepsze 2-3 godziny, niż kiedyś całe dni). Nie uciekam też od sytuacji, które w nich mam. Gdy mam "wizję", że będę mieć wypadek olewam ją, wsiadam i jadę. Nic się nie dzieje i zapominam. Niestety te myśli są strasznie frustrujące, denerwują mnie, że wracają i przygnębiają.

Postanowiłem sobie z nimi ostatecznie poradzić dzięki książce "Umysł ponad nastrojem. Zmień nastrój poprzez zmianę sposobu myślenia". I tu zaczęła się zabawa na nowo. Przeczytałem, że OCD najlepiej leczyć dużymi dawkami leków i terapią, a ja nigdy nie brałem dużych dawek. Do tego zaczęło się googlowanie... i znalazłem informacje (na stronie psychologa) o ciężkich przypadkach (nie wychodzenie z domu przez rytuały, etc.), hospitalizacjach, o tym, że OCD to zaburzenia serotoniny w mózg i , że wychodzi z tego tylko 60-75%.

Najbardziej dobiła mnie właśnie informacja, o tych 60% i, że to zaburzenia w hormonach. Kładłem się tak nabuzowany, że zasnąłem dopiero po 3. Oczywiście atak paniki, serce biło mi jakby miało wyskoczyć, zimne nogi i ręce. Jedyny plus, że już to znam - zrobiłem sobie medytacje, regularnie oddychałem, nie pojawiły się myśli jak kiedyś, że to zawał i zaraz umrę. Po prostu przetrwałem to w miarę normalnie.

Teraz mam wrażenie jakbym się staczał na nowo w zaburzenie i cofał do tego co miałem jeszcze w listopadzie-grudniu 2018. Mam dolinę i wątpliwości czy to się uda pokonać. Miałem iść do lekarza na kontrolę i boję się, że zacznie mnie namawiać na powrót do leków, co znając mnie na pewno jeszcze bardziej mnie dobije.

Znam wiedzę, wiem, że nie powinienem się użalać nad sobą tylko działać, ale to piekielnie trudne w takich chwilach. Może macie jakieś porady lub pomysły jak to przetrwać?

życie pisze: ↑

27 maja 2019, o 10:22

Myślę, że ta pogoda ciągnie nas trochę w dół, bo to nawet widać ostatnio po ilości osób zaglądających na forum. Ja też jakbym ostatnio straciła siły i chęci. Moje nastroje i siły zmieniają się z godziny na godzinę, ale staram się po prostu żyć z tym. Trzeba trzymać się postawy normalnosciowej i pozwolić być temu wszystkiemu.
Masz wrażenie jakbyś staczał się znów w zaburzenie, a to jest normalne przy kryzysach. Nierwicy o to chodzi, aby straszyć, aby gubić nas w tych naszych działaniach. Pamiętaj, że musisz trzymać się tego co zaplanowałeś, bo to przyniosło skutki. Teraz jest kryzys i musisz z nim żyć, bo inaczej zaczniesz walczyć z nerwicą. Zobacz ile ona podsuwa ci wątpliwości.

martaa1 pisze: ↑

27 maja 2019, o 11:04

Nerwowy tak ja dziś ugryzłam się w rękę aby nie zacząć szukać czy na pewno to co mi się ostało to depersonalizacja Szukanie po sieci to dramat i to tak po czasie widać tę zależność dopiero.
A tak zgadzam się z tym co napisała życie.

Nerwowy pisze: ↑

27 maja 2019, o 11:23

martaa1 pisze: ↑

27 maja 2019, o 11:04

Nerwowy tak ja dziś ugryzłam się w rękę aby nie zacząć szukać czy na pewno to co mi się ostało to depersonalizacja Szukanie po sieci to dramat i to tak po czasie widać tę zależność dopiero.
A tak zgadzam się z tym co napisała życie.

Długo nie czytałem w sieci artykułów, wczoraj się niestety złamałem, bo chciałem uzupełnić informacje z książki... Myślałem, że jak skupie się na artykułach od lekarzy i psychologów nie będzie takich zonków Niestety wyszło jak wyszło, a mogłem wczoraj zamiast tego się zrelaksować i obejrzeć serial.

Ten kryzys jest chyba taki ciężki dla mnie, bo dawno nie miałem takich większych załamek. Były jakieś chwilowe, ale nie atak paniki.

Nerwowy pisze: ↑

27 maja 2019, o 07:31

Leków nie biorę od początku maja. Zejście z nich było całkiem nieźle i praktycznie bezproblemowe. Czułem się znacznie lepiej, bo branie leków tak długi czas samo w sobie mnie nakręcało i stresowało. Po prostu bez nich poczułem się zdrowszy, szczęśliwszy i pewniejszy siebie.

Został mi praktycznie tylko jeden objaw, który właściwie miałem cały czas (czy brałem leki czy nie). Katastrofalne, straszne myśli w stylu wariowania, przemocy, wypadków, etc. Radzę sobie z nimi coraz lepiej. Są rzadsze i znacznie słabsze. Czasami zanikają nawet na 2-3 tygodnie, gdy mam mało stresów, a jak już wracają trwa to w miarę krótko (lepsze 2-3 godziny, niż kiedyś całe dni). Nie uciekam też od sytuacji, które w nich mam. Gdy mam "wizję", że będę mieć wypadek olewam ją, wsiadam i jadę. Nic się nie dzieje i zapominam. Niestety te myśli są strasznie frustrujące, denerwują mnie, że wracają i przygnębiają.

Postanowiłem sobie z nimi ostatecznie poradzić dzięki książce "Umysł ponad nastrojem. Zmień nastrój poprzez zmianę sposobu myślenia". I tu zaczęła się zabawa na nowo. Przeczytałem, że OCD najlepiej leczyć dużymi dawkami leków i terapią, a ja nigdy nie brałem dużych dawek. Do tego zaczęło się googlowanie... i znalazłem informacje (na stronie psychologa) o ciężkich przypadkach (nie wychodzenie z domu przez rytuały, etc.), hospitalizacjach, o tym, że OCD to zaburzenia serotoniny w mózg i , że wychodzi z tego tylko 60-75%.

Najbardziej dobiła mnie właśnie informacja, o tych 60% i, że to zaburzenia w hormonach. Kładłem się tak nabuzowany, że zasnąłem dopiero po 3. Oczywiście atak paniki, serce biło mi jakby miało wyskoczyć, zimne nogi i ręce. Jedyny plus, że już to znam - zrobiłem sobie medytacje, regularnie oddychałem, nie pojawiły się myśli jak kiedyś, że to zawał i zaraz umrę. Po prostu przetrwałem to w miarę normalnie.

Teraz mam wrażenie jakbym się staczał na nowo w zaburzenie i cofał do tego co miałem jeszcze w listopadzie-grudniu 2018. Mam dolinę i wątpliwości czy to się uda pokonać. Miałem iść do lekarza na kontrolę i boję się, że zacznie mnie namawiać na powrót do leków, co znając mnie na pewno jeszcze bardziej mnie dobije.

Znam wiedzę, wiem, że nie powinienem się użalać nad sobą tylko działać, ale to piekielnie trudne w takich chwilach. Może macie jakieś porady lub pomysły jak to przetrwać?

Gafa pisze: ↑

27 maja 2019, o 19:47

Nic się nie martw!!!!!! Po długim dobrym czasie w grudniu 2018 zaliczyłam taki kryzys jak nigdy wcześniej. Choć wydawało mi się że byłam na finiszu. Teraz jest znowu b. dobrze. Ale chwilę trwało zanim wróciłam równowagi. Przeczekaj !!!!! Ale po co do leków???. To kolejny test Twoich umiejętności. Chyba jeszcze nie nabrałeś wystarczających umiejętności i tyle. Psy szczekają karawana idzie dalej!!!!! Jedni się odburzaja po kilku miesiącach inni po kilku latach. Dlaczego ? Bo tak;-. Nie wracasz do początku. Bzdura. Przecież Wiesz że to nic strasznego. Przecież to wiesz. Trzymaj się tego. Trzymaj się wiedzy i Twojej zdrowej Świadomości.

Julcia66 pisze: ↑

28 maja 2019, o 19:21

Czy ktos oprócz nerwicy miał jakąś chorobę fizyczna somatyczna np chore serce płuca zatoki alergie ?

Nerwowy pisze: ↑

28 maja 2019, o 19:41

Byłem dziś u psychiatry na kontroli po odstawieniu leków. Myślałem, że będzie kazał mi wbijać kolejny raz, a on mówi, że mi idzie świetnie i muszę dalej nad tym pracować, a na pewno dam radę

Tove pisze: ↑

28 maja 2019, o 23:23

Ja tylko dodam, ze z tymi statystykami odnośnie ile osób wychodzi z nerwicy jest tak, ze np jeżeli ty masz czworo dzieci a ja wcale to statystycznie mamy po dwoje
Więcej dystansu nabierz

życie pisze: ↑

28 maja 2019, o 20:18

Widzisz jesteś super bohaterem, a z tego kryzysu jeszcze będziesz się śmiać. I jeszcze nie jeden kryzys przyjdzie, ale będziesz zawsze wychodził mocniejszy, choć nerwica i tak będzie podpowiadać ci co innego. Baw się dobrze.
Super, że lekarz zauważył zmiany i nie dał ci leków.

Tove pisze: ↑

28 maja 2019, o 23:23

Ja tylko dodam, ze z tymi statystykami odnośnie ile osób wychodzi z nerwicy jest tak, ze np jeżeli ty masz czworo dzieci a ja wcale to statystycznie mamy po dwoje
Więcej dystansu nabierz

martinsonetto pisze: ↑

29 maja 2019, o 13:21

Hehe dobre Ważne aby się nie utożsamiać z tym właśnie co napisała życie. Czyli wystarczy dzień naprawdę zły i już mamy przekonanie, że się cofamy lub gorzej być nie może. A to tylko na daną chwilę się tak czujemy i warto spróbować wzruszyć ramionami wtedy i powiedzieć ale jutro może być tak jak przed wczoraj. A jak nie jutro to za tydzień. Nie jest to lekkie w wykonaniu ale lepsze niż tylko uczepianie się czarnych wizji.