Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Tak sobie pomyślałam, że może stworzymy wątek o tym, że jednak nerwica ma jakieś plusy? Ja zaczęłam doceniać radość z małych rzeczy Każdy dobry dzień, dobra noc, dobre chwile nabrały jakiegoś większego znaczenia. A u Was? Czy zaburzenie skłoniło Was do jakiejś pozytywnej refleksji?

Ja zobaczyłam, że wokół mnie jest mnóstwo osób, na które mogę liczyć i nie jest to tylko takie gadanie, ale rzeczywiście pomagają.

Poza tym zaburzenia lękowe poniekąd zmusiły mnie do psychoterapii i do poprawienia mnóstwa rzeczy 'życiowych" we mnie.

hmm.... ja powiem, że lęk sprawił, że uwolniłam się od toksycznego związku (może nie związku, a relacji damsko-męskiej). Relacji, która ograniczała mnie, trzymała w miejscu, w której przepadłam, nie chciałam uwierzyć, że jest NIEDOBRA dla mnie. Nadal nie jest idealnie z tym uwalnianiem, ale prawie

Zestresowana pisze:Ja zobaczyłam, że wokół mnie jest mnóstwo osób, na które mogę liczyć i nie jest to tylko takie gadanie, ale rzeczywiście pomagają.

Poza tym zaburzenia lękowe poniekąd zmusiły mnie do psychoterapii i do poprawienia mnóstwa rzeczy 'życiowych" we mnie.

Same here. Dużo się nauczyłem o samym sobie. Wiem co jest dla mnie dobre, a co sprawiło że wylądowałem tutaj i na kozetce u psychologa Stałem się mniej nerwowy, a jak już wybucham to lepiej ogarniam temat własnej złości. Dużo jest plusów.

Jerry pisze:

Zestresowana pisze:Ja zobaczyłam, że wokół mnie jest mnóstwo osób, na które mogę liczyć i nie jest to tylko takie gadanie, ale rzeczywiście pomagają.

Poza tym zaburzenia lękowe poniekąd zmusiły mnie do psychoterapii i do poprawienia mnóstwa rzeczy 'życiowych" we mnie.

Same here. Dużo się nauczyłem o samym sobie. Wiem co jest dla mnie dobre, a co sprawiło że wylądowałem tutaj i na kozetce u psychologa Stałem się mniej nerwowy, a jak już wybucham to lepiej ogarniam temat własnej złości. Dużo jest plusów.

to jest właśnie taki paradoks że w nerwicy człowiek mniej nerwowy ... kurde to samo ostatnio powiedziałam ...że w tej nerwicy jakaś spokojniejsza jestem ... i kto nas nerwicowców zrozumie

Słuchajcie, ja na początku u psycholog się żaliłam, że to do dupy, że w tak młodym wieku już mam zaburzenia lękowe, bo co to będzie, jak będę starsza.
Ale teraz się cieszę, bo dzięki temu wyprowadziłam się od rodziców, przerwałam pępowinę mentalną z nimi i mamy teraz zupełnie inne, zdrowsze relację, stałam się bardziej asertywna, no i ulepszyło to zdecydowanie mój związek, zaczęliśmy się zupełnie inaczej komunikować. Czyli generalnie uratowało i znacznie polepszyło moje życie.

Ja też muszę powiedzieć, zacząłem inaczej patrzeć na wiele spraw. Na życie przede wszystkim - ile ma się plusów, jestem zadowolony z tego co mam. Nerwica mi daję o dziwo chęć osiągania zawsze jak najwięcej, uwolniłem się od wielu kompleksów i innych bzdur. Myślę, że podchodzę z dystansem do wiele kłótni, podejściu ludzi do mnie. Wiele plusów, wiele

Tak jak Ciekawy napisał, nerwica zmotywowała mnie do stawiania sobie celów i prób ich osiągnięcia. No i wyluzowałam w pracy. Zawsze brałam do siebie każdą uwagę, przytyk itp. W pracy zawsze stałam na baczność i starałam się sprostać wszystkim wymaganiom. Kiedyś trzęsłam gaciami przed szefem. Przykład z pracy - wyrwany z kontekstu - szef mówi do mnie: "A ty weź się do roboty..." Niedawno by mnie to męczyło tydzień, teraz uśmiechnęłam się "tak jest szefie" i potuptałam do swoich papierów bez bolesnych myśli i emocji Luźna guma

mnie nerwica skłania do zmian i pracy nad sobą a takze przyczyniła sie do zakonczenia toksycznego związku, tak jakby chciala mnie uchronic i dac mi znac ze czas uciekać. Wtedy sie jej posluchałam i nie żaluje.

Ja w nerwiczce nauczyłam się nie przejmowaniem się opinią innych.Nie za sprawą kokonu i izolacji ( co niestety robiłam) tylko zlewki.Ponadto zauważyłam, ile człowiek może mieć "ciekawych" myśli i, że to nie jest nienormalne
Również zmieniłam swoje podejście do osób zaburzonych.Kiedys wrzuciłabym wszysktich do jednego wora z napisem "chory",płytkie miałam podejście i cieszę sie, że je zmieniam, bo stałam się osobą bardziej empatyczną i wrażliwszą.Mam w sobie więcej motywacji i chęci do działania, co przekłada się nawet na naukę.Zmiana podejścia kwitnie tez w polepszeniu kontaktach międzyludzkich znowu jestem otwarta na innych i nie boje się zagadać.Czasmai się zdarza I doceniła mswoich bliskich i siebie przede wszystkim, że człowiek swoją praca może coś dużego osiągnąć I że nie ma zawsze idealnie i są kryzysy