Stany lękowe/ataki paniki???
: 19 stycznia 2024, o 18:22
Cześć,
Nie wiem do końca jak nazwać to co czasami dzieję się w mojej głowie, ale chciałbym się tym z kimś podzielić i prosić o jakąś radę jak z tym żyć. Może najłatwiej będzie jak to opiszę. Często w moim życiu podczas sytuacji stresowych bardzo panikuje, ale nie jest to tylko panikowanie lecz układanie czarnych scenariuszy. Przykładowo jestem studentem nie zaliczyłem przedmiotu o czasie i musiałem iść na warunek, przez cały okres nie mogłem się na niczym skupić, byłem rozdrażniony, spięty i czułem że moje dni na studiach są policzone. Niedawno wystraszyłem się że zaraziłem się chorobą zakaźną i od tego czasu myślę tylko o tym, cały czas sprawdzam czy mam ciepłą głowę, czy to już się zaczęło i nawet momentami czuje jak coś mnie boli (pewnie to mój stres to powoduje), jak pracowałem w miejscu gdzie operowało się na bazach danych ludzi i trzeba było opisywać w systemie po co wchodziłem w te dane, po kilka razy sprawdzałem czy dobrze wszystko napisałem. Po egzaminie potrafię wyjść i sobie wmówić że coś źle zaznaczyłem i cały czas o tym myśleć. Takie sytuację dzieją się często w moim życiu, mimo że wiem że czasami one są naprawdę śmieszne, to jak mam ten etap takiej paniki/lęku nie potrafię tego opanować. Nigdy w życiu nie byłem u psychologa czy też psychiatry, zawsze jak mi przechodziło mówiłem sobie teraz już będzie lepiej, następnym razem bardziej się przyłożę i później nie będę panikować, ale prawda jest taka że nawet jak przykładam się na 100% to uczucie zawsze gdzieś we mnie siedzi. Nie wiem czy napisałem to w dobrym dziale, poza tym dodam że mam też takie objawy jak trzęsienie się nóg ( jak siedzę to muszę nimi potrząsać czy przeskakiwanie z nogi na nogę gdy stoję), może ma to związek z tym że w dzieciństwie dużo chorowałem, nigdy nie miałem przyjaciół, byłem zamknięty, wolałem uciec do bezpiecznego pokoju niż iść na boisko bo inne dzieciaki wyśmieją mnie, że słabo gram w piłkę. Bardzo proszę o jakieś rady, ja chce żyć normalnie, nie chce żeby każdy mój błąd czy nawet nie błąd był powodem do stresu i wyrywania sobie włosów.
Nie wiem do końca jak nazwać to co czasami dzieję się w mojej głowie, ale chciałbym się tym z kimś podzielić i prosić o jakąś radę jak z tym żyć. Może najłatwiej będzie jak to opiszę. Często w moim życiu podczas sytuacji stresowych bardzo panikuje, ale nie jest to tylko panikowanie lecz układanie czarnych scenariuszy. Przykładowo jestem studentem nie zaliczyłem przedmiotu o czasie i musiałem iść na warunek, przez cały okres nie mogłem się na niczym skupić, byłem rozdrażniony, spięty i czułem że moje dni na studiach są policzone. Niedawno wystraszyłem się że zaraziłem się chorobą zakaźną i od tego czasu myślę tylko o tym, cały czas sprawdzam czy mam ciepłą głowę, czy to już się zaczęło i nawet momentami czuje jak coś mnie boli (pewnie to mój stres to powoduje), jak pracowałem w miejscu gdzie operowało się na bazach danych ludzi i trzeba było opisywać w systemie po co wchodziłem w te dane, po kilka razy sprawdzałem czy dobrze wszystko napisałem. Po egzaminie potrafię wyjść i sobie wmówić że coś źle zaznaczyłem i cały czas o tym myśleć. Takie sytuację dzieją się często w moim życiu, mimo że wiem że czasami one są naprawdę śmieszne, to jak mam ten etap takiej paniki/lęku nie potrafię tego opanować. Nigdy w życiu nie byłem u psychologa czy też psychiatry, zawsze jak mi przechodziło mówiłem sobie teraz już będzie lepiej, następnym razem bardziej się przyłożę i później nie będę panikować, ale prawda jest taka że nawet jak przykładam się na 100% to uczucie zawsze gdzieś we mnie siedzi. Nie wiem czy napisałem to w dobrym dziale, poza tym dodam że mam też takie objawy jak trzęsienie się nóg ( jak siedzę to muszę nimi potrząsać czy przeskakiwanie z nogi na nogę gdy stoję), może ma to związek z tym że w dzieciństwie dużo chorowałem, nigdy nie miałem przyjaciół, byłem zamknięty, wolałem uciec do bezpiecznego pokoju niż iść na boisko bo inne dzieciaki wyśmieją mnie, że słabo gram w piłkę. Bardzo proszę o jakieś rady, ja chce żyć normalnie, nie chce żeby każdy mój błąd czy nawet nie błąd był powodem do stresu i wyrywania sobie włosów.