Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

pytanie jak w nagłówku
Jak poradzić sobie z kontrolowaniem oddechu wiem że trzeba olac ale właśnie nie mogę olać bo to wraca?

Myślę, że odpowiedziałeś sobie sam na te pytanie. Przestań się na tym skupiać i nie poświęcaj temu zbyt dużej uwagi, ponieważ jeśli się na to nakręcisz, to cały czas będziesz sprawdzać i kontrolować ten oddech, prosta sprawa. Skupiasz się na oddechu -> kontrola -> napędzenie analizy czy wszystko z oddechem ok -> lęk i koło się kręci. Dlatego nie poświęcaj temu uwagi, bo nadajesz temu duże znaczenie i przez to nie możesz porzucić kontroli.

Victor pisze: ↑

5 sierpnia 2015, o 12:06

Powiedz no stary od czego ci się to zaczeło, czy masz problemy w życiu, czy ogólnie stresy, presje itp. To niby taka standardowa banalna gadka ale to jest istotne, bo natrętne skupianie się na oddechu, analiza to zwyczajny stan nerwicowy.
Jak byłem młodszy to niesamowicie mnie tez objaw wymęczył.

Ale tu trzeba spojrzeć na całokształt sprawy a nie tylko objaw.

Problem jest taki, że ty nie musisz czuć oddechu, a do tego im bardziej łapiesz oddech tym mniej go będziesz mógł potem wziąć. Innymi słowy ty masz nie za mało tlenu ale za duzo go wpłuchach i dlatego głeboki oddechy są niemożliwe.
To rodzi paradoks, że umysł utożsamia to z duszeniem się i stąd rodzi się wtedy niepokój.
I tak jest zawsze przy hiperwentyalcji nagłej czy też chronicznej (jak choćby stan nerwicowy i analizowanie oddechu).

Oddechu nie można analizowac, on trwa sam, nie zatrzyma się, nie udusisz się. Orgaznim nawet w krytycznych momentach zagrożenia życia z oddechem radzi sobie najlepiej.
Jest to ruch bezwarunkowy i tobie nic nie zagraża.

Puszczanie kontroli to jest to co ci potrzeba, wizyta u terapeuty gdzie z twoim objawem zapewne nauczysz się oddychania przeponowego, czyli nosem tak aby płuca nie wypełniały się tlenem.
Zresztą możesz już teraz starać się oddychac nosem i nie łapac głębokich wdechów bo to tylko pogarsza sprawę.

Mialam duzy problem z oddechem, jako objawem nerwicowym. Pomogło oczywiście olewanie

plus polecałabym 3 konkretne rzeczy ktore można zrobić:
1.) zbadaj się, ale nie 100 razy, tylko raz a porządnie Zrób spirometrię, odwiedź pulmonologa. Jak się dowiesz, że jest okej, to jest okej i od tej pory z czystym sumieniem za każdym razem będziesz mógł traktować duszność jako nerwicową.

2.) Bardzo pomogło mi chodzenie po górach, ale i każdy "oddechowy wysiłek". Skoro nie dusisz się w czasie sportu, to organizm sobie udowadnia, że jednak może oddychać. Oczywiście jak masz słabą kondycję to zacznij od czegoś spokojniejszego, ale generalnie zmęcz się. Bieganie też jest spoko, ale świadomość smogu nie pomaga, więc to raczej na lato:)

3.) Akceptacja duszności już u mnie była, ale dyskomfort to dyskomfort. Co dało mi najwięcej to joga. Po 20 dniach ćwiczenia na yt (codziennie 15-20 min) nagle zaczęłam oddychać pełną piersią, przeponowo, no i w ogóle bajka Zadawałam sobie pytanie, że skoro teraz tak oddycham to jak do cholery ja oddychałam całe życie?:D Myśle że ćwiczenia oddechowe, nauka prawidłowego oddychania (skutek uboczny jogi) bardzo dużo dają, bo ten oddech rzeczywiście zaczyna być lepszy jakościowo. Super są 30 days yoga chellenge with Adrienne (nawet jest specjalny program "breathe").

Te 3 rzeczy załatwiły mój problem z dusznością. Powodzenia