Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Nerwowy pisze: ↑

18 lutego 2019, o 19:48

Dziś miałem super dzień do czasu... Na terapii DDA pochwalono mnie, że coraz więcej rozumiem i dostrzegam już pewne zależności zaburzenia z zachowaniem moich myśli oraz somatów. Ogólnie, że jestem na dobrej drodze. W gruncie rzeczy zostały mi natrętne myśli (które na szczęście już szybko znikają i nie pochłaniają mnie) i od czasu do czasu napięcie gdy jest jakiś uaktywniacz.

Niestety dobry humor zepsuła mi wizyta u psychiatry. Powiedziałem to samo psychiatrze co terapeutce, ale ona wyciągnęła zupełnie inne wnioski. Że jestem chory, że to nie przejdzie samo i że muszę to porządnie zaleczyć, zwiększyć dawkę Asertin o 100% (z 50 na 100) i brać to minimum rok po pełnej remisji objawów.

Ja do niej na to, że chce zacząć teraz terapie poznawczą-behawioralną i nauczyć sobie radzić ze stresem i moimi niszczycielskimi schematami w myślach... To dała mi 2 miesiące, przez które mam chodzić co tydzień na terapie, a jak to nie zadziała to tylko leki zostają... A na końcu stwierdziła, że leki zaleczą, ale to może zawsze wrócić gdy coś się stanie. Terapia za to jak się dobrze nauczę da większy efekty.

Czyli co mam brać większe dawki czy jednak terapia? Szczerze mimo kryzysów co jakiś czas chciałem schodzić całkowicie z leku i ostro pracować nad sobą, a teraz mam doła.

Zalękniona25 pisze: ↑

19 lutego 2019, o 11:21

Nerwowy pisze: ↑

18 lutego 2019, o 19:48

Dziś miałem super dzień do czasu... Na terapii DDA pochwalono mnie, że coraz więcej rozumiem i dostrzegam już pewne zależności zaburzenia z zachowaniem moich myśli oraz somatów. Ogólnie, że jestem na dobrej drodze. W gruncie rzeczy zostały mi natrętne myśli (które na szczęście już szybko znikają i nie pochłaniają mnie) i od czasu do czasu napięcie gdy jest jakiś uaktywniacz.

Niestety dobry humor zepsuła mi wizyta u psychiatry. Powiedziałem to samo psychiatrze co terapeutce, ale ona wyciągnęła zupełnie inne wnioski. Że jestem chory, że to nie przejdzie samo i że muszę to porządnie zaleczyć, zwiększyć dawkę Asertin o 100% (z 50 na 100) i brać to minimum rok po pełnej remisji objawów.

Ja do niej na to, że chce zacząć teraz terapie poznawczą-behawioralną i nauczyć sobie radzić ze stresem i moimi niszczycielskimi schematami w myślach... To dała mi 2 miesiące, przez które mam chodzić co tydzień na terapie, a jak to nie zadziała to tylko leki zostają... A na końcu stwierdziła, że leki zaleczą, ale to może zawsze wrócić gdy coś się stanie. Terapia za to jak się dobrze nauczę da większy efekty.

Czyli co mam brać większe dawki czy jednak terapia? Szczerze mimo kryzysów co jakiś czas chciałem schodzić całkowicie z leku i ostro pracować nad sobą, a teraz mam doła.

Koniecznie wciska Ci leki, ja na początku zaczęłam chodzić do psychologa ale zupełnie mi nie pod pasowało bo ona też koniecznie wysyłała mnie do psychiatry po leki. Działam sama z pomocą forum, książek. Jest lepiej ale oczywiście zdarzają się kryzysy.

Nerwowy pisze: ↑

19 lutego 2019, o 11:54

Zalękniona25 pisze: ↑

19 lutego 2019, o 11:21

Nerwowy pisze: ↑

18 lutego 2019, o 19:48

Dziś miałem super dzień do czasu... Na terapii DDA pochwalono mnie, że coraz więcej rozumiem i dostrzegam już pewne zależności zaburzenia z zachowaniem moich myśli oraz somatów. Ogólnie, że jestem na dobrej drodze. W gruncie rzeczy zostały mi natrętne myśli (które na szczęście już szybko znikają i nie pochłaniają mnie) i od czasu do czasu napięcie gdy jest jakiś uaktywniacz.

Niestety dobry humor zepsuła mi wizyta u psychiatry. Powiedziałem to samo psychiatrze co terapeutce, ale ona wyciągnęła zupełnie inne wnioski. Że jestem chory, że to nie przejdzie samo i że muszę to porządnie zaleczyć, zwiększyć dawkę Asertin o 100% (z 50 na 100) i brać to minimum rok po pełnej remisji objawów.

Ja do niej na to, że chce zacząć teraz terapie poznawczą-behawioralną i nauczyć sobie radzić ze stresem i moimi niszczycielskimi schematami w myślach... To dała mi 2 miesiące, przez które mam chodzić co tydzień na terapie, a jak to nie zadziała to tylko leki zostają... A na końcu stwierdziła, że leki zaleczą, ale to może zawsze wrócić gdy coś się stanie. Terapia za to jak się dobrze nauczę da większy efekty.

Czyli co mam brać większe dawki czy jednak terapia? Szczerze mimo kryzysów co jakiś czas chciałem schodzić całkowicie z leku i ostro pracować nad sobą, a teraz mam doła.

Koniecznie wciska Ci leki, ja na początku zaczęłam chodzić do psychologa ale zupełnie mi nie pod pasowało bo ona też koniecznie wysyłała mnie do psychiatry po leki. Działam sama z pomocą forum, książek. Jest lepiej ale oczywiście zdarzają się kryzysy.

Ja biorę leki, ale najniższą z możliwych dawek i staram się także różnymi metodami z forum i książek na to działać. W porównaniu do tego co miałem w sierpniu, a co jest teraz uważam, że wykonałem wielki postęp. A tu mi tak podcina skrzydła :/ Żona mówi mi, bym się nie przejmował i murze mieć większy dystans do tego co mówią inni.

Chyba nie ma sensu brać większych dawek, skoro powoli wszystko się poprawia, a nie pogarsza?

Nerwowy pisze: ↑

19 lutego 2019, o 11:54

Zalękniona25 pisze: ↑

19 lutego 2019, o 11:21

Nerwowy pisze: ↑

18 lutego 2019, o 19:48

Dziś miałem super dzień do czasu... Na terapii DDA pochwalono mnie, że coraz więcej rozumiem i dostrzegam już pewne zależności zaburzenia z zachowaniem moich myśli oraz somatów. Ogólnie, że jestem na dobrej drodze. W gruncie rzeczy zostały mi natrętne myśli (które na szczęście już szybko znikają i nie pochłaniają mnie) i od czasu do czasu napięcie gdy jest jakiś uaktywniacz.

Niestety dobry humor zepsuła mi wizyta u psychiatry. Powiedziałem to samo psychiatrze co terapeutce, ale ona wyciągnęła zupełnie inne wnioski. Że jestem chory, że to nie przejdzie samo i że muszę to porządnie zaleczyć, zwiększyć dawkę Asertin o 100% (z 50 na 100) i brać to minimum rok po pełnej remisji objawów.

Ja do niej na to, że chce zacząć teraz terapie poznawczą-behawioralną i nauczyć sobie radzić ze stresem i moimi niszczycielskimi schematami w myślach... To dała mi 2 miesiące, przez które mam chodzić co tydzień na terapie, a jak to nie zadziała to tylko leki zostają... A na końcu stwierdziła, że leki zaleczą, ale to może zawsze wrócić gdy coś się stanie. Terapia za to jak się dobrze nauczę da większy efekty.

Czyli co mam brać większe dawki czy jednak terapia? Szczerze mimo kryzysów co jakiś czas chciałem schodzić całkowicie z leku i ostro pracować nad sobą, a teraz mam doła.

Koniecznie wciska Ci leki, ja na początku zaczęłam chodzić do psychologa ale zupełnie mi nie pod pasowało bo ona też koniecznie wysyłała mnie do psychiatry po leki. Działam sama z pomocą forum, książek. Jest lepiej ale oczywiście zdarzają się kryzysy.

Ja biorę leki, ale najniższą z możliwych dawek i staram się także różnymi metodami z forum i książek na to działać. W porównaniu do tego co miałem w sierpniu, a co jest teraz uważam, że wykonałem wielki postęp. A tu mi tak podcina skrzydła :/ Żona mówi mi, bym się nie przejmował i murze mieć większy dystans do tego co mówią inni.

Chyba nie ma sensu brać większych dawek, skoro powoli wszystko się poprawia, a nie pogarsza?

Nerwowy pisze: ↑

20 lutego 2019, o 09:11

Dzięki wszystkim za słowa wsparcia. Na razie zostanę na tej dawce co jestem i będę pracować nad sobą. Musze przyznać, że pomimo doliny co mi lekarz zafundował, dostałem też większego kopa do zmian.

Teraz w dobrym okresie człowiek zapominał o problemie i po prostu nie stosowałem się do wszystkiego co powinienem.

Solkan36 pisze: ↑

20 lutego 2019, o 23:03

Nerwowy pisze: ↑

20 lutego 2019, o 09:11

Dzięki wszystkim za słowa wsparcia. Na razie zostanę na tej dawce co jestem i będę pracować nad sobą. Musze przyznać, że pomimo doliny co mi lekarz zafundował, dostałem też większego kopa do zmian.

Teraz w dobrym okresie człowiek zapominał o problemie i po prostu nie stosowałem się do wszystkiego co powinienem.

Na początek polecam filmik psychiatry który ciekawie mówi o sposobach leczenia i co jest dobre w jakich sytuacjach.
https://youtu.be/nZ6PMH6AJIE

Od siebie dodam że psychiatra to jak monopolowy wchodzisz bierzesz flaszkę i wychodzisz i nikogo tam nic nie interesuje.
Osobiście wychodzę z założenia że jeżeli jesteś wstanie funkcjonować i czujesz poprawę to nie ma co zwiększać dawki. Zawsze takie pomysły psycho warto przedyskutować z terapeutą który ma większe pojęcie w jakim stanie jesteś i jak sobie radzisz.

Nerwowy pisze: ↑

21 lutego 2019, o 20:31

Solkan36 pisze: ↑

20 lutego 2019, o 23:03

Nerwowy pisze: ↑

20 lutego 2019, o 09:11

Dzięki wszystkim za słowa wsparcia. Na razie zostanę na tej dawce co jestem i będę pracować nad sobą. Musze przyznać, że pomimo doliny co mi lekarz zafundował, dostałem też większego kopa do zmian.

Teraz w dobrym okresie człowiek zapominał o problemie i po prostu nie stosowałem się do wszystkiego co powinienem.

Na początek polecam filmik psychiatry który ciekawie mówi o sposobach leczenia i co jest dobre w jakich sytuacjach.
https://youtu.be/nZ6PMH6AJIE

Od siebie dodam że psychiatra to jak monopolowy wchodzisz bierzesz flaszkę i wychodzisz i nikogo tam nic nie interesuje.
Osobiście wychodzę z założenia że jeżeli jesteś wstanie funkcjonować i czujesz poprawę to nie ma co zwiększać dawki. Zawsze takie pomysły psycho warto przedyskutować z terapeutą który ma większe pojęcie w jakim stanie jesteś i jak sobie radzisz.

Dzięki za odpowiedź i podrzucenie linka Obejrzałem jego filmy, mądrze gada. Na razie wstrzymam się z zwiększeniem dawki. W kryzysach jest źle, ale o wiele lepiej niż na początku. Przede wszystkim wiem z czym mam do czynienia i nie latam po lekarzach Choć pikawa daje o sobie znać nie wpadam też w panikę, że to zawał. Muszę tylko przeczekać chwilowy kryzys.

Nerwowy pisze: ↑

21 lutego 2019, o 20:31

Solkan36 pisze: ↑

20 lutego 2019, o 23:03

Nerwowy pisze: ↑

20 lutego 2019, o 09:11

Dzięki wszystkim za słowa wsparcia. Na razie zostanę na tej dawce co jestem i będę pracować nad sobą. Musze przyznać, że pomimo doliny co mi lekarz zafundował, dostałem też większego kopa do zmian.

Teraz w dobrym okresie człowiek zapominał o problemie i po prostu nie stosowałem się do wszystkiego co powinienem.

Na początek polecam filmik psychiatry który ciekawie mówi o sposobach leczenia i co jest dobre w jakich sytuacjach.
https://youtu.be/nZ6PMH6AJIE

Od siebie dodam że psychiatra to jak monopolowy wchodzisz bierzesz flaszkę i wychodzisz i nikogo tam nic nie interesuje.
Osobiście wychodzę z założenia że jeżeli jesteś wstanie funkcjonować i czujesz poprawę to nie ma co zwiększać dawki. Zawsze takie pomysły psycho warto przedyskutować z terapeutą który ma większe pojęcie w jakim stanie jesteś i jak sobie radzisz.

Dzięki za odpowiedź i podrzucenie linka Obejrzałem jego filmy, mądrze gada. Na razie wstrzymam się z zwiększeniem dawki. W kryzysach jest źle, ale o wiele lepiej niż na początku. Przede wszystkim wiem z czym mam do czynienia i nie latam po lekarzach Choć pikawa daje o sobie znać nie wpadam też w panikę, że to zawał. Muszę tylko przeczekać chwilowy kryzys.

Solkan36 pisze: ↑

22 lutego 2019, o 15:02

Nerwowy pisze: ↑

21 lutego 2019, o 20:31

Solkan36 pisze: ↑

20 lutego 2019, o 23:03

Na początek polecam filmik psychiatry który ciekawie mówi o sposobach leczenia i co jest dobre w jakich sytuacjach.
https://youtu.be/nZ6PMH6AJIE

Od siebie dodam że psychiatra to jak monopolowy wchodzisz bierzesz flaszkę i wychodzisz i nikogo tam nic nie interesuje.
Osobiście wychodzę z założenia że jeżeli jesteś wstanie funkcjonować i czujesz poprawę to nie ma co zwiększać dawki. Zawsze takie pomysły psycho warto przedyskutować z terapeutą który ma większe pojęcie w jakim stanie jesteś i jak sobie radzisz.

Dzięki za odpowiedź i podrzucenie linka Obejrzałem jego filmy, mądrze gada. Na razie wstrzymam się z zwiększeniem dawki. W kryzysach jest źle, ale o wiele lepiej niż na początku. Przede wszystkim wiem z czym mam do czynienia i nie latam po lekarzach Choć pikawa daje o sobie znać nie wpadam też w panikę, że to zawał. Muszę tylko przeczekać chwilowy kryzys.

Serce.. Proszę Cię bardzo. Skopiuj wydrukuj wrzuć do telefonu i czytaj to codziennie tak żeby się w głowie utrwaliło... Cyt z mądrej książki.

"Teraz przyjrzyj się swojemu pędzącemu sercu. Nie mam tu na myśli krótkich ataków palpitacji, jakie mogą ci się przydarzać od czasu do czasu, ale nieustannie bijące zbyt szybko, walące, kołaczące, „drżące” serce, które towarzyszy ci codziennie. Prawdopodobnie uważasz, że pędzi, dlatego i ja wybrałam to określenie, jednak jeżeli znajdziesz zegarek z sekundnikiem i zmierzysz sobie puls, raczej nie okaże się, żeby biło szybciej niż sto razy na minutę. Może bić w tempie stu dwudziestu uderzeń na minutę, ale w to wątpię. Prawdopodobne jest, że twoje serce nie pracuje dużo ciężej od dowolnego zdrowego serca. Różnica polega na tym, że ty stałeś się tak wrażliwy na jego pracę, że czujesz każde uderzenie. I pozostaniesz na nią wrażliwy tak długo, jak długo będziesz się w nią wsłuchiwał i z niepokojem rejestrował każde uderzenie! Chcę, żebyś zdał sobie sprawę, że taka praca w najmniejszym stopniu nie zaszkodzi twojemu sercu. Gdybyś chciał, mógłbyś grać w tenisa albo baseball. Prawdę powiedziawszy, gdybyś miał wystarczająco dużo energii i zainteresowania, żeby uprawiać taki sport, najprawdopodobniej twoje serce uspokoiłoby się i w trakcie gry biło wolniej niż w chwili, gdy siedzisz i mierzysz sobie puls. Wszystkie te tygodnie spędzone na obserwacji, czekaniu i mierzeniu pulsu były stratą czasu. Nie możesz wyrządzić krzywdy swojemu sercu. Możesz robić wszystko, co zechcesz, pod warunkiem, że jesteś gotów czasowo znosić te dziwne odczucia, które dochodzą z okolic serca. Wszelkie boleści pochodzą jedynie z przeciążenia mięśni klatki piersiowej, a wywołane są napięciem. Chore serce nie daje objawów w postaci bólu w miejscach, gdzie ty go odczuwasz. Właściwy ból serca nie jest odczuwany w sercu. Tak więc, jeżeli chodzi o twoje serce, jest ono zdrowe i bije w zasadzie jak każde inne. Jesteś jedynie świadomy jego pracy i tylko tę świadomość wzmacniasz, martwiąc się nią i za bardzo skupiając na niej uwagę. Miej odwagę rozluźnić się i przeanalizować tę pracę oraz zdać sobie sprawę, że – podobnie jak potliwe dłonie i skurcz żołądka – jest ona jedynie wynikiem nadmiernej sensytyzacji nerwów stymulujących uwalnianie adrenaliny do krwiobiegu. Lęk spowodował taką sensytyzację nerwów odpowiedzialnych za pracę twojego serca, że reagują one na najlżejszy bodziec. Nagły hałas może wystarczyć, żeby twoje serce zakołatało, albo – co jeszcze bardziej zbija z tropu – może nagle zacząć szybko bić bez wyraźnego powodu. Bądź gotowy żyć z tą nieregularną pracą serca do czasu, aż twoje nerwy przestaną być aż tak nadwrażliwe. Stanie się to, gdy zmienisz nastawienie na bardziej filozoficzne i zaakceptujesz ten pęd i kołatanie jako część programu prowadzącego do wyzdrowienia. Popełniłeś błąd myślenia, że skoro twoje serce nadal szybko bije, ty nadal jesteś chory. Mogą minąć tygodnie, zanim przestaniesz być świadomy szybkiej pracy serca, ale z chwilą, gdy ją zaakceptujesz, zaczniesz nieustannie zdrowieć. Nie istnieje magiczny przełącznik, który natychmiast uspokoiłby twoje serce, chociaż leki mogą stanowić świetną pomoc i nie powinieneś wahać się. "

Nerwowy pisze: ↑

22 lutego 2019, o 16:15

Solkan36 pisze: ↑

22 lutego 2019, o 15:02

Nerwowy pisze: ↑

21 lutego 2019, o 20:31

Dzięki za odpowiedź i podrzucenie linka Obejrzałem jego filmy, mądrze gada. Na razie wstrzymam się z zwiększeniem dawki. W kryzysach jest źle, ale o wiele lepiej niż na początku. Przede wszystkim wiem z czym mam do czynienia i nie latam po lekarzach Choć pikawa daje o sobie znać nie wpadam też w panikę, że to zawał. Muszę tylko przeczekać chwilowy kryzys.

Serce.. Proszę Cię bardzo. Skopiuj wydrukuj wrzuć do telefonu i czytaj to codziennie tak żeby się w głowie utrwaliło... Cyt z mądrej książki.

"Teraz przyjrzyj się swojemu pędzącemu sercu. Nie mam tu na myśli krótkich ataków palpitacji, jakie mogą ci się przydarzać od czasu do czasu, ale nieustannie bijące zbyt szybko, walące, kołaczące, „drżące” serce, które towarzyszy ci codziennie. Prawdopodobnie uważasz, że pędzi, dlatego i ja wybrałam to określenie, jednak jeżeli znajdziesz zegarek z sekundnikiem i zmierzysz sobie puls, raczej nie okaże się, żeby biło szybciej niż sto razy na minutę. Może bić w tempie stu dwudziestu uderzeń na minutę, ale w to wątpię. Prawdopodobne jest, że twoje serce nie pracuje dużo ciężej od dowolnego zdrowego serca. Różnica polega na tym, że ty stałeś się tak wrażliwy na jego pracę, że czujesz każde uderzenie. I pozostaniesz na nią wrażliwy tak długo, jak długo będziesz się w nią wsłuchiwał i z niepokojem rejestrował każde uderzenie! Chcę, żebyś zdał sobie sprawę, że taka praca w najmniejszym stopniu nie zaszkodzi twojemu sercu. Gdybyś chciał, mógłbyś grać w tenisa albo baseball. Prawdę powiedziawszy, gdybyś miał wystarczająco dużo energii i zainteresowania, żeby uprawiać taki sport, najprawdopodobniej twoje serce uspokoiłoby się i w trakcie gry biło wolniej niż w chwili, gdy siedzisz i mierzysz sobie puls. Wszystkie te tygodnie spędzone na obserwacji, czekaniu i mierzeniu pulsu były stratą czasu. Nie możesz wyrządzić krzywdy swojemu sercu. Możesz robić wszystko, co zechcesz, pod warunkiem, że jesteś gotów czasowo znosić te dziwne odczucia, które dochodzą z okolic serca. Wszelkie boleści pochodzą jedynie z przeciążenia mięśni klatki piersiowej, a wywołane są napięciem. Chore serce nie daje objawów w postaci bólu w miejscach, gdzie ty go odczuwasz. Właściwy ból serca nie jest odczuwany w sercu. Tak więc, jeżeli chodzi o twoje serce, jest ono zdrowe i bije w zasadzie jak każde inne. Jesteś jedynie świadomy jego pracy i tylko tę świadomość wzmacniasz, martwiąc się nią i za bardzo skupiając na niej uwagę. Miej odwagę rozluźnić się i przeanalizować tę pracę oraz zdać sobie sprawę, że – podobnie jak potliwe dłonie i skurcz żołądka – jest ona jedynie wynikiem nadmiernej sensytyzacji nerwów stymulujących uwalnianie adrenaliny do krwiobiegu. Lęk spowodował taką sensytyzację nerwów odpowiedzialnych za pracę twojego serca, że reagują one na najlżejszy bodziec. Nagły hałas może wystarczyć, żeby twoje serce zakołatało, albo – co jeszcze bardziej zbija z tropu – może nagle zacząć szybko bić bez wyraźnego powodu. Bądź gotowy żyć z tą nieregularną pracą serca do czasu, aż twoje nerwy przestaną być aż tak nadwrażliwe. Stanie się to, gdy zmienisz nastawienie na bardziej filozoficzne i zaakceptujesz ten pęd i kołatanie jako część programu prowadzącego do wyzdrowienia. Popełniłeś błąd myślenia, że skoro twoje serce nadal szybko bije, ty nadal jesteś chory. Mogą minąć tygodnie, zanim przestaniesz być świadomy szybkiej pracy serca, ale z chwilą, gdy ją zaakceptujesz, zaczniesz nieustannie zdrowieć. Nie istnieje magiczny przełącznik, który natychmiast uspokoiłby twoje serce, chociaż leki mogą stanowić świetną pomoc i nie powinieneś wahać się. "

Film już widziałem. Cytat super i wiele wyjaśnia! Jaka to książka? Trochę już o nerwicy czytałem, ale tego jeszcze nie.

Ostatnio serce mi wali prawie cały dzień, a jak sprawdzam ciśnienie wychodzi praktycznie książkowe. Puls także niski 70-78. Co ciekawe gdy czymś się zajmę np. rozmową nagle zapominam o tym bólu Oczywiście po ukończeniu tej aktywności ból wraca.