Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Siema!
Cztery dni temu wróciły do mnie lęki i co ciekawe całkiem nowe, myślałem, że to co przepracowałem przez ostatnie pół roku to już moje i będę umiał poradzić sobie w słabszych chwilach. Jak to jednak rzeczywistość weryfikuje - nic bardziej mylnego . Ale chodzi głównie o pytanie, a pytanie brzmi czy płacz to coś dobrego? Powinienem się przed tym bronić czy walczyć? Zdarzyło mi się to na razie raz, że nie wytrzymałem i się popłakałem, czułem po tym ulgę na ciele i głowie. Przez te dni chodzę przeważnie sztywny od nerwów i lęku. Duże wahania raz jest pół dnia dobrze a następne tak jak wcześniej pisałem sztywny.

Płacz jest dobry, ale wszystko z umiarem.Jak sobie popłaczesz raz na jakiś czas, to nawet zdrowiej dla duszy.

Czyli rozumiem, że nie mam co walczyć z chęcią płaczu? Bo zdarza mi ostatnio taka chęć prawie codziennie tylko nie doprowadzam do tego. Może były już takie pytania, ale jak podchodzić do nawrotów lękowych? Dodam, że nie stosuje i nie stosowałem leków, a jedynie wspomagałem i wspomagam się suplementami. Jak rozumieć nowo pojawiające się obawy?

Mnie ogólnie trudno wzruszyć do łez, nie płakałam z wszystkimi nawet jak papież umarł, nawet było mi dziwnie bo wszyscy w koło beczeli jak bóbr a mnie to nie ruszało.
W nerwicy przyszedł taki moment niemocy, właśnie jak ty opisujesz, po prostu popłakałam się tak na maxa i powiem ci, ze zeszło ze mnie napięcie. To jest chyba taka fijologiczna potrzeba rozładowania emocji. Radzę się nie bronic

Ale czy ta potrzeba to pozytywna kolej rzeczy? Czy kolejny ciężar?

Ja myśle, ze tak. Nie jesteśmy maszynami i uczucie smutku, czy bezsilności jest nieodłączne.

To są Twoje naturalne emocje, które muszą znalesc ujście. Płacz jest oczyszczający