Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Obejrzałam ostatnio film, ogolnie było tam pokazane, ze świat jest jedna wielka fikcja, ze to co widzimy wokół jest zaprogramowane tak byśmy odczuwali ze to jest prawdziwe życie. Po tym filmie zaczęłam miewać właśnie takie myśli, typu: „a co jeśli tak jest naprawdę?” „co jeśli serio żyjemy w jakimś matrixie i nie mamy nawet o tym pojęcia, a osoby chore na dd i nerwice tak naprawdę nie sa chore tylko dowiadują się prawdy o prawdziwym świecie” miał ktoś tak? Dodam ze takie mysli mam tylko jak jest ciemno, jak nic nie widze.. Śmieszne to, bo myslalam ze uporałam się z lekiem a tu proszę.. po ostatnim stresie znow przyszedł lek. I ogolnie wmawiam siebie ze to jest tylko w mojej głowie, ze to nie prawda, ale moja świadomość wie lepiej.. :/

KKK123 pisze: ↑

14 października 2018, o 04:18

Obejrzałam ostatnio film, ogolnie było tam pokazane, ze świat jest jedna wielka fikcja, ze to co widzimy wokół jest zaprogramowane tak byśmy odczuwali ze to jest prawdziwe życie. Po tym filmie zaczęłam miewać właśnie takie myśli, typu: „a co jeśli tak jest naprawdę?” „co jeśli serio żyjemy w jakimś matrixie i nie mamy nawet o tym pojęcia, a osoby chore na dd i nerwice tak naprawdę nie sa chore tylko dowiadują się prawdy o prawdziwym świecie” miał ktoś tak? Dodam ze takie mysli mam tylko jak jest ciemno, jak nic nie widze.. Śmieszne to, bo myslalam ze uporałam się z lekiem a tu proszę.. po ostatnim stresie znow przyszedł lek. I ogolnie wmawiam siebie ze to jest tylko w mojej głowie, ze to nie prawda, ale moja świadomość wie lepiej.. :/

Też o tym sporo czytałem, że tak na prawdę nie wiadomo jak dokładnie świat i wszystko wygląda tylko to jest kwestia tego jak nasze zmysły to interpretują (i to jest chyba nawet prawda). Nawet niektóre zwierzęta widzą inaczej niż my więc wiesz. Aczkolwiek abstrahuję od symulacji że żyjemy w symulacji
A teraz tak biorąc to na logikę, to co z tego? Problem byłby wtedy, gdybyś postrzegała i interpretowała rzeczywistość inaczej niż przeciętny zjadacz chleba (nie, derealizacja się nie liczy ). A że my wszyscy ludzie mamy ujednolicony system postrzegania rzeczywistości, percepcji, czucia i wszystkich innych zmysłów i emocji to nie widzę problemu Możesz śmiać się, patrzeć i czuć jak każdy inny kowalski więc wszystko z Tobą jest w porządku i tak ma właśnie być. Jedząc szarlotkę odbierasz bodźce takie same jak ktoś inny itd.

KKK123 pisze: ↑

14 października 2018, o 04:18

Obejrzałam ostatnio film, ogolnie było tam pokazane, ze świat jest jedna wielka fikcja, ze to co widzimy wokół jest zaprogramowane tak byśmy odczuwali ze to jest prawdziwe życie. Po tym filmie zaczęłam miewać właśnie takie myśli, typu: „a co jeśli tak jest naprawdę?” „co jeśli serio żyjemy w jakimś matrixie i nie mamy nawet o tym pojęcia, a osoby chore na dd i nerwice tak naprawdę nie sa chore tylko dowiadują się prawdy o prawdziwym świecie” miał ktoś tak? Dodam ze takie mysli mam tylko jak jest ciemno, jak nic nie widze.. Śmieszne to, bo myslalam ze uporałam się z lekiem a tu proszę.. po ostatnim stresie znow przyszedł lek. I ogolnie wmawiam siebie ze to jest tylko w mojej głowie, ze to nie prawda, ale moja świadomość wie lepiej.. :/

Często mam podobne mysli, głównie jak jestem bardzo zmęczona. Jak to jest że powstała rzeczywistość, czy to prawda czy jakaś symulacja, czy jest coś poza tym itd. Ale stwierdziłam ostatecznie że nie ma sensu takie rozmyślanie, bo i tak nie jesteśmy w stanie dowiedzieć się prawdy póki żyjemy

Ogólnie takie rozkminki egzystencjalne, czy w ogóle wszelkie egzystencjalne, są spoko,ale nie kiedy się na to patrzy lękowo,wtedy raczej naprawdę lepiej to odłożyć na jakiś inny moment w życiu,bo można się nieźle zagalopować w różne zakamarki umysłu,które fajne nie są. Mnie się podoba to, jak odpowiedź ujął Gaunter.

Smieszny jest mnie fakt derealizacji - to jak bycie zjaranym 24/7 ale z lekkim stresem z niczego

Wiecie co, ja to nawet trochę tęsknię za moimi derealkowymi rozkminami quasi-filozoficznymi, quasi-ontologicznymi ostatnio to jestem taka pusta, że nawet takie rozważania mi się nie pojawiają, tylko ta cholerna pustka... :|

też tak mam
identycznie