Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

jagaaga pisze: ↑

14 czerwca 2018, o 09:37

Nerwica to jedna wielka sinusoida. Człowiek się cieszy, że jest lepiej kilka godzin, dni i nagle boom, pogorszenie.
Właśnie w tym czasie, powinieneś przekonywać swój umysł i emocje, że dajesz radę, że mimo, że jest może nieprzyjemnie, strasznie, to jednak nic się złego nie dzieje. Cały czas widzę, że chcesz na ,,siłę", już i teraz pozbyć się lęku, objawów, myśli, ale tak się nie da. Im bardziej i desperacko chcesz się pozbyć nerwicy, to ona bardziej dokucza, czy tak nie jest? To na takiej samej zasadzie: spróbuj nie myśleć o różowym słoniu.
Zauważyłam, że jesteś już dłuższy czas na forum, a mam wrażenie, że niektóre objawy jakby Cię trochę dziwiły. Wiem, że jest ciężko, wiem, że lęk potrafi tak dowalić, że aż czasem trudno w to uwierzyć, że człowiek potrafi to wytrzymać.
Zaryzykuj! Postaraj się żyć z tymi objawami, lękami, nie stawiaj sobie za cel dobrego samopoczucia, tylko przeżywanie danego dnia, życie samo w sobie. Może nie będzie tak przyjemnie i miło jak w normalnym stanie, ale z czasem Twój umysł zrozumie,że nie ma się czego bać. Nie wymuszaj snu, nie rób sobie presji, zaśniesz sam jak organizm się zmęczy.
Co robisz na co dzień?Pracujesz, uczysz się? Nie nakładaj na siebie masy obowiązków teraz, nie rób sobie presji, że musisz być na 100%, możesz być na 50% i to też jest ok. Jesteśmy tylko ludźmi, każdy ma chwile słabości.
Może dziś zamiast sięgania po leki, denerwowania się, że nie możesz zasnąć, przed snem weź do ręki książkę, pograj w coś, włącz film? Mimo tego, że będziesz czuł lęk, postaraj się skupiać na tym co robisz. Na pewno masz coś takiego, co lubisz.
Nerwica nie jest w stanie nic zrobić, oprócz tego, że będziemy się czuć jak flaki Ale przyjmij te flaki do siebie, nie uciekaj, a zobaczysz,że będzie lepiej

SCF pisze: ↑

15 czerwca 2018, o 14:31

Tylko mnie sam lęk tsk nie przeraża co to co sie podziało z moim myśleniem. Ono się jakby zmieniło uposledzilo. Nie wiem czemu taki paniczny lek powoduje we mnie świadomość że mam świadomość- to jest chore. I to jest mimo uplywu czasu wciąż tak samo silnie żywy lęk. Do tego mój mózg wszystkiemu zaprzecza a ja sie czuję tak jakby ten swiat tu byl nieprawdziwy jakby wszystko to co się do mnie mówi bylo nieprawdą. Nawet jak leki spadają to nadal boje się tego że jestem ze żyje ze myślę rozkminiam sens życia istotę śmierci ale to powoduje przy okazji zwatpienie czy to wszystko ma sens i czy jest prawdziwe i towarzyszący temu ogromny paraliżujący lęk.
Nie wiem jak ja wcześniej moglem sie tego nie bać, co wiecej z dnia na dzien mam wrażenie że coraz bardziej oddalam się z tego świata i coraz trudniej wyobrazić mi sobie inne myślenie niż to co mam teraz. Jeszcze na poczatku umialem sobie powiedziec ze to glupie, ze teraz mam leki ale one miną a teraz moge sobie tak mówić ale w to nie wierzę. To sa takie momenty że moje myśli sie tak plączą że nawet nie wiem jakie słowa w nich wypowiadam.
No jest ciężko ale ja robie wszystkie czynności, nie jest tak ze leżę w łóżku tylko tak: mieszkam teraz sam wiec wracam do pustego domu. W pracy prawie z nikim nie gadam (brak wspolnych tematow). Znajomych nie mam. Normalnie jeżdżę do pracy pracuję w domu robie domowe czynności, reguralnie biegam itp.
Wiem że poza lekiem nic mi sie nie stanie ale te rozkminy egzystencjalne powodują że przy nich wszystko staje sie nieważne no bo jak mam sie bac że cos mi sie stanie od lęków skoro ja boję się tego że jestem - no nie wiem jak to wytłumaczyć. To tak jakby ten kosmos myslowy pochłonął wszystkie życiowe sprawy.

SCF pisze: ↑

17 czerwca 2018, o 09:00

Momentami jest bardzo ciężko. Bardzo mocno przesladuje mnie poczucie że to już koniec że cos sie we mnie nieowracalnie rozsypało. Gdy sie budzę to mam taki smietnik w głowie że zastanawiam się czy to życie czy śmierć czy cos innego z reszta nie umiem wtedy zebrac mysli do kupy.

Ale macie rację że wszystko jest lękiem i kazde natretne pytanie jest tylko pytaniem ale z ktorym w parze idzie niesamowity lęk a z nim poczucie że ja nie wierzę w nic co jest realne.
Normalnie moglbym sobie pomyśleć "a co jesli to wszystko jest nieprawdziwe ?" I odppwiedziec sobie że jesli nie to to co innego jest prawdziwe i ze wazne jest tu i teraz. A teraz np wkreca mi się myśl a co jesli ludzie sa takimi marionetkami nie zastanawiajacymi się nad życiem a ja osiagnalem ten poziom ze sie zastanawiam i juz nigdy nie wrócę to tamtego stanu. No ale podejrzewam ze osoba bez zaburzenia tez sobie moze tak pomyśleć tyle ze w niejbto mie wywola lęku- a we mnie wywoluje az paraliż. Tak wlasciwie to ja jestem w takim stanie ze kazda mysl wywoluje we mnie lęk i bawet jak nie myślę to się boję a jak zapomne ze myślę i pptem sobie przypomnę to jeszcze bardziej się boję. No i do tego jest derealizacja szczegolnie odczuwalna jak jade autem.

Kurcze różne mialem fazy pogorszenia ale takich jazd jak teraz to nigdy nie mialem (tak silnych).
Jeszcze jak mieszkalem z rodzicami to nie bylo to tak silne ale w tamtym tygodniu jak sie przeprowadzilem to lawinowo sie to nasililo. Na terapii mj mówili ze mam problem z separacja z rodzicami (glownie z matką). Więc przeprowadzką burzę całe swoje podswiadome klocki i moze dlatego az takie objawy mnie męczą- w koncu to jest ogromna zmiama w życiu.
Wczoraj sluchalem divovicow i faktycznie ten temat o myslach egzystencjalnych to pasowal do mnie w 100%. Bede próbował stosowac się do tych rad zeby nerwixy z manifestacji podswiadomosci nie przeradzac w bledne koło.