Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Chodzi o moje duszności... Tak jak pisałam mam nerwicę od 2015 roku i 2 lata chodzę już na terapię. Od 2 miesięcy znowu mam te cholerne duszności, ale mam też teraz więcej stresu (niestety taki etap w życiu). Za tydzień idę na spirometrię, bo boję się że to coś strasznego. Ciągle przekonuje sama siebie, że przecież dzięki terapii duszności te ustąpiły na bardzo długi czas i były dla mnie jedynie wspomnieniem, a teraz znowu to samo. Wmawiam więc sobie że to może choroba, a jak nawet to przez nerwicę to niedługo przez to się rozchoruję. Jak odwrócę uwagę to problem znika. Czytałam na forum, że warunkiem jest przestać się bać i uwierzyć że to od stresu. U mnie takich przesłanek jest sporo, ale to ziarno wątpliwości rozwala mi wszystko jak sobie radziliście w takich przypadkach?

Hej.
No tak jak sama z resztą zauważyłaś, musisz do tego logicznie podejść. Bo co to za choroba, która Ci przechodzi jak o niej zapomnisz? Z nerwicą nie ma kompromisów, musisz stawiać sprawę jasno - to od nerwicy i już. A żeby przestać się bać to musisz moim zdaniem ten objaw trochę oswoić. Stało Ci się coś kiedyś od tych duszności? No pewnie nie, ze zemdlałaś nawet ani nic. Więc już możesz sobie to w głowie podsumować, że nie dość że Ci to przechodzi jak się czymś zajmiesz, to na dodatek nic złego Ci się od tego nie stało mimo że miałaś to dość długo Jak sobie to w pełni uświadomisz to na pewno będzie Ci to łatwiej zaakceptować. Musisz mocno wziąć to na logikę. Mówisz sobie że to od nerwicy koniec kropka, żadnego polemizowania z nerwicą Pojawia się duszność to możesz nawet sobie mówić - "dawaj nerwico zrób mi coś" czy jak to wolisz ująć.
A spirometrię oczywiście zrób dla świętego spokoju Wyjdzie pozytywnie i będziesz miała kolejny argument przeciwko nerwicy.

Tak, jak piszę IDim.

Nerwica nic po za straszeniem Cię nic nie może ci więcej zrobić.Duszności i inne objawy fizyczne biorą się ze stanu zagrożenia, w którym jest Twoje ciało.Musisz zaakceptować ten fakt, że jest teraz źle i jeszcze przez jakiś czas będzie.Gdy zaakceptujesz i będziesz się tego trzymała sumiennie, wtedy objawy powoli będą ustępowały, aż w końcu wyjdziesz ze stanu lękowego do równowagi.

Moim największym błędem jest chyba to, że jak mi to przechodzi (zazwyczaj po południu) to odczuwam wielkie hurra, że to juz koniec mojej męki, po czym wraca jak bumerang następnego dnia. Zazwyczaj dopada mnie w jak jestem w pracy i nudzę się. Poza tym chciałabym żeby to mi przeszło od razu jak ręką odjął, a tu trzeba czekać na efekty To jest najcięższa próba dla mojego charakteru....

Też tak miałem.Są to typowe wahania nastroju związane z nerwicą, która po tym ,kiedy przestajesz przez jakiś czas zwracać na nią uwagę, podwaja siłę, bo "chce żyć".Coś jak z uzależnieniem, tyle, że tutaj jest to "uzależnienie od lęku i zamartwiania się" :]

Elwi pisze: ↑

15 marca 2018, o 14:59

Moim największym błędem jest chyba to, że jak mi to przechodzi (zazwyczaj po południu) to odczuwam wielkie hurra, że to juz koniec mojej męki, po czym wraca jak bumerang następnego dnia. Zazwyczaj dopada mnie w jak jestem w pracy i nudzę się. Poza tym chciałabym żeby to mi przeszło od razu jak ręką odjął, a tu trzeba czekać na efekty To jest najcięższa próba dla mojego charakteru....

Bardzo zgubne jest nakładanie ciśnienia na samą siebie, żeby Ci to przeszło jak najszybciej. Bo jak Ci nie przejdzie to zaraz przychodzi zawód, irytacja czy złość na samą siebie, a nawet lęk że to nigdy nie przejdzie. Powiedz sobie że może będziesz miała to jeszcze np. rok czy pół i spróbuj się z tym pogodzić. Doprowadź do sytuacji, w której kiedy te objawy powrócą nie będziesz zaskoczona i wystraszona tylko powiesz sobie "o, nerwiczko czekałam na Ciebie, pokaż mi co potrafisz!"