Forum dotyczące zaburzeń psychicznych - nerwica - derealizacja - depersonalizacja - depresja. Zapraszamy
https://www.zaburzeni.pl/
Nie, spokojnie
To jest typowy lęk przed tym, że Ty popełnisz to samobójstwo. Może to być tak silne że nawet będzie Ci się wydawać że chciałbyś. Ale to tylko lęk przed tym a nie chęć.Lapiesz o co w tym chodzi brawo tymaciek1985 pisze: ↑14 marca 2018, o 19:29Kurczę, im więcej otwieram tematów innych ludzi, tym więcej spotykam identycznych objawów jak moje. Też się boję, że popełnię samobójstwo, a kiedy jest lepiej to już nie chce, tylko boję się tej myśli, że się bałem, że popełnię. Skomplikowane to jest. Coś jak lęk przed lękiem. Błędne koło samobójcze.
.Mówisz, że łapię, a ja mam wrażenie, że im więcej czytam i słucham nagrań tym mniej łapię. A może inaczej: łapię teoretycznie, a praktyka jest ok, dopóki nie zaczyna być naprawdę źle. Ktoś na początku tematu napisał, że odpuściło dopiero jak sobie powiedział: " A kit z tym, niech będzie co będzie" (nie cytuję dosłownie, chodzi o sens). Boję się, no choinka boję się tego samobója, a boję się dlatego, że nie mam patologicznej rodziny, mam pracę, mam kochających bliskich, nie chcę tego zrobić. A moje myśli mówią mi, że zrobię, może nie jutro, ale zrobię. Nawet jak się przekonam, "ok nie zrobięi" kładę się spać, to wstaję rano, idę do pracy i zajmuję myśli i nagle taka myśl: "Nie dasz rady, wylądujesz w psychiatryku" -olewam ( tak mi się wydaje przynajmniej). Pracuję dalej a myśl sobie jest, jest i jedzie dalej "Po co pracujesz i tak wylądujesz w psychiatryku, koledzy z pracy i tak widzą na pewno, że jesteś psycholem, że masz zaburzenia lękowo-depresyjne" - oooolewam, tzn. nie olewam, tzn. sam nie wiem i wtedy co? Pach! Mam Cię Maćku: "Nie wytrzymasz w pracy, zwolnisz się, nie znajdziesz innej pracy bo się boisz zmian, bo masz nerwicę! Nie będziesz miał bliskich,nie podołasz życiu i się zabijesz!" . No to ja ostatkami sił mówię sobie " Nie zabiję się, będę próbował! A ona: "Zabijesz się, zabijesz! Nie dasz rady. Może nie jutro, ale zabijesz się. Nawet jeśli będzie lepiej, to wrócę, jak będziesz miał gorszy okres w życiu i wtedy sprawię, że się zabijesz". Wiem, że to chore jazdynocenadnie pisze: ↑14 marca 2018, o 19:43Lapiesz o co w tym chodzi brawo tymaciek1985 pisze: ↑14 marca 2018, o 19:29Kurczę, im więcej otwieram tematów innych ludzi, tym więcej spotykam identycznych objawów jak moje. Też się boję, że popełnię samobójstwo, a kiedy jest lepiej to już nie chce, tylko boję się tej myśli, że się bałem, że popełnię. Skomplikowane to jest. Coś jak lęk przed lękiem. Błędne koło samobójcze.
Teraz sprobuj sobie to podzielic w ten sposob.
Przed zaburzeniem byłeś w stanie normalnym pewnie rozmyslales kiedyś o samobojcach i masz nadzieje ze nigdy sie nie powiesisz.
Ale wtedy byla to dla ciebie glupota ktora wysmiales "ja i samobojstwo dobre ahahah".
Ale teraz jest troche inaczej bo twoje podejscie do zycia zamienilo tryby pracy na mechanizm lekowy.
Zasadniczo kazda myśl ma nadana emocje zagrozenia stąd myslisz ze to samobojstwo to calkiem realna sprawa bo sie tego boisz a jak czegos bardzo nie chcesz to probujesz uciec tutaj sie tak nie da. Powiniennes mimo wszysyko zachowac spokoj przy nadejsciu tej mysli i powiedziec sobie tak jakbys zyl w normalnosci "hahahah dobre, samobojstwo popelnie jak ja kocham zycie" i musisz to powtarzac za kazdym razem gdy to poczujesz bo zmiana wartosci myśli z ważnej na błachą potrzebuje niestety czasu
. Ale się rozpisałem.Nie skupiaj sie tak na tych myślach tylko przyłoż się do czytaniamaciek1985 pisze: ↑14 marca 2018, o 19:59Mówisz, że łapię, a ja mam wrażenie, że im więcej czytam i słucham nagrań tym mniej łapię. A może inaczej: łapię teoretycznie, a praktyka jest ok, dopóki nie zaczyna być naprawdę źle. Ktoś na początku tematu napisał, że odpuściło dopiero jak sobie powiedział: " A kit z tym, niech będzie co będzie" (nie cytuję dosłownie, chodzi o sens). Boję się, no choinka boję się tego samobója, a boję się dlatego, że nie mam patologicznej rodziny, mam pracę, mam kochających bliskich, nie chcę tego zrobić. A moje myśli mówią mi, że zrobię, może nie jutro, ale zrobię. Nawet jak się przekonam, "ok nie zrobięi" kładę się spać, to wstaję rano, idę do pracy i zajmuję myśli i nagle taka myśl: "Nie dasz rady, wylądujesz w psychiatryku" -olewam ( tak mi się wydaje przynajmniej). Pracuję dalej a myśl sobie jest, jest i jedzie dalej "Po co pracujesz i tak wylądujesz w psychiatryku, koledzy z pracy i tak widzą na pewno, że jesteś psycholem, że masz zaburzenia lękowo-depresyjne" - oooolewam, tzn. nie olewam, tzn. sam nie wiem i wtedy co? Pach! Mam Cię Maćku: "Nie wytrzymasz w pracy, zwolnisz się, nie znajdziesz innej pracy bo się boisz zmian, bo masz nerwicę! Nie będziesz miał bliskich,nie podołasz życiu i się zabijesz!" . No to ja ostatkami sił mówię sobie " Nie zabiję się, będę próbował! A ona: "Zabijesz się, zabijesz! Nie dasz rady. Może nie jutro, ale zabijesz się. Nawet jeśli będzie lepiej, to wrócę, jak będziesz miał gorszy okres w życiu i wtedy sprawię, że się zabijesz". Wiem, że to chore jazdynocenadnie pisze: ↑14 marca 2018, o 19:43Lapiesz o co w tym chodzi brawo tymaciek1985 pisze: ↑14 marca 2018, o 19:29Kurczę, im więcej otwieram tematów innych ludzi, tym więcej spotykam identycznych objawów jak moje. Też się boję, że popełnię samobójstwo, a kiedy jest lepiej to już nie chce, tylko boję się tej myśli, że się bałem, że popełnię. Skomplikowane to jest. Coś jak lęk przed lękiem. Błędne koło samobójcze.
Teraz sprobuj sobie to podzielic w ten sposob.
Przed zaburzeniem byłeś w stanie normalnym pewnie rozmyslales kiedyś o samobojcach i masz nadzieje ze nigdy sie nie powiesisz.
Ale wtedy byla to dla ciebie glupota ktora wysmiales "ja i samobojstwo dobre ahahah".
Ale teraz jest troche inaczej bo twoje podejscie do zycia zamienilo tryby pracy na mechanizm lekowy.
Zasadniczo kazda myśl ma nadana emocje zagrozenia stąd myslisz ze to samobojstwo to calkiem realna sprawa bo sie tego boisz a jak czegos bardzo nie chcesz to probujesz uciec tutaj sie tak nie da. Powiniennes mimo wszysyko zachowac spokoj przy nadejsciu tej mysli i powiedziec sobie tak jakbys zyl w normalnosci "hahahah dobre, samobojstwo popelnie jak ja kocham zycie" i musisz to powtarzac za kazdym razem gdy to poczujesz bo zmiana wartosci myśli z ważnej na błachą potrzebuje niestety czasu
Z nagrań Chłopaków pamiętam, że należy pozwolić sobie tym myślom być, ale się z nimi nie szarpać. Czyli powinienem powiedzieć:" Ok teraz mam myśl, że chcę się zabić, niech sobie będzie i....." ? I potem ona się rozkręca! Czyli nadaję jej podświadomie wartość mimo zajęcia się pracą?
Dodam, że chwilami czuję jakbym naprawdę chciał to zrobić, mimo, że nie chcę!!!!!
" a z waznej na blacha zamienie "z lekowej na normalnosciowa". . Poza tym jestem świeży na forum i tak staram się jakoś zaznajomić z zasadami tu panującymi, więc pewnie to potrwa,zanim się dopasuję, ale na pewno będzie to krótsze niż całkowite odburzenie. Ale nie ukrywam, że dobrze się tu czuję. PozdrawiamMaciek chyba znalazłam swoją bratnią duszę na tym forum jakbyś czytał mi w Myślach kobieta luźna w udach...ale to jest trudne przepraszam za wyrażeniemaciek1985 pisze: ↑14 marca 2018, o 19:59Mówisz, że łapię, a ja mam wrażenie, że im więcej czytam i słucham nagrań tym mniej łapię. A może inaczej: łapię teoretycznie, a praktyka jest ok, dopóki nie zaczyna być naprawdę źle. Ktoś na początku tematu napisał, że odpuściło dopiero jak sobie powiedział: " A kit z tym, niech będzie co będzie" (nie cytuję dosłownie, chodzi o sens). Boję się, no choinka boję się tego samobója, a boję się dlatego, że nie mam patologicznej rodziny, mam pracę, mam kochających bliskich, nie chcę tego zrobić. A moje myśli mówią mi, że zrobię, może nie jutro, ale zrobię. Nawet jak się przekonam, "ok nie zrobięi" kładę się spać, to wstaję rano, idę do pracy i zajmuję myśli i nagle taka myśl: "Nie dasz rady, wylądujesz w psychiatryku" -olewam ( tak mi się wydaje przynajmniej). Pracuję dalej a myśl sobie jest, jest i jedzie dalej "Po co pracujesz i tak wylądujesz w psychiatryku, koledzy z pracy i tak widzą na pewno, że jesteś psycholem, że masz zaburzenia lękowo-depresyjne" - oooolewam, tzn. nie olewam, tzn. sam nie wiem i wtedy co? Pach! Mam Cię Maćku: "Nie wytrzymasz w pracy, zwolnisz się, nie znajdziesz innej pracy bo się boisz zmian, bo masz nerwicę! Nie będziesz miał bliskich,nie podołasz życiu i się zabijesz!" . No to ja ostatkami sił mówię sobie " Nie zabiję się, będę próbował! A ona: "Zabijesz się, zabijesz! Nie dasz rady. Może nie jutro, ale zabijesz się. Nawet jeśli będzie lepiej, to wrócę, jak będziesz miał gorszy okres w życiu i wtedy sprawię, że się zabijesz". Wiem, że to chore jazdynocenadnie pisze: ↑14 marca 2018, o 19:43Lapiesz o co w tym chodzi brawo tymaciek1985 pisze: ↑14 marca 2018, o 19:29Kurczę, im więcej otwieram tematów innych ludzi, tym więcej spotykam identycznych objawów jak moje. Też się boję, że popełnię samobójstwo, a kiedy jest lepiej to już nie chce, tylko boję się tej myśli, że się bałem, że popełnię. Skomplikowane to jest. Coś jak lęk przed lękiem. Błędne koło samobójcze.
Teraz sprobuj sobie to podzielic w ten sposob.
Przed zaburzeniem byłeś w stanie normalnym pewnie rozmyslales kiedyś o samobojcach i masz nadzieje ze nigdy sie nie powiesisz.
Ale wtedy byla to dla ciebie glupota ktora wysmiales "ja i samobojstwo dobre ahahah".
Ale teraz jest troche inaczej bo twoje podejscie do zycia zamienilo tryby pracy na mechanizm lekowy.
Zasadniczo kazda myśl ma nadana emocje zagrozenia stąd myslisz ze to samobojstwo to calkiem realna sprawa bo sie tego boisz a jak czegos bardzo nie chcesz to probujesz uciec tutaj sie tak nie da. Powiniennes mimo wszysyko zachowac spokoj przy nadejsciu tej mysli i powiedziec sobie tak jakbys zyl w normalnosci "hahahah dobre, samobojstwo popelnie jak ja kocham zycie" i musisz to powtarzac za kazdym razem gdy to poczujesz bo zmiana wartosci myśli z ważnej na błachą potrzebuje niestety czasu
Z nagrań Chłopaków pamiętam, że należy pozwolić sobie tym myślom być, ale się z nimi nie szarpać. Czyli powinienem powiedzieć:" Ok teraz mam myśl, że chcę się zabić, niech sobie będzie i....." ? I potem ona się rozkręca! Czyli nadaję jej podświadomie wartość mimo zajęcia się pracą?
Dodam, że chwilami czuję jakbym naprawdę chciał to zrobić, mimo, że nie chcę!!!!!
wszystko ju zprzeboiłma od 2 lat z merwica łącznie z tym ze "opetanie" lęk przed zawałem ze sie udusze...ale tych mysli uczucia pustki i tego ze sobie cos moge zrobic np mam obrazy myslowe jak leze w lozku z nozem zakrwawiona badz w myslach mysle jak skacze z balkonu , i glos w srodku mowi po co bedziesz wstawac polz sie i tak nic ci sie juz w zyciu nie uda , i tak umrzesz i tak skoczysz. ale kiedy wychodze na balkon nie mam odruchu ze chce skoczyc ale w glowie to mam ...nie wiem o co tu chodzi?ktos mi wytłumaczy? jak cholera zyc? " a te mysli to juz depresjq juz psychiatryk leki proby samobojcze itd...nosz kobieta luźna w udachkoala89 pisze: ↑27 marca 2018, o 13:30Maciek chyba znalazłam swoją bratnią duszę na tym forum jakbyś czytał mi w Myślach kobieta luźna w udach...ale to jest trudne przepraszam za wyrażeniemaciek1985 pisze: ↑14 marca 2018, o 19:59Mówisz, że łapię, a ja mam wrażenie, że im więcej czytam i słucham nagrań tym mniej łapię. A może inaczej: łapię teoretycznie, a praktyka jest ok, dopóki nie zaczyna być naprawdę źle. Ktoś na początku tematu napisał, że odpuściło dopiero jak sobie powiedział: " A kit z tym, niech będzie co będzie" (nie cytuję dosłownie, chodzi o sens). Boję się, no choinka boję się tego samobója, a boję się dlatego, że nie mam patologicznej rodziny, mam pracę, mam kochających bliskich, nie chcę tego zrobić. A moje myśli mówią mi, że zrobię, może nie jutro, ale zrobię. Nawet jak się przekonam, "ok nie zrobięi" kładę się spać, to wstaję rano, idę do pracy i zajmuję myśli i nagle taka myśl: "Nie dasz rady, wylądujesz w psychiatryku" -olewam ( tak mi się wydaje przynajmniej). Pracuję dalej a myśl sobie jest, jest i jedzie dalej "Po co pracujesz i tak wylądujesz w psychiatryku, koledzy z pracy i tak widzą na pewno, że jesteś psycholem, że masz zaburzenia lękowo-depresyjne" - oooolewam, tzn. nie olewam, tzn. sam nie wiem i wtedy co? Pach! Mam Cię Maćku: "Nie wytrzymasz w pracy, zwolnisz się, nie znajdziesz innej pracy bo się boisz zmian, bo masz nerwicę! Nie będziesz miał bliskich,nie podołasz życiu i się zabijesz!" . No to ja ostatkami sił mówię sobie " Nie zabiję się, będę próbował! A ona: "Zabijesz się, zabijesz! Nie dasz rady. Może nie jutro, ale zabijesz się. Nawet jeśli będzie lepiej, to wrócę, jak będziesz miał gorszy okres w życiu i wtedy sprawię, że się zabijesz". Wiem, że to chore jazdynocenadnie pisze: ↑14 marca 2018, o 19:43
Lapiesz o co w tym chodzi brawo ty
Teraz sprobuj sobie to podzielic w ten sposob.
Przed zaburzeniem byłeś w stanie normalnym pewnie rozmyslales kiedyś o samobojcach i masz nadzieje ze nigdy sie nie powiesisz.
Ale wtedy byla to dla ciebie glupota ktora wysmiales "ja i samobojstwo dobre ahahah".
Ale teraz jest troche inaczej bo twoje podejscie do zycia zamienilo tryby pracy na mechanizm lekowy.
Zasadniczo kazda myśl ma nadana emocje zagrozenia stąd myslisz ze to samobojstwo to calkiem realna sprawa bo sie tego boisz a jak czegos bardzo nie chcesz to probujesz uciec tutaj sie tak nie da. Powiniennes mimo wszysyko zachowac spokoj przy nadejsciu tej mysli i powiedziec sobie tak jakbys zyl w normalnosci "hahahah dobre, samobojstwo popelnie jak ja kocham zycie" i musisz to powtarzac za kazdym razem gdy to poczujesz bo zmiana wartosci myśli z ważnej na błachą potrzebuje niestety czasu
Z nagrań Chłopaków pamiętam, że należy pozwolić sobie tym myślom być, ale się z nimi nie szarpać. Czyli powinienem powiedzieć:" Ok teraz mam myśl, że chcę się zabić, niech sobie będzie i....." ? I potem ona się rozkręca! Czyli nadaję jej podświadomie wartość mimo zajęcia się pracą?
Dodam, że chwilami czuję jakbym naprawdę chciał to zrobić, mimo, że nie chcę!!!!!
mam troche stresow w zyciu ale od tego te mysli? moze tak moze uciekam bo sie boje w te mysli nie wiem inne problemy z nerwica rozpracowałam jak bułke z przysłowiowym masłem a te mysli to juz depresjq juz psychiatryk leki proby samobojcze itd...nosz kobieta luźna w udach
"....ty to miałaś czy tego się boisz? Bo ja też mam myśli samobójcze i bardzo boję się depresji i, że będę się chciała zabić. 
Mam Cię Łobuzie. Paula bierz się do pracy nad sobąPaula9191 pisze: ↑27 marca 2018, o 14:36" a te mysli to juz depresjq juz psychiatryk leki proby samobojcze itd...nosz kobieta luźna w udachkoala89 pisze: ↑27 marca 2018, o 13:30Maciek chyba znalazłam swoją bratnią duszę na tym forum jakbyś czytał mi w Myślach kobieta luźna w udach...ale to jest trudne przepraszam za wyrażeniemaciek1985 pisze: ↑14 marca 2018, o 19:59
Mówisz, że łapię, a ja mam wrażenie, że im więcej czytam i słucham nagrań tym mniej łapię. A może inaczej: łapię teoretycznie, a praktyka jest ok, dopóki nie zaczyna być naprawdę źle. Ktoś na początku tematu napisał, że odpuściło dopiero jak sobie powiedział: " A kit z tym, niech będzie co będzie" (nie cytuję dosłownie, chodzi o sens). Boję się, no choinka boję się tego samobója, a boję się dlatego, że nie mam patologicznej rodziny, mam pracę, mam kochających bliskich, nie chcę tego zrobić. A moje myśli mówią mi, że zrobię, może nie jutro, ale zrobię. Nawet jak się przekonam, "ok nie zrobięi" kładę się spać, to wstaję rano, idę do pracy i zajmuję myśli i nagle taka myśl: "Nie dasz rady, wylądujesz w psychiatryku" -olewam ( tak mi się wydaje przynajmniej). Pracuję dalej a myśl sobie jest, jest i jedzie dalej "Po co pracujesz i tak wylądujesz w psychiatryku, koledzy z pracy i tak widzą na pewno, że jesteś psycholem, że masz zaburzenia lękowo-depresyjne" - oooolewam, tzn. nie olewam, tzn. sam nie wiem i wtedy co? Pach! Mam Cię Maćku: "Nie wytrzymasz w pracy, zwolnisz się, nie znajdziesz innej pracy bo się boisz zmian, bo masz nerwicę! Nie będziesz miał bliskich,nie podołasz życiu i się zabijesz!" . No to ja ostatkami sił mówię sobie " Nie zabiję się, będę próbował! A ona: "Zabijesz się, zabijesz! Nie dasz rady. Może nie jutro, ale zabijesz się. Nawet jeśli będzie lepiej, to wrócę, jak będziesz miał gorszy okres w życiu i wtedy sprawię, że się zabijesz". Wiem, że to chore jazdy
Z nagrań Chłopaków pamiętam, że należy pozwolić sobie tym myślom być, ale się z nimi nie szarpać. Czyli powinienem powiedzieć:" Ok teraz mam myśl, że chcę się zabić, niech sobie będzie i....." ? I potem ona się rozkręca! Czyli nadaję jej podświadomie wartość mimo zajęcia się pracą?
Dodam, że chwilami czuję jakbym naprawdę chciał to zrobić, mimo, że nie chcę!!!!!
mam troche stresow w zyciu ale od tego te mysli? moze tak moze uciekam bo sie boje w te mysli nie wiem inne problemy z nerwica rozpracowałam jak bułke z przysłowiowym masłem a te mysli to juz depresjq juz psychiatryk leki proby samobojcze itd...nosz kobieta luźna w udach
;-)
Dobrze, wezmę się mamusiuGafa pisze: ↑27 marca 2018, o 16:34Mam Cię Łobuzie. Paula bierz się do pracy nad sobąPaula9191 pisze: ↑27 marca 2018, o 14:36" a te mysli to juz depresjq juz psychiatryk leki proby samobojcze itd...nosz kobieta luźna w udachkoala89 pisze: ↑27 marca 2018, o 13:30
Maciek chyba znalazłam swoją bratnią duszę na tym forum jakbyś czytał mi w Myślach kobieta luźna w udach...ale to jest trudne przepraszam za wyrażenie
mam troche stresow w zyciu ale od tego te mysli? moze tak moze uciekam bo sie boje w te mysli nie wiem inne problemy z nerwica rozpracowałam jak bułke z przysłowiowym masłem a te mysli to juz depresjq juz psychiatryk leki proby samobojcze itd...nosz kobieta luźna w udach;-)
....mam tylko nadzieję, że mi się nic nie stanie