Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

A więc mam taki nietypowy problem otóż moim problemem jest także smutny wyraz twarzy często w pracy ludzie pytają się mnie dlaczego jestem smutna ,a ja nie wiem o co im chodzi ,bo moj wyraz twarzy jest nawet smutny kiedy po prostu skupiam się na robocie a nie myślę o niczym czy są jakieś ćwiczenia na to żeby to poprawić?czy mam się po prostu częściej uśmiechać i to wejdzie mi w nawyk?

Ale po co właściwie chcesz zmieniać swój wyraz twarzy zamiast go zaakceptować? Az tak Cię rusza opinia innych osób?
Uśmiechanie się często na pewno wiele by zmieniło w ogólnym odbiorze Twojej osoby, ale żeby zmienić rysy twarzy to chyba musiałabyś się poddać operacji plastycznej

No dobra...xd a co z tym że mało chce mi się gadać? Tzn czuje takie jakby zmęczenie jak trochę pogadam z kimś nie wiem jak to nazwać i opadające powieki,mam z nim straszny problem,tak koło 16 czuje jakbym miała po 2 kg ciężaru na nich,czy ktoś miał podobnie?:D

Jesteś zmęczona od udawania.Boisz się być sobą,bo myślisz,że nikt Ciebie nie zaakceptuje takiej, jaka jesteś a to nieprawda.Zdejmij "maskę" ze swojej twarzy,spróbuj nie udawać,nie bój się być sobą a będzie Ci lżej.

Chciałabym być osoba pozytywnie zakręcona ,żeby ludzie ciągnęli do mnie bo bym zarażała swoim optymizmem,o taka chciałabym być

A ja chciałbym być tygrysem i mieć paski...
Ja też kiedyś na siłę próbowałem, ale nie czułem się swojo... jak zaprzestałem i zacząłem być sobą, co prawda mniej ludzi przy mnie zostało, wtedy często widać kto jest kim. Najgorzej było w "nowej" pracy... porobiłem miesiąc próbny i pytania "podoba Ci się?" ja mówie -podoba, "no bo jakoś tak nie widać", -to że mi się podoba to nie znaczy że mam skakać i krzyczeć łooo panie ale tu fajnie, ale mi się podoba, zostaje na zawsze hurraa!!! taki po prostu jestem. Zaakceptowali, przywykli i jest OK. Tobie też radzę być sobą, nikim innym na siłę