Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Martwię sie o moja mame , leczyla sie w 2006 roku na stany lekowe , depresję , miala mysli samobojcze. Bylo ok dopoki nie pojechalismy na 3 tygodnie do Polski na urlop a mama zostala sama w domu i wziela wolne w pracy. Dostała ataku paniki , od tamtej pory odczuwa lek czasem , Martwie sie ze to wszystko powróci ... U mnie jest juz bardzo dobrze , czasem gorzej ale zaraz sie ockne i jest ok . ale przez to ze mama sie zle czuje to i ja tez bo pytania " będziemy obie musiały z tym zyc " i tak wkolko... Jestesmy obie bardzo wrażliwe, "slabe psychicznie ". Dzisiaj jak szlysmy do sklepu i mowie jej ze jak zrobię prawko to pojedziemy gdzies a ona mowi do mnie " moze lepiej nie rób bo dostaniesz leku jak bedziesz jechac albo ataku i co wtedy " czuje wtedy blokade , mowie niby ze nie bede ze wszystkiego rezygnować ale w glowie metlik... Czasem czuje jak bysmy obie byly jakieś inne od wszystkich .. do tego mama jest alkoholiczka nie patologia bo to czesto die myli, lubi wypic wieczorem i tak codziennie , mowie jej ze to tylko pogarsza ale co ja mogę ? :/ boje sie ze z mama bedzie jeszcze gorzej i przy tym ze mna tez :/

Dziwne podejście ma twoja mama. Może przez to od długiego czasu żyje w lękach i depresji. Równie dobrze możesz dostać ataku paniki na rozmowie o pracę, podczas czytania zadania na studiach albo podczas jazdy komunikacją miejską. Nie można w ten sposób patrzeć na świat. Też lubię wypić 2 piwka wieczorem albo jakiegoś drina, bo alkohol nas rozluźnia. Sprawia, że mamy chwilowo wszystko w dupie i nawet natręty nie są w stanie aż tak nas uczepić jak na trzeźwo. Nie zmienia to jednak faktu, że nie robię tego, bo nie jest to leczenie, ale o tym wiesz, bo sama to twojej mamie tłumaczyłaś. Myślę, że musisz w tej sytuacji poważnie z nią porozmawiać i postarać się jej wytłumaczyć pewne rzeczy, a jeżeli to nie dotrze, to trudno. Skup się na swoim życiu i na swoim odburzaniu. Nie mówię, że masz się od niej odwrócić, ale po prostu podchodź do sprawy z dystansem, bo ciężko pomóc osobie, która sama w sobie nie chce tej pomocy otrzymać.