Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

p.karnia1 pisze: ↑

23 września 2017, o 17:16

zawsze taka byłaś? Nigdy nie miałaś uczyć? nigdy nie odczuwalas ciepła, miłości, bliskosci, współczucia, wrażliwości, radości .. ? Czy cos sie poprostu w twoim zyciu zmieniło i twoja uwaga jes tak bardzo zamroczona lękiem i ciągle nachodzacymi myslami i poprostu o tych uczuciach zapomnialas.. Lęk jest uczuciem o wiele silniejszym nisz radosc , szczęście, potrafi tak sparalizowac ze czlowiek jest nie do poznania. Prosty przykład, dowiadujesz sie ze jestes ciezko chora, twoj umysl zaczyna przeszywac strach lęk i niepewnosc co dalej, jak w tedy bedziesz sie zachowywać wobec bliskich? Widzisz siebie w tej sytuacji? bedziesz chodzic uśmiechnięta i skupiona na miłość? etc . to jest tylko porównanie ale czynnik paralizujacy jest jeden - lęk. Czlowiek rodzi sie i utozsamia z pewnymi wartosciami, to wlasnie ci ktorzy najbardzie kochają i są najbardziej wrazliwi zapadają się w zaburzenia. Trzeba odpocząć, nie dawaj sobie Persji, nie zastanawiaj sie nad czym czy kochasz czy nie, przypomnij sobie jak bylo kiedys, przypomnij sobie najwspanialsze chwile kiedy endorfina tryskala na każdym kroku. Te wszystkie mysli to tylko iluzja , pozdowionka

załamana20 pisze: ↑

2 sierpnia 2017, o 21:56

Jak wróciliśmy zaczełam mieć obawy, że moze on coś przede mną ukrył i w trakcie naszej rozłąki spotykał sie z inna dziewczyną, przed tym jak zerwaliśmy myślałam że może zakochał się w kimś innym, na co chłopak zaprzecza, jednak ja z racji tego, że od zawsze się bałam, że mnie przestanie kochać i zostawi, wpajałam sobie tą myśl. Ta myśl nie była cały czas nachodziła mnie w gorszych chwilach. Ostatnio dostałam lęku że moze nasi znajomi cos wiedzą a ja nie, że mój ukochany mnie okłamuje. I nagle zaczeła się pojawiać myśl, że moze to nie on przestanie mnie kochać, moze to ja? A co jak ja już go nie kocham tylko sobie to wmawiam. Ten lęk jest nie do zniesienia. Nie chce się rozstawać z moim chłopakiem, teraz jest cudownie, jest dla mnie wsparciem, planujemy przyszłość razem, zawsze przy mnie jest. Jednak tę lęk mnie zabija, co jak ja go nie kocham a sobie wmawiam? Nie mam do niego niechęci, uwielbiam się do niego przytulać, całować, patrzeć w jego oczy. Jednak się boję. Nie chce go krzywdzić? Czy ja jestem psychiczna? Dodam że odkąd zaczęłam chodzić do liceum to często się bałam raz że jestem chora, że mam raka, że chłopak mnie zostawi, że jestem w ciąży, że jestem okropną osobą. Teraz jest ten lęk.. tak strasznie się boję, tak strasznie chce czuć to co jeszcze niedawno czułam. Nie chce go krzywdzić, ale nie chce się rozstawać, bo w głębi serca wiem, że go kocham ale głos w głowie cały czas mówi a co jak się okłamujesz? Co jak sobie wmawiasz? BŁAGAM NIECH MI KTOŚ POMOŻE.. JUŻ NIE MAM SIŁY PŁAKAĆ.

Victor pisze: ↑

23 września 2017, o 23:28

załamana20 pisze: ↑

2 sierpnia 2017, o 21:56

Jak wróciliśmy zaczełam mieć obawy, że moze on coś przede mną ukrył i w trakcie naszej rozłąki spotykał sie z inna dziewczyną, przed tym jak zerwaliśmy myślałam że może zakochał się w kimś innym, na co chłopak zaprzecza, jednak ja z racji tego, że od zawsze się bałam, że mnie przestanie kochać i zostawi, wpajałam sobie tą myśl. Ta myśl nie była cały czas nachodziła mnie w gorszych chwilach. Ostatnio dostałam lęku że moze nasi znajomi cos wiedzą a ja nie, że mój ukochany mnie okłamuje. I nagle zaczeła się pojawiać myśl, że moze to nie on przestanie mnie kochać, moze to ja? A co jak ja już go nie kocham tylko sobie to wmawiam. Ten lęk jest nie do zniesienia. Nie chce się rozstawać z moim chłopakiem, teraz jest cudownie, jest dla mnie wsparciem, planujemy przyszłość razem, zawsze przy mnie jest. Jednak tę lęk mnie zabija, co jak ja go nie kocham a sobie wmawiam? Nie mam do niego niechęci, uwielbiam się do niego przytulać, całować, patrzeć w jego oczy. Jednak się boję. Nie chce go krzywdzić? Czy ja jestem psychiczna? Dodam że odkąd zaczęłam chodzić do liceum to często się bałam raz że jestem chora, że mam raka, że chłopak mnie zostawi, że jestem w ciąży, że jestem okropną osobą. Teraz jest ten lęk.. tak strasznie się boję, tak strasznie chce czuć to co jeszcze niedawno czułam. Nie chce go krzywdzić, ale nie chce się rozstawać, bo w głębi serca wiem, że go kocham ale głos w głowie cały czas mówi a co jak się okłamujesz? Co jak sobie wmawiasz? BŁAGAM NIECH MI KTOŚ POMOŻE.. JUŻ NIE MAM SIŁY PŁAKAĆ.

Twój pierwszy post a dokładnie fragment mówi, że to zaburzeniowe
Kombinowanie obecnie nic Ci nie da, wyjście jest jedno, puścić to w czasie i przestać się skupiać na tym czy kochasz czy nie, po prostu bądź, "zaryzykuj" ale bez prób "na siłę" poczucia tego, że kochasz. A wtedy wrócisz do normalności.
Boisz się a jednak go chcesz. Dlatego kochasz. Jedynie lęk Cię zagmatwał, a póki on jest nie dotrzesz do tego uczucia, że kochasz, bo na tym ten lęk się uparł i na tym to polega - niestety.
Co masz do stracenia?
Zamiast wiecznych prób dowiadywania się czy kochasz czy nie, bądź z nim bo i tak tego w środku chcesz. Zajmij się życiem.

Victor pisze: ↑

24 września 2017, o 12:41

Nie do końca chyba rozumiesz nie masz mozliwosci obecnie patrząc na Twój poczatek problemu w pełni odczuć ze kochasz i ze chcesz.
I przez jakos czas takiej możliwości miec nie będziesz, bo jestes w tym temacie zakrecona lekowo i natrętnie.
Próby ustawiczne dochodzenia do tego będą to wkolo utrwalaly i nic sie nie zmieni.
Dlatego po prostu spróbuj i zastanow sie czy to nie jest jakims tematem zastępczym