Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

fruszka pisze: ↑

3 maja 2017, o 08:54

Witaj jak najbardziej, na forum są użytkownicy którym dd/dp zaczęło się po śmierci rodzica. Stan którego doświadczasz to reakcja obronna organizmu w odpowiedzi na silny stres związany z traumą. Musisz dać sobie czas i przeżyć żałobę, w żadnym razie nie tłumić uczuć i nie «odcinać się» od zmarłego rodzica. Żałoba trwa tym dłużej im bardziej staramy się od niej uciec. W stanie derealizacji i depersonalizacji ludzie często doświadczają "zaniku uczuć" i może im się wydawać, że niczego nie czują (w końcu to reakcja obronna organizmu). To minie, dobrze byłoby jednak skorzystać z pomocy doświadczonego terapeuty, który pomoże ci przez to przejść. Trzymaj się

fruszka pisze: ↑

3 maja 2017, o 09:33

Ja od dziesięciu lat mam zaburzenia kompulsyjno-obsesyjne, początek zaburzenia gwałtowny (i oczywiście pogłębiony przez histerię na temat tego, że zapadłam na chorobę psychiczną ) pojawiła się derealizacja i depersonalizacja, obserwacja psychiatryczna, potem ucieczka z psychiatryka tz wypis na żądanie rodzica, bo się przestraszyłam że mi zdiagnozują coś jeszcze, potem trzyletnia remisja nerwicy, nawrót, remisja, nawrót, remisja, poszłam do psychiatry który stwierdził zaburzenia lękowe i dał leki, ktorych potem nie brałam bo uznałam że nikt mi nie pomoże znowu remisja, nawrót, remisja, nawrót aż w końcu DOROSŁAM, powiedziałam sobie:"a j*bnij ty się weź w ten pusty łeb" i poszłam do psychiatry po rozum do głowy, zajęłam się leczeniem i rozgryzaniem zaburzenia na poważnie minął prawie rok, a ja jestem już zupełnie innym człowiekiem, silniejszym, o wiele bardziej odpornym na negatywne bodźce, po obajwach somatycznych lęku i dd/dp nie ma nawet śladu. Wystarczył niecały rok, a trzeba było najpierw przez swoją głupotę zmarnować dziesięć lat Wyjdziesz z tego raz-dwa, szkoda czasu