Forum dotyczące zaburzeń psychicznych - nerwica - derealizacja - depersonalizacja - depresja. Zapraszamy
https://www.zaburzeni.pl/
Cyraneczka, też byłam kiedyś w tym miejscu co Ty i masz rację, jest to męczące i sprawia, że cały czas kręcimy się w temacie nerwicy, bo chcemy pamiętać, żeby do objawu, myśli i zaburzenia odpowiednio podejść, zadziałać, coś z tym zrobić. U mnie często zamiast rzeczywiście działaniem, kończyło się to rozmyślaniem czy dobrze robię, powtarzaniem sobie w głowie wiedzy jak to wszystko ogarniać. Ale teraz wydaje mi się, że to był po prostu jakiś etap, który musiałam przejść, żeby zacząć działać dalej ale już w inny sposób. Mimo wszystko myślę, że to powtarzanie w głowie teorii i już samo działanie na objawy w ten bardzo kontrolowany sposób, o którym piszesz, sprawia jednak, że wyrabia się nawyk robienia czegoś z zaburzeniem. Moje dialogi wewnętrzne i rozmowy z nerwicą są krótkie, stanowcze i raczej ogólne, żeby nie rozdrabniać zaburzenia na milion objawów i stanów (np. rób ze mną co chcesz, ja się tym już nie zajmuję albo to tylko napięcie i iluzja, dzięki za tą myśl, ale nie interesuje mnie to). Czasami oczywiście są momenty, że nie wyrabiam, więc zdarza mi się krzyczeć na nerwicę i walić pięściami w poduszki, ale częściej w takich momentach siadam sama albo stoję przed lustrem i wtedy ten dialog jest dłuższy, tłumaczę sobie spokojnie np. jakiś jeden objaw, myśl i bardzo, bardzo, bardzo często mówię do siebie "zawsze będę przy Tobie kochana, nawet gdyby to nigdy miało się nie skończyć, będziemy w tym razem". Wybacz, że tak się rozpisałam, ale wydaję mi się, że skoro dostrzegasz takie rzeczy, to już możesz powoli starać się odpuszczać, a jak nie, to samo przyjdzie i z czasem Twoje działanie będzie coraz fajniejsze i zadowalające. Ja też mam cały czas problem z puszczaniem kontroli.cyraneczka pisze: ↑31 grudnia 2017, o 21:39Dobra, wiem, że sama sobie odpisuję, ale wszystko pięknie, ładnie, a mnie w głowie pojawiła się myśl, że jednak mówienie dobie w głowie wszystkich tych rzeczy po 20 razy dziennie jest męczące. Obawiam się, że robię sobie z tego coś w rodzaju zaklęć, że jak nie powiem sobie ze to nerwica, że nic mi nie grozi, to natychmiast wciągnie mnie wir myśli, że coś mi zagraża, więc jeszcze zanim te katastroficzne myśli się pojawią to ja już muszę powiedzieć sobie w głowie uspokajające myśli. Wiem, że to może wyglądać na robienie problemu z niczego, ale te dysputy w sytuacjach gdy są objawy są dosyć męczące, kiedy trzeba je powtarzać po raz kilkunasty w tym samym dniu. Kiedy jest objaw nie da się go odczuć, nie sie go nie zanotowac świadomą myślą, ale wszystko co jest dalej to jest u mnie jakaś walka. Nie wiem, być może na jakimś dalszym etapie odburzania nie będę mieć takiego pragnienia kontroli za pomocą dialogów z objawami, ale teraz to mam i chyba cos źle robię, bo mnie to meczy i mam wrażenie, że nadaję za duże znaczenie objawom.
Dzięki za twoją odpowiedź, w ogóle to uważam, że dajesz nam na forum dużo dobrego. Może na razie będę stosować te metody, a potem w którymś momencie, tak jak piszesz, przestaną być już potrzebne. Jestem bardzo ciekawa co wtedy nastąpipannaewa pisze: ↑1 stycznia 2018, o 11:05Cyraneczka, też byłam kiedyś w tym miejscu co Ty i masz rację, jest to męczące i sprawia, że cały czas kręcimy się w temacie nerwicy, bo chcemy pamiętać, żeby do objawu, myśli i zaburzenia odpowiednio podejść, zadziałać, coś z tym zrobić. U mnie często zamiast rzeczywiście działaniem, kończyło się to rozmyślaniem czy dobrze robię, powtarzaniem sobie w głowie wiedzy jak to wszystko ogarniać. Ale teraz wydaje mi się, że to był po prostu jakiś etap, który musiałam przejść, żeby zacząć działać dalej ale już w inny sposób. Mimo wszystko myślę, że to powtarzanie w głowie teorii i już samo działanie na objawy w ten bardzo kontrolowany sposób, o którym piszesz, sprawia jednak, że wyrabia się nawyk robienia czegoś z zaburzeniem. Moje dialogi wewnętrzne i rozmowy z nerwicą są krótkie, stanowcze i raczej ogólne, żeby nie rozdrabniać zaburzenia na milion objawów i stanów (np. rób ze mną co chcesz, ja się tym już nie zajmuję albo to tylko napięcie i iluzja, dzięki za tą myśl, ale nie interesuje mnie to). Czasami oczywiście są momenty, że nie wyrabiam, więc zdarza mi się krzyczeć na nerwicę i walić pięściami w poduszki, ale częściej w takich momentach siadam sama albo stoję przed lustrem i wtedy ten dialog jest dłuższy, tłumaczę sobie spokojnie np. jakiś jeden objaw, myśl i bardzo, bardzo, bardzo często mówię do siebie "zawsze będę przy Tobie kochana, nawet gdyby to nigdy miało się nie skończyć, będziemy w tym razem". Wybacz, że tak się rozpisałam, ale wydaję mi się, że skoro dostrzegasz takie rzeczy, to już możesz powoli starać się odpuszczać, a jak nie, to samo przyjdzie i z czasem Twoje działanie będzie coraz fajniejsze i zadowalające. Ja też mam cały czas problem z puszczaniem kontroli.cyraneczka pisze: ↑31 grudnia 2017, o 21:39Dobra, wiem, że sama sobie odpisuję, ale wszystko pięknie, ładnie, a mnie w głowie pojawiła się myśl, że jednak mówienie dobie w głowie wszystkich tych rzeczy po 20 razy dziennie jest męczące. Obawiam się, że robię sobie z tego coś w rodzaju zaklęć, że jak nie powiem sobie ze to nerwica, że nic mi nie grozi, to natychmiast wciągnie mnie wir myśli, że coś mi zagraża, więc jeszcze zanim te katastroficzne myśli się pojawią to ja już muszę powiedzieć sobie w głowie uspokajające myśli. Wiem, że to może wyglądać na robienie problemu z niczego, ale te dysputy w sytuacjach gdy są objawy są dosyć męczące, kiedy trzeba je powtarzać po raz kilkunasty w tym samym dniu. Kiedy jest objaw nie da się go odczuć, nie sie go nie zanotowac świadomą myślą, ale wszystko co jest dalej to jest u mnie jakaś walka. Nie wiem, być może na jakimś dalszym etapie odburzania nie będę mieć takiego pragnienia kontroli za pomocą dialogów z objawami, ale teraz to mam i chyba cos źle robię, bo mnie to meczy i mam wrażenie, że nadaję za duże znaczenie objawom.
. Moim objawem, który nie mija od tygodni jest poczucie chodzenia po łódce, takiej niestabilnosci, no i mam lęk, że się bujam, że krzywo chodzę, zaczęłam pytać chłopaka i kolegę czy tak nie jest, mówią, że nie, ale ja dalej się boję. Czasami stałam pół godziny przed lustrem, żeby to zweryfikować, ale co z tego, skoro nie mogę przekonać siebie, że to tylko iluzja w głowie.Możesz stosować różne podejścia na przemian, raz dialog, raz jakiś krótszy tekst, albo próbować zająć myśli czym innym, czy na co tam sama wpadniesz. Wtedy jest taki większy luz w głowie, bo nie masz szablonu, że teraz tylko odpowiedni dialog, a teraz tylko coś innego. Ja uważam, że metody i sposoby opisywane na forum są bardzo pomocne, czerpię z nich mnóstwo, ale to my sami wiemy najlepiej co na nas działa, co pomaga i jeżeli znajdziesz jakiś nawet całkiem inny sposób i będzie dla Ciebie dobry to działaj. A co do przekonywania siebie, zmiany stanu emocjonalnego, zmiany podejścia - to wszystko wymaga czasu, czasem bardzo dużo. I nawet kiedy wydaje się, że nic się nie zmienia, to jeżeli działasz zmiany zachodzą i kiedyś, kiedy pewnie nie będziesz się spodziewać poczujesz chwilę ulgi, albo że jakaś myśl już tak nie męczy i to pomoże Ci uwierzyć, że coś się zmienia. A potem znowu praca nad sobą, działanie i tak w kółkocyraneczka pisze: ↑1 stycznia 2018, o 11:34Dzięki za twoją odpowiedź, w ogóle to uważam, że dajesz nam na forum dużo dobrego. Może na razie będę stosować te metody, a potem w którymś momencie, tak jak piszesz, przestaną być już potrzebne. Jestem bardzo ciekawa co wtedy nastąpipannaewa pisze: ↑1 stycznia 2018, o 11:05Cyraneczka, też byłam kiedyś w tym miejscu co Ty i masz rację, jest to męczące i sprawia, że cały czas kręcimy się w temacie nerwicy, bo chcemy pamiętać, żeby do objawu, myśli i zaburzenia odpowiednio podejść, zadziałać, coś z tym zrobić. U mnie często zamiast rzeczywiście działaniem, kończyło się to rozmyślaniem czy dobrze robię, powtarzaniem sobie w głowie wiedzy jak to wszystko ogarniać. Ale teraz wydaje mi się, że to był po prostu jakiś etap, który musiałam przejść, żeby zacząć działać dalej ale już w inny sposób. Mimo wszystko myślę, że to powtarzanie w głowie teorii i już samo działanie na objawy w ten bardzo kontrolowany sposób, o którym piszesz, sprawia jednak, że wyrabia się nawyk robienia czegoś z zaburzeniem. Moje dialogi wewnętrzne i rozmowy z nerwicą są krótkie, stanowcze i raczej ogólne, żeby nie rozdrabniać zaburzenia na milion objawów i stanów (np. rób ze mną co chcesz, ja się tym już nie zajmuję albo to tylko napięcie i iluzja, dzięki za tą myśl, ale nie interesuje mnie to). Czasami oczywiście są momenty, że nie wyrabiam, więc zdarza mi się krzyczeć na nerwicę i walić pięściami w poduszki, ale częściej w takich momentach siadam sama albo stoję przed lustrem i wtedy ten dialog jest dłuższy, tłumaczę sobie spokojnie np. jakiś jeden objaw, myśl i bardzo, bardzo, bardzo często mówię do siebie "zawsze będę przy Tobie kochana, nawet gdyby to nigdy miało się nie skończyć, będziemy w tym razem". Wybacz, że tak się rozpisałam, ale wydaję mi się, że skoro dostrzegasz takie rzeczy, to już możesz powoli starać się odpuszczać, a jak nie, to samo przyjdzie i z czasem Twoje działanie będzie coraz fajniejsze i zadowalające. Ja też mam cały czas problem z puszczaniem kontroli.cyraneczka pisze: ↑31 grudnia 2017, o 21:39Dobra, wiem, że sama sobie odpisuję, ale wszystko pięknie, ładnie, a mnie w głowie pojawiła się myśl, że jednak mówienie dobie w głowie wszystkich tych rzeczy po 20 razy dziennie jest męczące. Obawiam się, że robię sobie z tego coś w rodzaju zaklęć, że jak nie powiem sobie ze to nerwica, że nic mi nie grozi, to natychmiast wciągnie mnie wir myśli, że coś mi zagraża, więc jeszcze zanim te katastroficzne myśli się pojawią to ja już muszę powiedzieć sobie w głowie uspokajające myśli. Wiem, że to może wyglądać na robienie problemu z niczego, ale te dysputy w sytuacjach gdy są objawy są dosyć męczące, kiedy trzeba je powtarzać po raz kilkunasty w tym samym dniu. Kiedy jest objaw nie da się go odczuć, nie sie go nie zanotowac świadomą myślą, ale wszystko co jest dalej to jest u mnie jakaś walka. Nie wiem, być może na jakimś dalszym etapie odburzania nie będę mieć takiego pragnienia kontroli za pomocą dialogów z objawami, ale teraz to mam i chyba cos źle robię, bo mnie to meczy i mam wrażenie, że nadaję za duże znaczenie objawom.
Do tego co napisałam wyżej, chciałam dodać jeszcze, że te tzw. metody to nie tylko to co tam robisz w swojej głowie, ale też jak najwięcej zwykłych, codziennych rzeczy, czynności. Więc jeżeli wciągniesz się w jakieś zajęcie, to skup się jak najbardziej na nim, nie potrzebujesz wtedy zajmować się tym, że kiedy pojawi się np.objaw to trzeba przeprowadzić dialog, niech się pojawi, pobędzie, zwróci Twoją uwagę, a Ty rób to co robiłaś. W ten sposób też pokazujesz sobie, że nie interesuję Cię nerwica, tylko życie i rzeczywistość. Samych dobrych i cudownych rzeczy w Nowym Rokucyraneczka pisze: ↑29 grudnia 2017, o 20:35Nie mogłam znaleźć podobnego tematu, więc zakładam nowy. Kto ma ochotę ten może sie podzielić swoimi dialogami wewnętrznymi albo jak stosuje zamianę wizualizacyjna. Przyznam, że nie jest to takie łatwie, ale można to wypracować. Jutro napiszę coś od siebie,a na razie zostawiam temat.
ja na poczatku nie wiedzialam o co chodzi z tymi dialogami, myslalm, ze dialoguje, a tak naprawde napieprzalam sama ze soba caly dzien w glowie. Dopiero po dlugim czasie obczailam, ze najlepszy jest krotki dialog. Np teraz jak zalacza mi sie analiza to mowie krotko "zmieniona percepcja" I tyle. Nie wchodze w to I nie analizuje, bo juz doszlam do tego, ze to ddowe problemy to jedna wielka sciema.