Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

wojteczek pisze: ↑

30 sierpnia 2017, o 11:23

Witam
Dziś pytanie o syna mojej koleżanki z pracy
17-letni chłopiec od pół roku cierpi na bezsenność tzn zasypia nad ranem i śpi pół dnia. Czuje ogromne osłabienie i co gorsza ma bardzo słaby nastrój co zrozumiałe w takiej sytuacji. Oczywiście milion badań co nic nie wykazały poza pasożytem, którego wyleczono i sprawdzano wielokrotnie. Mimochodem ciągle słyszę o postępach w leczeniu i wczoraj trafił młody do psychiatry, który stwierdza zaburzenia lękowe i nerwicę natręctw myślowych. Jak dla mnie to bardzo dziwne bo na czym jak na czym ale na natręctwach to się znam ( o tym nikt nie wie oczywiście) i żal mi dzieciaka bo coś mi w tym nie pasuje. Natręctwa posiada się przez cały dzień a nie tylko i wyłącznie w nocy, on twierdzi że nie może zasnąć bo mu się same złe rzeczy w nocy przypominają.
Dodam, że w rodzinie brak problemów kompletny. Znam ich i wiem, że jest naprawdę dobrze jak mało gdzie.
Ktoś z was coś takiego miał? Co o tym sądzicie? Podciągniecie to pod nerwicę? Ja bym dalej kopał w somatyce

lubie.ciastka pisze: ↑

30 sierpnia 2017, o 11:31

wojteczek pisze: ↑

30 sierpnia 2017, o 11:23

Witam
Dziś pytanie o syna mojej koleżanki z pracy
17-letni chłopiec od pół roku cierpi na bezsenność tzn zasypia nad ranem i śpi pół dnia. Czuje ogromne osłabienie i co gorsza ma bardzo słaby nastrój co zrozumiałe w takiej sytuacji. Oczywiście milion badań co nic nie wykazały poza pasożytem, którego wyleczono i sprawdzano wielokrotnie. Mimochodem ciągle słyszę o postępach w leczeniu i wczoraj trafił młody do psychiatry, który stwierdza zaburzenia lękowe i nerwicę natręctw myślowych. Jak dla mnie to bardzo dziwne bo na czym jak na czym ale na natręctwach to się znam ( o tym nikt nie wie oczywiście) i żal mi dzieciaka bo coś mi w tym nie pasuje. Natręctwa posiada się przez cały dzień a nie tylko i wyłącznie w nocy, on twierdzi że nie może zasnąć bo mu się same złe rzeczy w nocy przypominają.
Dodam, że w rodzinie brak problemów kompletny. Znam ich i wiem, że jest naprawdę dobrze jak mało gdzie.
Ktoś z was coś takiego miał? Co o tym sądzicie? Podciągniecie to pod nerwicę? Ja bym dalej kopał w somatyce

Pierwsza rzecz która mi się nasuwa - nigdy nie wiesz jak jest faktycznie w domu Może nadopiekuńczość, może za duża kontrola, a może zupełna odwrotność - róbta co chceta Kolejną rzeczą jest sytuacja w szkole, relacje z równieśnikami, zawiedziona miłość itp itd, niska samoocena. Powodów może być multum.
Ja z kolei jestem przykładem osoby, której początki nerwicy i pierwsze ataki paniki faktycznie miały miejsce wieczorem/w nocy. Pamiętam, że psychiatra się dziwił (matko, jak to mnie oczywiście nakręciło ), bo większość osób gorzej czuje się rano, bo ponoć wtedy stężenie hormonów stresu jest największe. Ale jak widać nie jest to żadną regułą. Moim zdaniem - zostawić dzieciaka, jeśli badania są ok. Ciąganie go po lekarzach może doprowadzić młodego do jakichś hipochondrycznych jazd. I jeszcze taka uwaga: ja też mysłałam, że się na nerwicy znam, że każdy boi się zawału/zatoru/udaru, a tu się okazuję, że wachlarz nerwicowców jest na prawdę szeroki, a wyobraźnia nie ma granic