Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Siema.
W sumie piszę to trochę dla tych, którzy nadal boją się czasami wyjść nerwicy na przeciw. Ja od dawna zwlekałem z układaniem sobie pewnych spraw przez moje zaburzenie. Jeszcze jakiś czas temu pójście na rozmowę o pracę było dla mnie czymś prawie niemożliwym. Nie wyobrażałem sobie w stanie, który przeżywam, siedzieć z kimś twarzą w twarz i odpowiadać na jakieś pytania, gdzie nie mogłem skupić się na niczym całkowicie. Wczoraj z rana miałem rozmowę o pracę, oczywiście odrealnienie jakie mi towarzyszyło i lęk to chyba każdy tu z forum może sobie mniej więcej zobrazować. Na szczęście rozmowa trwała dosłownie 2 minuty, jednak nie mogłem się za bardzo po niej ogarnąć, emocje szalały mi tak, że nie wiedziałem co się dzieje. Był to jeden z gorszych dni jakie przeżywałem przez ostatnie 2 lata, a było ich sporo. Wieczorem jeszcze miałem iść do lekarza na badanie nogi, ale stan, który miałem już od rana prawie mi to uniemożliwił. Myślałem, że nie ruszę się z domu. Byłem już prawie pewny, że nie ruszam się i nie wychodzę, bo odrealnienie jakie miałem i natłok myśli to było po prostu apogeum nerwicy. ALE POSZEDŁEM! W tramwaju i po drodze myślałem, że zemdleję. Byłem cały blady, usta miałem białe. W poczekalni przed gabinetem doszła somatyka i chociaż na co dzień nie mam jakichś mega problemów z wychodzeniem do ludzi, to czułem się jak wrak totalny. Po drodze z tego wszystkiego zapomniałem teczki z badaniami i musiałem się wracać, po czym biegłem spowrotem do lekarza bo byłem spóźniony. To jeszcze bardziej uświadomiło mnie w tym, jakie dziury mam w głowie i że nie dam rady. Wszedłem tam w takim stanie, że byłem pewny, że lekarz zacznie się mnie pytać czy wszystko w porządku, bo czułem się tragicznie i miałem wrażenie, że każde moje słowo lub ruch jest nienaturalne i zaraz zrobię z siebie skończonego debila przez to, że całkowicie nie czułem się sobą.
Wizyta minęła, a ja wychodząc momentalnie poczułem ulgę i niesamowitą radość, że dałem radę i nie cofnąłem się przed tym wszystkim, pomimo że już byłem o krok od tego żeby się poddać i zostać skulony w domu z tym wszystkim. Dostałem niesamowitego kopa motywacji do tego, żeby stawiać się temu wszystkiemu i przezwyciężać ten syf w KAŻDEJ sytuacji w życiu. Jeżeli ktoś z was nadal boi się tych lęków, cofa się i ulega im to naprawdę przestańcie to robić, bo sam tak robiłem, ale uczucie, jakie towarzyszy człowiekowi po przezwyciężeniu tego i po stawieniu czoła problemowi jest niesamowite. Dzisiaj czuję się w prącie zmęczony i drgają mi mięśnie, myślę, że to przez to, że wczoraj tak to wszystko wyglądało, ale mam niesamowitą chęć do życia i do tego, aby pokonywać ten syf i iluzję, którą narzuca zaburzenie. Nie mogę się doczekać kolejnej sytuacji, w której będę miał okazję do tego, żeby nie wymięknąć i iść dalej i naprawdę polecam to też tym, którzy nadal stoją za blokadą lękową. Pracę oczywiście dostałem i czuje się o wiele lepiej, chociaż zmartwiło mnie to, że po takim czasie dostałem znowu takich poważnych objawów jak na początku nerwicy.

Wow, gratulacje! To się nazywa hart ducha Sam sobie udowodniłeś, ile tak naprawdę pokładów energii i siły masz wewnątrz. Taki post na pewno zmotywuje nie jedną osobę z tego forum Oby tak dalej!

Gratki! Wszyscy walczymy. A co to za praca i czy ją dostałeś?

Napisałem, że dostałem dorywczo, jakieś plakatowanie miasta z elastycznym grafikiem, czyli coś dobrego na początek, żeby dorobić i trochę się ocknąć, ale też nie za dużo poświęcać temu czasu i nie zrazić się za mocno. Kiedyś miałem pracę przy taśmie, gdzie stało się czasami 12 godzin w jednym miejscu i robiło się jedną rzecz całkowicie bez używania mózgu. Z moimi zaburzeniami i chorymi myślami to było tragiczne, bo każdego dnia nie mogłem zająć niczym głowy i stałem w jednym miejscu, a myśli, z którymi jeszcze wtedy sobie nie radziłem bombardowały mi łeb a ludzie wokół śmiali się, że wolno mi idzie i jestem taki zamulony, że zapominam ciągle czegoś do kartonu dać pamiętam raz wstałem o 4 rano do pracy i nie spałem prawie nic w nocy i w hali przy 30 stopniach myślałem, że mdleję. Oczywiście to nerwicowa sztuczka, o której wtedy nie wiedziałem i czułem, że zaraz padnę wśród ludzi, nogi mi się uginały i poszedłem się zwolnić do domu. Ludzie się śmiali, że nie dość że studencik przyszedł, który nic nie umie zrobić to jeszcze po 4 godzinach się zwalnia na chatę i pewnie leci w chuya i udaje

Nie doczytałem dokładnie bo jednocześnie na czacie siedzę:) To fajna praca na początek. Ja też miałem ostatnio dużo uwag, że "nie ogarniam", szczególnie jak mi się lęki nasiliły i miałem zerową koncentrację. Tylko ja mam pracę, która wymaga ciągłego myślenia, a raczej kreatywnego, nie można się wyłączyć. To znów przegięcie w drugą stronę:)

No i tak i tak niedobrze, dlatego myślę, że takie luźne plakatowanie jest dobre na początek. I w sumie przezwyciężenie siebie co do otwierania się na obcych ludzi też jest łatwiejsze, gdy wiesz, że idziesz na luźną rozmowę o pracę do jakiejś gównianej, dorywczej roboty, a nie pod krawatem do jakiejś korporacji, gdzie rozmowa trwa 30 minut a ty wiesz, że będziesz tam zdychał

zbigniewcichyszelest pisze: ↑

2 czerwca 2017, o 14:25

No i tak i tak niedobrze, dlatego myślę, że takie luźne plakatowanie jest dobre na początek. I w sumie przezwyciężenie siebie co do otwierania się na obcych ludzi też jest łatwiejsze, gdy wiesz, że idziesz na luźną rozmowę o pracę do jakiejś gównianej, dorywczej roboty, a nie pod krawatem do jakiejś korporacji, gdzie rozmowa trwa 30 minut a ty wiesz, że będziesz tam zdychał

Jasne! Trzeba być dla siebie wyrozumiałym w zaburzeniu Metoda małych kroczków jak najbardziej na plus, liczy się tylko to, żeby się nie cofać Tobie idzie doskonale. Naprawdę, szacun