Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Czesc, mam 22 lata, coś tam pracuje póki co dorywczo i mieszkam sam z matką. Rozwiodla się z ojcem jakieś 6 lat temu bo nie dawało się z nią wytrzymać.
Ale do rzeczy - pomimo, że jestem już pełnoletni, osiągnąłem wiek dorosłości to moja matka mi rozkazuje jakbym miał 12 lat. Wszystko by było ok gdyby nie fakt że robi to z taką nienawiścią. Pomiata mną. Non stop się wydziera pomimo faktu że ja nic złego nie robie, ba nawet się nie odzywam. Podam może jakies przykłady. Chcę sobie najzwyczajniej w świecie odpocząć, pooglądać film, pogadac z kolegą na Skypie to zaraz cały blok słyszy jakim to ja jestem leniem, ładna pogoda a ja siedzę w domu. Rzuciłem pewna pracę bo mi nie odpowiadała - nie odzywała się do mnie pół roku bo jestem len, zero społeczne i do niczego się nie nadaje.
Na codzień ona wydaje mi tylko komendy z taką nienawiścią w tonie głosu. Chciałbym się wyprowadzić, ale póki co nie stać mnie na to. Muszę zrobić uprawnienia na maszyny i wtedy podejmę sensowna pracę i to zrobię.
Bardzo mnie niszczy psychicznie co w dużej mierze przekłada się to na kontakt z rówieśnikami. Moja mama całą swoją negatywna energię wyładowuje na mnie. Zastanawiam się czy ja ją jeszcze kocham bo wydaje mi się, że moja matkę straciłem jakoś 10 lat temu.
Mam pytanie - jak reagowac na jej dogryzki, wydzieranie się i wyzwiska w moją stronę? Nic nie mówić, udawać że nie słyszę czy jak? Przynajmniej na czas kiedy z nią jeszcze mieszkam

Masz rację, że najlepszą opcją byłaby wyprowadzka. Dla własnego zdrowia wypadałoby zrobić to jak najszybciej. Do tego czasu jednak musisz nauczyć się dystansu do słów matki i po prostu starać się je przepuszczać uszami. Twoja matka stosuje projekcję i najlepszą reakcją na nią jest po prostu to olać, nie wchodzić w ten proces z nią.