Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Pako pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 20:56

Witam forumowiczów:)
Gdzie kur... robię błędy
Akceptuję każdy objaw, pozbyłem się lęku przed myślami(ze robię krzywdę córce,sobie), tam gdzie czuje lęk robię naprzekór, jednak pozostał ten ciągły dziwny stan, jestem wśród znajomych, a dalej nie mogę się rozluźnić i skupić na rozmowie śmiać się szczerze itd. Robię wszystko to co przed zaburzeniem staram się nie ograniczać, jednak nie odczuwam przyjemności z robienia tego
Poradzicie coś? Chce zrobić krok naprzód, (odstawiłem leki)

Pako pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 20:56

Robię wszystko to co przed zaburzeniem staram się nie ograniczać, jednak nie odczuwam przyjemności z robienia tego

dankan pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 22:12

Pako pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 20:56

Robię wszystko to co przed zaburzeniem staram się nie ograniczać, jednak nie odczuwam przyjemności z robienia tego

Gdzie w tym zdaniu jest akceptacja?

IKSIGREKZET pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 22:09

Pako pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 20:56

Witam forumowiczów:)
Gdzie kur... robię błędy
Akceptuję każdy objaw, pozbyłem się lęku przed myślami(ze robię krzywdę córce,sobie), tam gdzie czuje lęk robię naprzekór, jednak pozostał ten ciągły dziwny stan, jestem wśród znajomych, a dalej nie mogę się rozluźnić i skupić na rozmowie śmiać się szczerze itd. Robię wszystko to co przed zaburzeniem staram się nie ograniczać, jednak nie odczuwam przyjemności z robienia tego
Poradzicie coś? Chce zrobić krok naprzód, (odstawiłem leki)

A ile to trwa? Wiesz, to cholerstwo jest uparte, ale wierze w Ciebie W koncu wszystko minie

Pako pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 22:14

dankan pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 22:12

Pako pisze: ↑

19 czerwca 2020, o 20:56

Robię wszystko to co przed zaburzeniem staram się nie ograniczać, jednak nie odczuwam przyjemności z robienia tego

Gdzie w tym zdaniu jest akceptacja?

W powiedzeniu sobie ok teraz tak odczuwam ale dalej robię swoje

lubieplacki13 pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 12:37

Cześć. Mam podobnie i aktualnie jestem w sporym kryzysie. Ogólnie, kiedy leży akceptacja, to kryzys jest cały czas. I nie wiem czy dobrze, ale dostrzegam u ciebie perfekcjonizm. Ja od 28 lutego, aż do przedwczoraj już nie miałem natrętnych myśli samobójczych i myślałem, że jest to już za mną. Przez te 3 miesiące jednak przez koronawirusa wciąż miałem takie co tygodniowe zjazdy somatyczne, ból głowy, napięcie, bla bla, inne takie. Dopadała mnie frustracja, że ile jeszcze, przecież z głowy miały być tylko myśli i miało się żyć wspaniale, a jednak ciągle coś siedziało z tyłu głowy Teraz już wiem, że to akceptacja leżała, to, że nie chciałem się czuć źle, że czekałem i chciałem żeby jak najszybciej minęło, że w urodziny miałem już być wolny od tego syfu. No i od tej frustracji i braku akceptacji dziś jestem emocjonalnie w punkcie wyjścia i czuję się tak samo, jak na początku zaburzenia (choć wiedza jest większa). Także póki możesz - nie wkręcaj się w tą presję i perfekcjonizm, bo tak samo jak mi, wróci wszystko i dopiero będziesz sfrustrowany. Też miałem myśli, kurde, co robię źle, gdzie robię błędy, prawdopodobnie nigdzie nie robiłeś, po prostu potrzeba czasu i to sporo, żeby mózg odpuścił te schematy. Teraz dopiero do mnie dotarło, że samym ryzykowaniem nie da się z tego wyjść, w pewnym momencie trzeba się wspiąć na wyżyny możliwości i resztę musi zdziałać akceptacja i CZAS.

martinsonetto pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 15:05

lubieplacki13 pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 12:37

Cześć. Mam podobnie i aktualnie jestem w sporym kryzysie. Ogólnie, kiedy leży akceptacja, to kryzys jest cały czas. I nie wiem czy dobrze, ale dostrzegam u ciebie perfekcjonizm. Ja od 28 lutego, aż do przedwczoraj już nie miałem natrętnych myśli samobójczych i myślałem, że jest to już za mną. Przez te 3 miesiące jednak przez koronawirusa wciąż miałem takie co tygodniowe zjazdy somatyczne, ból głowy, napięcie, bla bla, inne takie. Dopadała mnie frustracja, że ile jeszcze, przecież z głowy miały być tylko myśli i miało się żyć wspaniale, a jednak ciągle coś siedziało z tyłu głowy Teraz już wiem, że to akceptacja leżała, to, że nie chciałem się czuć źle, że czekałem i chciałem żeby jak najszybciej minęło, że w urodziny miałem już być wolny od tego syfu. No i od tej frustracji i braku akceptacji dziś jestem emocjonalnie w punkcie wyjścia i czuję się tak samo, jak na początku zaburzenia (choć wiedza jest większa). Także póki możesz - nie wkręcaj się w tą presję i perfekcjonizm, bo tak samo jak mi, wróci wszystko i dopiero będziesz sfrustrowany. Też miałem myśli, kurde, co robię źle, gdzie robię błędy, prawdopodobnie nigdzie nie robiłeś, po prostu potrzeba czasu i to sporo, żeby mózg odpuścił te schematy. Teraz dopiero do mnie dotarło, że samym ryzykowaniem nie da się z tego wyjść, w pewnym momencie trzeba się wspiąć na wyżyny możliwości i resztę musi zdziałać akceptacja i CZAS.

Ze swojej strony mogę to potwierdzić i bardzo unaocznił mi to zresztą Wik w trakcie zajęć, bo na początku podjąłem się głównie ryzykowania, racjonalizacji, które były przeciwstawne do samego życia życiem, które mi wcześniej w ogóle nie pomogło w dłuższej perspektywie. To wykonywałem do pewnego momentu, aż pojawiała się presja, coraz większa i większa, wątpliwości i wszystko to co tylko w takich sytuacjach możliwe. Kiedy się tym zmęczyłem, to usłyszałem, że teraz w końcu czas na akceptację. O dziwo rzeczywiście była w tym prawda, bo mogłem wtedy zupełnie inaczej przyzwalać niż gdybym to robił od samego początku. Dlatego zgadzam się, że najpierw trzeba dojść do pewnego maksymalnego poziomu odburzania agresywnego, a potem akceptacyjnego. Moje odburzanie w ogóle tak własnie przebiegało i sprawiło tez inny wgląd w robienie sobie presji i perfekcjonizm.

Pako pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 15:36

martinsonetto pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 15:05

lubieplacki13 pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 12:37

Cześć. Mam podobnie i aktualnie jestem w sporym kryzysie. Ogólnie, kiedy leży akceptacja, to kryzys jest cały czas. I nie wiem czy dobrze, ale dostrzegam u ciebie perfekcjonizm. Ja od 28 lutego, aż do przedwczoraj już nie miałem natrętnych myśli samobójczych i myślałem, że jest to już za mną. Przez te 3 miesiące jednak przez koronawirusa wciąż miałem takie co tygodniowe zjazdy somatyczne, ból głowy, napięcie, bla bla, inne takie. Dopadała mnie frustracja, że ile jeszcze, przecież z głowy miały być tylko myśli i miało się żyć wspaniale, a jednak ciągle coś siedziało z tyłu głowy Teraz już wiem, że to akceptacja leżała, to, że nie chciałem się czuć źle, że czekałem i chciałem żeby jak najszybciej minęło, że w urodziny miałem już być wolny od tego syfu. No i od tej frustracji i braku akceptacji dziś jestem emocjonalnie w punkcie wyjścia i czuję się tak samo, jak na początku zaburzenia (choć wiedza jest większa). Także póki możesz - nie wkręcaj się w tą presję i perfekcjonizm, bo tak samo jak mi, wróci wszystko i dopiero będziesz sfrustrowany. Też miałem myśli, kurde, co robię źle, gdzie robię błędy, prawdopodobnie nigdzie nie robiłeś, po prostu potrzeba czasu i to sporo, żeby mózg odpuścił te schematy. Teraz dopiero do mnie dotarło, że samym ryzykowaniem nie da się z tego wyjść, w pewnym momencie trzeba się wspiąć na wyżyny możliwości i resztę musi zdziałać akceptacja i CZAS.

Ze swojej strony mogę to potwierdzić i bardzo unaocznił mi to zresztą Wik w trakcie zajęć, bo na początku podjąłem się głównie ryzykowania, racjonalizacji, które były przeciwstawne do samego życia życiem, które mi wcześniej w ogóle nie pomogło w dłuższej perspektywie. To wykonywałem do pewnego momentu, aż pojawiała się presja, coraz większa i większa, wątpliwości i wszystko to co tylko w takich sytuacjach możliwe. Kiedy się tym zmęczyłem, to usłyszałem, że teraz w końcu czas na akceptację. O dziwo rzeczywiście była w tym prawda, bo mogłem wtedy zupełnie inaczej przyzwalać niż gdybym to robił od samego początku. Dlatego zgadzam się, że najpierw trzeba dojść do pewnego maksymalnego poziomu odburzania agresywnego, a potem akceptacyjnego. Moje odburzanie w ogóle tak własnie przebiegało i sprawiło tez inny wgląd w robienie sobie presji i perfekcjonizm.

Mógłbyś zgłębić temat ? W jakiś sposób to zrobiłeś? Jakiś dodatkowy dialog wewnętrzny ??

menago49 pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 21:00

A czasem to nie niejest tak ze trzeba upasc na same dno zeby to wszystko zaakceptowac. Tak pisza czesto odburzeni .Co sadzicie bo człowiek noby funkcjonuje narzeka ale jednak dziala ale jak juz padnie tak calkiem na pysk to juz mu jest obojetnie i wtedy jest naprawde akceptacja?.

martinsonetto pisze: ↑

21 czerwca 2020, o 11:33

Pako pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 15:36

martinsonetto pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 15:05

Ze swojej strony mogę to potwierdzić i bardzo unaocznił mi to zresztą Wik w trakcie zajęć, bo na początku podjąłem się głównie ryzykowania, racjonalizacji, które były przeciwstawne do samego życia życiem, które mi wcześniej w ogóle nie pomogło w dłuższej perspektywie. To wykonywałem do pewnego momentu, aż pojawiała się presja, coraz większa i większa, wątpliwości i wszystko to co tylko w takich sytuacjach możliwe. Kiedy się tym zmęczyłem, to usłyszałem, że teraz w końcu czas na akceptację. O dziwo rzeczywiście była w tym prawda, bo mogłem wtedy zupełnie inaczej przyzwalać niż gdybym to robił od samego początku. Dlatego zgadzam się, że najpierw trzeba dojść do pewnego maksymalnego poziomu odburzania agresywnego, a potem akceptacyjnego. Moje odburzanie w ogóle tak własnie przebiegało i sprawiło tez inny wgląd w robienie sobie presji i perfekcjonizm.

Mógłbyś zgłębić temat ? W jakiś sposób to zrobiłeś? Jakiś dodatkowy dialog wewnętrzny ??

To wszystko nie dzieje się poprzez jakiś konkretny sposób, czy za pomocą jakiegoś dialogu. Trudno to zobaczyć jak się jest w zaburzeniu, ale to dzieje się tak naprawdę samo, kiedy robisz to co do ciebie należy. Tutaj trochę spisałem tego co należało do mnie. koniec-nerwica-natr-ctw-lowych-odburzony-t15202.html

menago49 pisze: ↑

20 czerwca 2020, o 21:00

A czasem to nie niejest tak ze trzeba upasc na same dno zeby to wszystko zaakceptowac. Tak pisza czesto odburzeni .Co sadzicie bo człowiek noby funkcjonuje narzeka ale jednak dziala ale jak juz padnie tak calkiem na pysk to juz mu jest obojetnie i wtedy jest naprawde akceptacja?.