Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Krzychu pisze: ↑

27 stycznia 2020, o 22:54

Chciałem stworzyć krótkiego posta informującego o moim zaburzeniu i odburzeniu. Moje zaburzenie pierwszy raz zaczęło się w 2012 roku kiedy po marihuanie dostałem depersonalizacji, czułem tylko swoje oczy, zero emocji i byłem mocno od siebie oderwany zupełnie jakbym stracił dawnego siebie. Nie miałem na nic siły i męczył mnie obniżony nastrój. Wyszedłem z tego po jakimś roku, kiedy odpuściłem poszukiwanie przyczyn tego stanu i zacząłem to na siłę akceptować. Zaburzenie w ogóle moje trochę pochodzi z mojego domu, bo miałem dość wymagających rodziców. Dlatego po 3 latach od tego stanu zaczęły mnie prześladować natrętne myśli o schizofrenii, zaburzeniach osobowości i tym, że jestem może psychopatą. Miałem dużo natręctw seksualnych i natrętnych wyobrażeń dotyczących nawet dzieci i bliskich. Czułem się z tym strasznie źle i myślałem że całkiem wariuję. Męczyło mnie w tym czasie napięcie ale nie napadowe tylko stałe co sprawiało dużo bólu w ciele z powodu skurczonych mięśni. Nic mi na to nie pomagało jakoś specjalnie.
Poszedłem na terapie ale trudno mi się było tam odnaleźć bo była to terapia analityczna a bardzo potrzebowałem wyjaśnienia co mi się dzieje w głowie i skąd mam tak chore myśli. Dlatego też zostałem z forum i divovickiem. Bardzo polecam na forum wpisy o akceptacji ryzykowaniu oraz przede wszystkim właśnie divovicka. Były to elementy których w tamtym czasie trzymałem się z zaciśniętymi zębami. Ciężko było bardzo bo nie mogłem nigdy określić na początku czy mi jest w ogóle lepiej czy gorzej bo zawsze było ze mną to napięcie ale przyszło takie półrocze gdzie coś się ruszyło i choć napięcie trwało nadal, to myśli było zdecydowanie mniej i mogłem mieć więcej godzin dużo lepszych niż zwykle. Najbardziej w tamtym czasie pomagała mi akceptacja i ryzykowanie. Akceptowałem, że wszystko jest od zaburzenia i nie drążyłem tematów które chciały się rozwijać w nieskończoność i wychodziłem naprzeciw myślom które wmawiały mi, że tym razem coś się złego stanie a ja coś złego zrobię. To najbardziej doprowadziło do pierwszej poprawy gdzie głównie myśli i obrazy seksualne i psychodeliczne przestały mnie tak bardzo męczyć. Dalej stawiałem głównie na akceptację napięcia i ignorowanie myśli że nigdy nie będzie normalnie. Chcę zaznaczyć że kryzysów na tej drodze było dużo i to mogą pamiętać starsi wyjadacze forumowi, którym bardzo dziękuję za wspieranie mnie wtedy. Powyższe może wyglądać na łatwe ale jeśli chodzi o akceptację i ryzykowanie to trzeba się wysłużyć aby dostać za to medal.
Przy znacznej poprawie spotkała mnie jednak trauma związana ze śmiercią bliskich osób o której nie chcę tu pisać ale wpłynęła ona na mnie wtedy. Nawet nie nerwicowo ale miałem totalny zjazd i dół, nie widziałem w niczym sensu. Duży szacun dla Victora który w tamtym czasie poświęcił wiele prywatnego czasu żeby mnie wesprzeć. Musiałem wspomóc się lekami antydepresyjnymi i powoli otrząsałem się z żałoby.
Kiedy ten pierwszy szok minął to zaobserwowałem dziwne zjawisko, że nagle nerwica odezwała się w taki samym stopniu w jakim była jak przed tragedią jaka mnie spotkała. Tak jakby mózg na czas traumy zajął się czymś innym, a jak to się uspokoiło to dalej toczył nerwicę. Więc działałem...tym samym sposobem i zaczęło mijać coraz widoczniej, do odburzania wtedy dołączyło się też trochę zmian sytuacji życiowych na lepsze przy których wcześniej się ograniczałem. Potem odstawiłem leki i tak oto jestem wolny od tego już dłuższy czas dlatego postanowiłem zostawić posta.

Vadim pisze: ↑

28 stycznia 2020, o 09:17

Dzięki za post! Czy podczas tych myśli seksualnych odczuwałeś też dziwne emocje jakbyś naprawdę chciał coś od tych osób...?

ania3428 pisze: ↑

29 stycznia 2020, o 19:10

A czy mógłbyś napisać jak ciężko było dopóki sam nie zacząłeś zauważać przebłysków (jakiś dłuższy czas) ? Bo napisałeś że to wszystko trzeba wypracować mimo tego że wygląda jakbyś to wszystko łatwo przechodził ogólnie myślę, że ludzie źle postrzegają że jak przychodzi akceptacja to już pozniej jest jakoś tak mega łatwiej, bez objawow a jeśli już sa to człowiek ma je gdzieś brakuje trochę wyprostowania ogólnego, bo Ty dzięki Bogu to napisałeś jesteś na świeżo więc fajnie by było gdybyś to ze swojej strony opisał
Z góry dzięki

Krzychu pisze: ↑

28 stycznia 2020, o 00:39

Szymon92 dzięki!
Lara też dzięki a nagrania to z mojej strony divovicka polecam, mnie spośród nagrań wtedy najbardziej siadł i kierował razem z wpisami na forum. Sezon 1 i 2 ale bez tych nagrań o objawach.
Lubieplacki głównie pójście na studia zaocznie, bo poza tymi klasycznymi lekami miałem trochę problemów z przebywaniem w większej grupie obcych ludzi, zmiana pracy też. Zacząłem doceniać bardziej niektóre rzeczy w moim życiu.