Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

memorymember pisze: ↑

29 lipca 2019, o 14:05

Miałem ostatniego czasu rozterki czy w ogóle mam jeszcze nerwicę i czy mogę uznać się za odburzonego czy nie bo czytając forum przygotowywałem się na długie zmaganie samego ze sobą. Tylko, że dobrze się czuję i nie mam niczego z tyłu głowy, dlatego też postanowiłem nie udawać, że jest inaczej. Nie miałem nerwicy długo dlatego wiem, że nie zmotywuję tu każdego ale może chociaż tych co są też na początku drogi. Moje objawy to między innymi strach przed schizofrenią i psychozą ; objawy w obrębie głowy jak choćby duży nacisk na skronie i zatoki, bóle oczu, zacząłem inaczej dostrzegać męty oczne i nie wiem jak to opisać ale wyraźniej niż kiedykolwiek ; cały czas napięcie i chyba najlepiej to opisać jako lęk wolnopłynący ; uczucie jakby się miało coś stać ; trzęsienie się w środku ; problemy z żołądkiem ; dziwaczne zwracanie uwagi na iluzje np. plamy czy chmury układały mi się w złowrogie twarze ; myśli, że jak przyjdzie depresja to nie wytrzymam i wiadomo co zrobię. Nie wiem czy to możliwe czy to tylko takie wrażenie ale czułem te objawy nie pojedynczo ale wszystkie naraz. Samo to nie przeszło i moją strategią zaraz po wizycie u psychiatry i pobycie krótkim na oddziale kiedy zdałem sobie sprawę, że nie tędy droga, stało się nakręcanie strachu i myśli a następnie przykładanie wagi o ile to dobre słowo na to aby dawać temu istnieć. Moje podstawowe powiedzenie wtedy to lepiej to mieć niż tym żyć. Najgorsze były poranki bo czułem się rano bardzo źle. Może kortyzol wtedy jest większy ale nie wnikam. Od rana prawie codziennie nakręcałem nerwice mam zaburzenie więc będę się czuł pewnie źle ; nie dziwię się, że mam te obrazy i myśli i chcę je mieć aby przestały mnie straszyć ; dzisiejszy dzień nie będzie lepszy niż wczoraj bo przecież mam zaburzenie ; nie wiem ile to czasu potrwa i niech trwa ile musi ; jak mam psychozę mieć to dziś i najlepiej teraz. Potem starałem się angażować w zajęcia i pozwalać temu istnieć co się działo we mnie. Zwykle mówiłem lepiej to mieć niż tym żyć i próbowałem się skupiać na innych rzeczach. Wieczorem bywało lepiej więc stosowałem relaksację z oddechem i słowem albo trening schultza. Były też okresy w ciągu dnia gdzie powtarzałem daną myśl lub wyobrażenie wkoło przez 5 lub 10 minut aż do znudzenia obojętnie czy to była myśl o depresji czy schizofrenii. Nie wiem kiedy zaczęło się poprawiać, najbardziej obrazuje to dla mnie przynajmniej istnienie przełącznika, który powoli wciskany zmienia percepcję. Nagle te same myśli i obrazy nawet przywołane nie powodowały już strachu. Dobrze mi to obrazowała sytuacja z mętami. W trakcie nerwicy widziałem je w 3D I HD a kilka dni później nadal były ale nie zauważane... Uznanie dla wszystkich za to forum i chłopakom za nagrania, bez wiedzy o tym jak to działa takie strategie byłyby niemożliwe dla mnie do zrobienia. Bez forum wiem, że byłbym powkręcany chyba już we wszystko. Osobno wielkie dziękuję dla Wiktora za znaczne zaangażowanie i cierpliwość oraz wyjaśnienie różnicy między wystawianiem się na lęk a pozwalaniem mu istnieć. Bo początkowo nie rozumiałem tego jak to połączyć. Zresztą jego słowa Piotrek Ty jesteś unikowy, jak będziesz tylko odwracał uwagę tak jak zaczynasz to robić utkniesz w tym przestraszyły mnie bardzo na początku i nie tego spodziewałem się usłyszeć. To był duży jednak kop przy okazji. Teraz przydałoby mi się trochę życiowych emocji nie unikać ale nie chcę presji sobie porobić. Chciałem trochę pobyć na forum jednak nie widzę się w tym, bo mam wrażenie, że trzeba mieć większa wiedzę aby komuś coś doradzać. Wszystko co robiłem to robiłem pod siebie i nie wiem czy to pomoże każdemu. Ale fajnie, że mogłem poznać tu kilku super ludzi. To w sumie tyle. <boks>

Aleksander420 pisze: ↑

29 lipca 2019, o 16:17

Dziękuję za twój post bo mam taki sam strach. Zapytać bym chciał cię o coś bo właśnie czasem mam poczucie że wyczuwam sprzeczność w podejściu do tych myśli szczególnie. Rozumiem że też pewnie miałeś tą wiedzę, że myśl to tylko myśl ale czy było tak ze mogłeś po prostu to zostawiać aby te myśli przepływały? Ja za cholerę nie mogę tego zrobić bo tych myśli jest tyle, że to kołowrotek się robi w głowie i za nic w świecie nie mogę nic z tym nie robić. I to nie ze strachu ale nie mógłbym niczym się zająć to ma tak duże nasilenie. Podczas medytacji to jeszcze wychodzi ale w ciągu dnia nie. W takich chwilach potrzebuję do siebie pogadać i własnie nie wiem czy w sposób uspokajający to robić czy tak bardziej na zasadzie odpierd*** się? Miałeś takie coś może też? Nie oczekuje porady ale jak ty to widziałeś.

ddd pisze: ↑

29 lipca 2019, o 16:22

Aleksander420 pisze: ↑

29 lipca 2019, o 16:17

Dziękuję za twój post bo mam taki sam strach. Zapytać bym chciał cię o coś bo właśnie czasem mam poczucie że wyczuwam sprzeczność w podejściu do tych myśli szczególnie. Rozumiem że też pewnie miałeś tą wiedzę, że myśl to tylko myśl ale czy było tak ze mogłeś po prostu to zostawiać aby te myśli przepływały? Ja za cholerę nie mogę tego zrobić bo tych myśli jest tyle, że to kołowrotek się robi w głowie i za nic w świecie nie mogę nic z tym nie robić. I to nie ze strachu ale nie mógłbym niczym się zająć to ma tak duże nasilenie. Podczas medytacji to jeszcze wychodzi ale w ciągu dnia nie. W takich chwilach potrzebuję do siebie pogadać i własnie nie wiem czy w sposób uspokajający to robić czy tak bardziej na zasadzie odpierd*** się? Miałeś takie coś może też? Nie oczekuje porady ale jak ty to widziałeś.

Hey dorzucę swoje trzy grosze, mnie tez prawie nigdy nie wychodziło całkowite zostawianie myśli w spokoju i to nie szkodzi nic. Raz jak wychodzi Ci zostawianie ich w spokoju to zostawiasz w spokoju. A jak są mocniej nasilone, że nie da rady i wciąga Cię to w analizę to można sobie powiedzieć spieprzajcie ale z wiedzą, że to tylko myśli i mogą być i się pojawiać. Ale nie masz ochoty ich teraz słuchać. To też jest tak naprawdę przyzwolenie tylko innego rodzaju. To dobrze łączyć ze sobą w zależności od momentu. Przecież na pewno nie zawsze tak jest, że nie możesz ich przepuścić i nie zawsze potrzeba pogadania do nich. To nie ma być tak, że wykorzystujesz sposób na 100 % zawsze tylko różnie to łączysz.

martaa1 pisze: ↑

29 lipca 2019, o 14:57

Gratuluję Piotruś, wiedziałam, że szybko się przełamiesz od początku bo bardzo chciałeś działać mimo emocji. Czyli zyskałeś to czego mnie brakuje jeszcze.

Aleksander420 pisze: ↑

29 lipca 2019, o 16:17

Dziękuję za twój post bo mam taki sam strach. Zapytać bym chciał cię o coś bo właśnie czasem mam poczucie że wyczuwam sprzeczność w podejściu do tych myśli szczególnie. Rozumiem że też pewnie miałeś tą wiedzę, że myśl to tylko myśl ale czy było tak ze mogłeś po prostu to zostawiać aby te myśli przepływały? Ja za cholerę nie mogę tego zrobić bo tych myśli jest tyle, że to kołowrotek się robi w głowie i za nic w świecie nie mogę nic z tym nie robić. I to nie ze strachu ale nie mógłbym niczym się zająć to ma tak duże nasilenie. Podczas medytacji to jeszcze wychodzi ale w ciągu dnia nie. W takich chwilach potrzebuję do siebie pogadać i własnie nie wiem czy w sposób uspokajający to robić czy tak bardziej na zasadzie odpierd*** się? Miałeś takie coś może też? Nie oczekuje porady ale jak ty to widziałeś.

Celine Marie pisze: ↑

29 lipca 2019, o 17:30

Super,to już drugi post odburzonego użytkownika w ciągu tygodnia.Możesz napisać ile czasu miałeś nerwicę i ile czasu się odburzałeś? Rozumiem,że przede wszystkim po prostu akceptowałeś objawy,aż w końcu ustąpiły ?

kaldunia18 pisze: ↑

29 lipca 2019, o 16:20

Super! Gratulacje po prostu akceptowałes to i ignorowałes angażując się w życie! Proszę wytłumacz o co chodzi z tym wystawianiem się na lęk a pozwoleniem mu istnieć?

memorymember pisze: ↑

3 sierpnia 2019, o 22:24

Były takie dni gdzie to przepływało i takie dni gdzie nie było to możliwe aby swobodnie płynęły myśli o schizofrenii czy lęku. Nie wiem czy to w ogóle realne aby zawsze jedna metoda działała bo istnieją róże momenty. Teraz mogę stwierdzić, że dla mnie najlepszą strategią było nakręcanie rano czyli gadanie do siebie, tak mniej więcej jak to opisałem w pierwszym poście. Szczególnie owocne były racjonalizacje o tym, że nie będę się dziwił i zgoda na to, że będę się źle czuł bo wpływu na to nie mam żadnego. Rano więc to były poranki lękowe a potem pozwalanie temu istnieć i zajmowanie się czymkolwiek. Tylko to nie było tak, że w trakcie dnia to dawanie temu istnieć było takie proste. Bo pojawiały się myśli i obrazy bardzo przerażające, które jednak zwracały moją uwagę. Myśli, że lęk nie minie wcale i mnie wykończy.
Wtedy powtarzałem sobie treść tego jakiś czas i wmawiałem, że to tylko efekty rozstrojonego umysłu. Bardziej stawiałem na nakręcanie, racjonalizację i zajmowanie się czymś.

memorymember pisze: ↑

1 stycznia 2020, o 13:33

Dostałem trochę wiadomości i przepraszam, że nie odpisałem ale postanowiłem w ogóle nie wchodzić na strony powiązane z tematem, bo poczułem się dobrze, a zacząłem się zastanawiać czy nie za szybko to się udało. Szczególnie kiedy pytano mnie o terminy i podawano swoje z pytaniem co sądzę.
Jednak zaburzenia nie mam do dziś a więc uznałem, że nie miałem tego długo i dość szybko rozpocząłem ryzykowanie oraz przeczekiwanie i dlatego się udało.
Nad moją zależnością od innych praca trwa ale to już trochę inaczej wygląda niż sama nerwica. Staram się podejmować sam różne decyzje bez upewnień u innych i przede wszystkim nie konsultuje już każdego problemu z rodzicami. Nawet jeśli zrobię błąd to wolę mieć swój błąd, z takim nastawieniem teraz powoli podchodzę do różnych spraw. Zmiany są bo w ogóle to zacząłem i naprawdę robię ale widzę, że to wymaga więcej czasu aby się całkiem zmieniło w nawyku.
Życzę żeby w 2020 roku było tu więcej tematów odburzonych niż kiedykolwiek.