Dobry wieczór.
: 9 sierpnia 2016, o 00:14
Witam ewentualnych odbiorców :)
Nie mam pojęcia od czego zacząć, więc może, w ramach krótkiego wstępu - mam (prawie) 23 lata, leczę się od sześciu. Specjaliści nie chcą nazywać mojego zaburzenia - podobno będzie to nadmierne uproszczenie, zważywszy na mój wiek. Najczęściej jednak przewija się depresja, więc tego mniej więcej próbuję się trzymać.
Jak zapewne większości leczonych, polecono mi prowadzenie pamiętnika i naprawdę próbuję, ale dochodzę do wniosku, że pisząc o sobie, dla siebie, kręcę się w kółko i jeszcze bardziej "odgradzam" od ludzi. Mam skłonności do rozwlekłych opisów - w obawie przed brakiem zrozumienia usiłuję wszystko nadmiernie dokładnie tłumaczyć, przez co znaczna część moich wypowiedzi staje się zupełnie nieczytelny. Pragnę z góry przeprosić, o ile jest to w stanie cokolwiek zmienić.
Przejdę do sedna. W dość wczesnej młodości zacząłem mieć problemy z odczuwaniem emocji, z wiekiem ten stan coraz bardziej się pogłębiał (dopiero niedawno zdołałam to nazwać - derealizacja i depersonalizacja). Mając 16 lat trafiłem do szpitala. Stan ten, utrzymywał się przez kolejne pięć lat terapii, kilku hospitalizacji i zażywania coraz to nowych specyfików farmakologicznych. Dopiero mniej więcej rok temu, odczułem z pełną świadomością, że pod tym całym "otępieniem" jestem zwyczajnie smutna. Brzmi to jak oczywista oczywistość, jednak swego czasu, stanowiło to dla mnie odkrycie.
Zdecydowałem się szukać wsparcia na forum internetowym, ponieważ wciąż nie potrafię przedstawiać swojego stanu emocjonalnego poprzez mowę ciała. Mam wrażenie, że z tego powodu wiele osób (często nawet psychiatrzy) nie biorą mnie na poważnie. Męczą mnie też objawy typowe dla fobii społecznej.
Mam nadzieję, że będę w stanie coś wnieść w tę społeczność internetową, liczę też, że uda mi się wiele z niej wynieść. W każdym bądź razie - dziękuję za uwagę i pozdrawiam :)
Nie mam pojęcia od czego zacząć, więc może, w ramach krótkiego wstępu - mam (prawie) 23 lata, leczę się od sześciu. Specjaliści nie chcą nazywać mojego zaburzenia - podobno będzie to nadmierne uproszczenie, zważywszy na mój wiek. Najczęściej jednak przewija się depresja, więc tego mniej więcej próbuję się trzymać.
Jak zapewne większości leczonych, polecono mi prowadzenie pamiętnika i naprawdę próbuję, ale dochodzę do wniosku, że pisząc o sobie, dla siebie, kręcę się w kółko i jeszcze bardziej "odgradzam" od ludzi. Mam skłonności do rozwlekłych opisów - w obawie przed brakiem zrozumienia usiłuję wszystko nadmiernie dokładnie tłumaczyć, przez co znaczna część moich wypowiedzi staje się zupełnie nieczytelny. Pragnę z góry przeprosić, o ile jest to w stanie cokolwiek zmienić.
Przejdę do sedna. W dość wczesnej młodości zacząłem mieć problemy z odczuwaniem emocji, z wiekiem ten stan coraz bardziej się pogłębiał (dopiero niedawno zdołałam to nazwać - derealizacja i depersonalizacja). Mając 16 lat trafiłem do szpitala. Stan ten, utrzymywał się przez kolejne pięć lat terapii, kilku hospitalizacji i zażywania coraz to nowych specyfików farmakologicznych. Dopiero mniej więcej rok temu, odczułem z pełną świadomością, że pod tym całym "otępieniem" jestem zwyczajnie smutna. Brzmi to jak oczywista oczywistość, jednak swego czasu, stanowiło to dla mnie odkrycie.
Zdecydowałem się szukać wsparcia na forum internetowym, ponieważ wciąż nie potrafię przedstawiać swojego stanu emocjonalnego poprzez mowę ciała. Mam wrażenie, że z tego powodu wiele osób (często nawet psychiatrzy) nie biorą mnie na poważnie. Męczą mnie też objawy typowe dla fobii społecznej.
Mam nadzieję, że będę w stanie coś wnieść w tę społeczność internetową, liczę też, że uda mi się wiele z niej wynieść. W każdym bądź razie - dziękuję za uwagę i pozdrawiam :)
