Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Hej, moim zdaniem na pewno masz problem z zaburzeniem osobowosci, ewentualne depresje to sa jakby dodatki do tego. Dlatego jaka masz diagnoze postawiona przez psychologa?
Bo byc moze potrzebujesz terapii prowadzonej przez terapeute specjalizujacego sie w takich sprawach, bo to jest dosc wazne z uwagi na dziecinstwo, potrzebe ulozenia tego i biezacego dopasowania sie do swoich problemow oraz cech osobowych ktore powoduja to bagno.

To ze wyskoczyles z balkonu, ktory jest na parterze to na szczescie nic nie znaczy, nie dales sie pokonac mysla bo w wypadku parteru wiadome jest ze nic nam sie nie stanie byl to objaw dlatego takiego zachowania byle uciec od danej sytuacji, ochoty aby dac sobie ze wszystkim spokoj.
A jednak sobie nie dales, poszukujesz informacji i brawo dla ciebie za to!

Oczywiscie mozesz skorzystac z lekow ale tez wazne jest to czy terapia byla prowadzona odpowiednio dla Ciebie.

Dzięki za odpowiedź. Diagnoza wstępna: nieokreślone zaburzenia afektywne. Po 30 minutach rozmowy ze mną chyba nie mógł nic więcej stwierdzić. Mam dziwne jazdy coraz częściej, zasypiam w wodzie, a dokładniej we wannie, pieczenie w klatce piersiowej ( podejrzewałem stan przedzawałowy, rodzina wyprowadziła mnie z błędu uważając, że to żołądek, ból poprostu promieniuje, ale zrobiłem badanie na chelikobakter pylori i wyszedł negatywnie, więc nadal jestem w kropce ) i ciągle jestem zmęczony, ziewam mimo rozszerzonych źrenic i ciężko mnie wybudzić ze snu.
Zastanawiam się po co brałem na ten spontaniczny trip nóż kuchenny. I to mnie martwi.
Jestem chorobliwie zazdrosny, szybko sobie wkręcam, że jestem oszukiwany i raczej nie mam wielu znajomych mimo pracy w sklepie gdzie multum ludzi dziennie się przewija przez niego. Czuję się do niczego, mam dwie lewe ręce i wymienię więcej wad niż zalet - to już nie jest samokrytycyzm.
Uwielbiam mówić o swoich problemach w internecie, żalić się w nieskończoność choć i tak poprawy nie ma żadnej, a ludzie w sieci zlewają to bo ileż można, nieprawdaż?
Mam nadzieję, że choć tutaj znajdę zrozumienie i w końcu poznam siebie i swoją psychikę.

Ja lekarzem nie jestem ale wydaje mi się że masz po prostu na maxa rozchwiane emocje.
Co patrząc na Twoje dzieciństwo jest zupełnie normalną reakcją.
A Ty jesteś jeszcze bardzo bardzo młody i to w sumie nie jest dawna sprawa.
Nie wiem czy to byłby dobry kierunek ale ja bym Ciebie wysłała nie do zwykłego psychologa a na terapię DDA
Po to abys sie mentalnie odciął od tego do było i zaczął budować siebie.
Poczuł że bierzesz swoje życie w swoje ręce i nie potrzebujesz do poczucia wartości oglądać się na przeszłość ani na innych teraz.
Bo Ty a przeszłośc to już 2 różne bajki, tylko że nie została nakreślona u Ciebie ta granica oddzielajaca Ciebie od tego.
Stąd nasunęła mi się na mysl własnie ta terapia a nie inna.

Rodziece czasem popełniają okropne błędy i robią paskudne rzeczy ale to zawsze z czegoś wynika.
Byc może ojciec również doświadczył przemocy dlatego przekazał ja Tobie. Nie chcę go tu tłumaczyć, absolutnie nie.
Tylko czy warto pozostać w roli kogoś kogo to jakos definiuje?
Bo to jest tak na prawdę problem ojca. I to że ktoś sie zachowuje gównianie w stosunku do małego chłopca
nie znaczy że ten mały chłopiec jest jakiś wadliwy.
I od tego trzeba zacząć.

Ps: mnie też piecze serce, ale u mnie to nerwicowe.
Myślę że u Ciebie też ale do lekarza iść warto żebyś nie miał tych wątpliwości.

W zasadzie pomyliłam się bo nie chodziło mi o terapię DDA tylko DDD.
Dzieci domów dysfunkcyjnych.
Ja bym Ciebie tam wysłała bo teraz juz nie jesteś tym mały chłopcem i teraz juz możesz tym pokierować
tak jak Tobie pasuje i na swoich zasadach.
Terapie dla DDD są w poradniach dla DDA i są one państwowe i na NFZ.
Masz tam czesto do syspozycji również rózne kursy weekendowe, psychiatre i prawnika.
Działaja najczesciej do późnych godzin, do 20:00 więc może udało by Ci się jakoś wstrzelić.
Jesli czujesz że terapia Ci sie przyda.
Moim zdaniem tam warto iść z nastawieniem że weźmiesz coś dla siebie, spojrzysz na sprawy z innej perspektywy.
Osobiscie polecam terapie indywidualną, bo na grupowych jest za dużo spraw innych ludzi.

Każdy ma w sobie geny rodziców, ale przede wszystkim mamy wolną wolę i obowiazek odpowiadania tylko
i wyłacznie za siebie.

"nudności? kradzieże? zdradzanie??"

interesujące połączenie;))
Co Ty wymyślasz chłopaku!:)