Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Witam wszystkich. Mam na imię Kaśka mam 38 lat. Od ponad roku przezywam koszmar. W sumie to zawsze czulam sie inna, gorsza,w sumie to nie wiem jaka. Ponad rok temu stracilam prace. Pracowalam tam ponad 7 lat. Swiat mi sie zawalil. Potem udalo mi sie znalezc kolejna ale z czasem zaczelam sie gorzej czuc. Mialam silne lęki z atakami paniki. Musialam odejsc. Od tamtej pory nie pracuje. Bylam ba l4 potem swiadczeniu rehab teraz na rencie. Zamieszkalam z rodzicami. Czuje jakby mnie nie bylo. Nie wiem kim jestem i po co zyje. Nie chce zyc...
Psychiatrycznie lecze sie juz dlugo, od 20go roku zycia. Mam zdiagnozowane zaburzenia osobowosci-osobowosc narcystyczna.
Od ponad roku, czyli odkad przezywam ten koszmar, psychiatra nie umie dobrac mi lekow. Dostalam skierowanie do szpitala...boje sie ze juz nigdy nie wroce do siebie...do swojego wnetrza...

Przykro to co piszesz, miałem kiedyś podobnie z tym że bez rodzinny sam jak palec nie potrafiący wstać z łóżka, utrzymujący się z zasiłku dla bezrobotnych.. Mimo wszystko jakoś zebrałem siły i poszedłem na terapię grupową, z czasem odzyskiwałem jakieś siły do życia, znalazłem pracę i tak powoli do w miarę normalnego życia. Teraz patrząc z boku mam się dobrze, zarabiam spoko, stać mnie na realizowanie celów, jakiś marzeń ale demony przeszłości są jeszcze w mnie i tak chyba już zostanie. Obiecałem sobie że nigdy nie doprowadzę do takiej sytucaji, by głodować, leżeć bez ducha i nikogo nie obchodzić. Kacha tobie się też uda ale to proces, mimo wszystko konfrontować się z tym nie uciekać, trzymam Kciuki bo bardzo dobrze znam ten stan!