Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Byle do przodu pisze: ↑

11 września 2018, o 08:22

Hej, jestem tutaj już od jakiegoś czasu. Chwaliłam się nawet, że jestem na dobrej drodze ku odburzeniu... Nie jest to jednak takie proste, a multum stresów codziennych kompletnie tego nie ułatwiają. Mam na imię Ada i mam 29 lat. Piszę tu właściwie dlatego, że szukam kogoś, z kim mogłabym pogadać. Nieważne czy jesteś dziewczyną, czy chłopakiem, nieważne ile masz lat, nieważne czy jesteś odburzony, czy wciąż tkwisz w zaburzeniu, tak jak ja. Chcę po prostu mieć z kim pogadać, z kimś, kto mnie zrozumie, bo sam w tym był lub jest. Nie chodzi mi wcale o "grupę wsparcia", w której jedynym tematem do rozmowy będzie nerwica, objawy i tak dalej i jedynie się uskarżanie się, żalenie i tak dalej. Nie, bo po prostu chcę mieć z kim pogadać, a że nerwica się czasem w te rozmowy może wkraść, to zupełnie normalne. Mam znajomych, ale raz że niewielu, a dwa, że nikt nie jest w stanie mnie zrozumieć, nawet jeśli bardzo się stara (choć tak naprawdę nikt bardzo się nie stara). Po prostu czuję się coraz gorzej, coraz częściej smutna, przestraszona, wyobcowana, samotna, z jakimiś kosmicznymi objawami fizyczno-psychiczno-emocjonalnymi. Nie chcę tak, bo czuję, że życie przecieka mi przez palce i wypełnione jest samymi negatywami. W natłoku problemów i stresów, a nawet najmniejszy stres jest w stanie mnie wyprowadzić z równowagi i spowodowac atak paniki, ciężko jest mi sobie radzić z nerwicą. Mimo że mam bliskich to czuję się samotna i nie chcę być dłużej sama ze swoimi myślami i objawami. Jeśli chcesz poznać osobę, która jest pogubiona, wystraszona i znerwicowana to... zapraszam (totalna antyreklama siebie brzmiąca jak akt desperacji ;D ale tak, jestem zdesperowana, bo "samotność to taka straszna trwoga").
Dzięki chociażby za przeczytanie i pozdrawiam Was kochani.