Nerwica zatoczyła koło
: 7 maja 2018, o 16:34
Hej 
nazywam się Anita, mieszkam w Trójmieście i mam 27 lat. Choruję na nerwicę lękową od co najmniej 10 lat. Muszę od razu podkreślić że przy pierwszych objawach nerwicy, od razu wiedzialam co mi jest ponieważ na nerwice chorowała moja mama - można powiedzieć że na nerwicy się wychowałam. Mimo świadomości od czego to się bierze, nadal nie mogę sobie z nią poradzić,
Myślę że moja rodzina ma pewne skłonności, ponieważ zarówno 3 ciocie jak i 2 kuzynki również przez pewien okres zmagały się z tą chorobą.
Niestety nie mam kontaktu na co dzień z kuzynkami i ciociami więc nie możemy na bieżąco wesprzeć się i porozmawiać - pozostała jedynie albo AŻ moja mama, która dzisiaj jest wolna od lęku. Niestety mama wyleczyła się jedynie dzięki lekom i od kilku lat jest na niewielkiej dawce podtrzymującej - lecz jednak jest nadal na lekach.
Mama jest dla mnie wsparciem, lecz jedyną radę którą może mi zaoferować to abym przestała panikować i brała leki
- w które szczerze średnio wierzę.
Więc edukować muszę się sama.
Moja historia jest długa i zawiła, ale w skrócie mogę powiedzieć że nerwica byla tak silna że wykluczyła mnie z życia - bałam się wyjść z domu, chodziłam po domu w okularach przeciwsłonecznych (derealzacja), przejście 5 min od domu było wyczynem! Ale tak kroczek po kroczku SAMA zaczęłam ją oswajać i "jakoś" żyć - z dnia na dzień, mimo silnych lęków. Pomocny był dla mnie alkohol który mnie wieczorami rozluźniał, więc nie wyszłam z obiegu jesli chodzi o imprezy i znajomych- lecz o wyjeździe poza Gdańsk nie było mowy
Jakoś tak sobie żyłam, lecz było to życie na pół gwizdka - nadal czułam że potrzebuję pomocy - trafiam do psychiatry który był pod wrażeniem tego co dokonałam sama, bez niczyjej pomocy, bez lekarstw. Bardzo mnie to uskrzydliło. W końcu trafiłam do poradni do super psychiatry która przepisała mi psychotropy - dzięki nim polepszyło mi się, ukończyłam studia, poznałam chłopaka, poszłam do pracy. Było lepiej - pojechałam ze znajomymi autem do Berlina, do Pragi - byłam pierwszy raz za granicą od 8 lat! Nie mogę powiedzieć że dobrze i pewnie się czułam będąc na wyjazdach, ale był to dla mnie sukces dekady
( o wylocie samolotem oczywiście nie było mowy)
Miewałam nadal gorsze dni, nagłe duszności itp, ale jakoś je olewałam, albo zostawałam w domu na jeden dzień i przechodziło. Lecz nadal miałam lękliwe podejście do życia - strach przed windą, strach aby dojechać do Gdyni, bardzo długo jem - bo boję się że zadławię się jedzeniem. W pewnym momencie czułam ze już nie potrzebuję leków, że źle działają na moją wątrobę, palił mnie brzuch ledwo po tym jak połknęłam tabletkę. Psychiatra mimo to kazał brać leki dalej, lecz czasem nawet nieświadomie zaczęłam omijać dawki leku aż przestałam je brać w ogóle. Mimo że sama je sobie odstawiam, to nie miałam objawów ubocznych. Bez leków żyłam sobie jakoś 2 lata - w między czasie zmieniłam pracę, aktualnie pracuje w Gdyni.
ALE
od października 2017 czułam że znowu jest coś nie tak, że znowu przestaję to kontrolować. Przypomniałam sobie o moim guzku w piersi który został wykryty w wieku 16 lat i który po biopsji okazal się gruczolakowłokniakiem i mial pozostać do obserwacji. Zgadnijcie co? oczywiście go nie obserwowałam, bo się bałam. Wyobraźcie sobie jakieg stracha miałam jak szłam na USG po prawie 10 latach! Cale szczescie ten guzek się wchlonął, ale wykryto mi 4 inne małe torbielki - trochę poczytałam na necie że to nic groźnego i sie uspokoiłam, ale mysle ze podswiadomie i tak juz zaczelam się nakręcać. Dodatkowo w marcu poszłam na kontrolne badania ginekologiczne, cos małego jej się tam nie spodobało i skierowała mnie na badania krwi na markery nowotworowe. No i się zaczęło. Siedzenie w internecie i czytania do późnych godzin nocnych , nie pocieszała mnie myśl że to tylko badanie kontrolne i ze kilka moich kolezanek tez je miało - ale one przeszły do tego na porządku dziennym, ja oczywiscie nie. Sprawa z markerami nie zostala wyjasniona, bo tych badan nie zrobilam. Jutro ide do innego lekarza, po inną poradę, może uniknę tych badań A jak drugi lekarz tez bedzie mi kazal isc i je zrobić no to jakoś sie zmuszę.
Ale co do nerwicy, historia zatoczyla koło. Dostalam ataku nerwicy w pracy i to tak dużego, że wracałam taksówką z koleżanką z pracy, musiałam powiedzieć kierownicze o wszystkim, poplakalam się u psychiatry. Na tą chwilę znowu boje sie wyjsc z domu, wróciłam do lekow i jestem na L4 od 3 tyg. Jestem załamana że znowu to wrocilo, ale teraz wiem ze nie mialam poukladan nic w glowie dlatego do tego doszlo. Teraz chce chodzic na psychoterpię i korzystać z Waszych nagrać na yt
Już jest trochę lepiej, lecz nadal od nowa musze walczyc ze sobą i walczyć o każdy krok na dworzu. Dziś sama doszlam do poradni która jest 20 min ode mnie piechotą wiec jestem niesamowicie z siebie dumna (idąc sluchalam Waszych nagrań co mi bardzo pomogło)
Taka jest w skrócie moja historia, walczę ponownie
Wklejam link do artykułu który koleżanka napisała o mojej nerwicy:
http://www.cdn.ug.edu.pl/21931/wywiad-chora-na-nerwice/
Jesli macie jakies pytania to zapaszam
nazywam się Anita, mieszkam w Trójmieście i mam 27 lat. Choruję na nerwicę lękową od co najmniej 10 lat. Muszę od razu podkreślić że przy pierwszych objawach nerwicy, od razu wiedzialam co mi jest ponieważ na nerwice chorowała moja mama - można powiedzieć że na nerwicy się wychowałam. Mimo świadomości od czego to się bierze, nadal nie mogę sobie z nią poradzić,
Myślę że moja rodzina ma pewne skłonności, ponieważ zarówno 3 ciocie jak i 2 kuzynki również przez pewien okres zmagały się z tą chorobą.
Niestety nie mam kontaktu na co dzień z kuzynkami i ciociami więc nie możemy na bieżąco wesprzeć się i porozmawiać - pozostała jedynie albo AŻ moja mama, która dzisiaj jest wolna od lęku. Niestety mama wyleczyła się jedynie dzięki lekom i od kilku lat jest na niewielkiej dawce podtrzymującej - lecz jednak jest nadal na lekach.
Mama jest dla mnie wsparciem, lecz jedyną radę którą może mi zaoferować to abym przestała panikować i brała leki
- w które szczerze średnio wierzę.Więc edukować muszę się sama.
Moja historia jest długa i zawiła, ale w skrócie mogę powiedzieć że nerwica byla tak silna że wykluczyła mnie z życia - bałam się wyjść z domu, chodziłam po domu w okularach przeciwsłonecznych (derealzacja), przejście 5 min od domu było wyczynem! Ale tak kroczek po kroczku SAMA zaczęłam ją oswajać i "jakoś" żyć - z dnia na dzień, mimo silnych lęków. Pomocny był dla mnie alkohol który mnie wieczorami rozluźniał, więc nie wyszłam z obiegu jesli chodzi o imprezy i znajomych- lecz o wyjeździe poza Gdańsk nie było mowy
Jakoś tak sobie żyłam, lecz było to życie na pół gwizdka - nadal czułam że potrzebuję pomocy - trafiam do psychiatry który był pod wrażeniem tego co dokonałam sama, bez niczyjej pomocy, bez lekarstw. Bardzo mnie to uskrzydliło. W końcu trafiłam do poradni do super psychiatry która przepisała mi psychotropy - dzięki nim polepszyło mi się, ukończyłam studia, poznałam chłopaka, poszłam do pracy. Było lepiej - pojechałam ze znajomymi autem do Berlina, do Pragi - byłam pierwszy raz za granicą od 8 lat! Nie mogę powiedzieć że dobrze i pewnie się czułam będąc na wyjazdach, ale był to dla mnie sukces dekady
( o wylocie samolotem oczywiście nie było mowy)Miewałam nadal gorsze dni, nagłe duszności itp, ale jakoś je olewałam, albo zostawałam w domu na jeden dzień i przechodziło. Lecz nadal miałam lękliwe podejście do życia - strach przed windą, strach aby dojechać do Gdyni, bardzo długo jem - bo boję się że zadławię się jedzeniem. W pewnym momencie czułam ze już nie potrzebuję leków, że źle działają na moją wątrobę, palił mnie brzuch ledwo po tym jak połknęłam tabletkę. Psychiatra mimo to kazał brać leki dalej, lecz czasem nawet nieświadomie zaczęłam omijać dawki leku aż przestałam je brać w ogóle. Mimo że sama je sobie odstawiam, to nie miałam objawów ubocznych. Bez leków żyłam sobie jakoś 2 lata - w między czasie zmieniłam pracę, aktualnie pracuje w Gdyni.
ALE
od października 2017 czułam że znowu jest coś nie tak, że znowu przestaję to kontrolować. Przypomniałam sobie o moim guzku w piersi który został wykryty w wieku 16 lat i który po biopsji okazal się gruczolakowłokniakiem i mial pozostać do obserwacji. Zgadnijcie co? oczywiście go nie obserwowałam, bo się bałam. Wyobraźcie sobie jakieg stracha miałam jak szłam na USG po prawie 10 latach! Cale szczescie ten guzek się wchlonął, ale wykryto mi 4 inne małe torbielki - trochę poczytałam na necie że to nic groźnego i sie uspokoiłam, ale mysle ze podswiadomie i tak juz zaczelam się nakręcać. Dodatkowo w marcu poszłam na kontrolne badania ginekologiczne, cos małego jej się tam nie spodobało i skierowała mnie na badania krwi na markery nowotworowe. No i się zaczęło. Siedzenie w internecie i czytania do późnych godzin nocnych , nie pocieszała mnie myśl że to tylko badanie kontrolne i ze kilka moich kolezanek tez je miało - ale one przeszły do tego na porządku dziennym, ja oczywiscie nie. Sprawa z markerami nie zostala wyjasniona, bo tych badan nie zrobilam. Jutro ide do innego lekarza, po inną poradę, może uniknę tych badań A jak drugi lekarz tez bedzie mi kazal isc i je zrobić no to jakoś sie zmuszę.Ale co do nerwicy, historia zatoczyla koło. Dostalam ataku nerwicy w pracy i to tak dużego, że wracałam taksówką z koleżanką z pracy, musiałam powiedzieć kierownicze o wszystkim, poplakalam się u psychiatry. Na tą chwilę znowu boje sie wyjsc z domu, wróciłam do lekow i jestem na L4 od 3 tyg. Jestem załamana że znowu to wrocilo, ale teraz wiem ze nie mialam poukladan nic w glowie dlatego do tego doszlo. Teraz chce chodzic na psychoterpię i korzystać z Waszych nagrać na yt
Już jest trochę lepiej, lecz nadal od nowa musze walczyc ze sobą i walczyć o każdy krok na dworzu. Dziś sama doszlam do poradni która jest 20 min ode mnie piechotą wiec jestem niesamowicie z siebie dumna (idąc sluchalam Waszych nagrań co mi bardzo pomogło)
Taka jest w skrócie moja historia, walczę ponownie
Wklejam link do artykułu który koleżanka napisała o mojej nerwicy:
http://www.cdn.ug.edu.pl/21931/wywiad-chora-na-nerwice/
Jesli macie jakies pytania to zapaszam
znajomi maja już dość słuchania o moich objawach, bo ile mozna w kolko przerabiac to samo, poza tym jak słucham ich porad, to tylko utwierdzam sie w przekonaniu że tego nie rozumieja 
Z książek ja osobiście polecam "kompletna samopomoc dla twoich nerwów", wszystko pięknie wjaśnione. 