Przywitanie ;-)
: 20 maja 2017, o 17:41
Witam wszytskich serdecznie,
Na wstępie chcialabym podziękować chłopakom za nagrania dzięki którym tu trafiłam - jestescie niesamowici.
Teraz może krótko coś o sobie. Kobieta, 24 lata, od 9 roku życia zmagająca się z lękami. Jak to się zaczęło? U mnie rzeczywiscie były to kwestie zdrowia fizycznego. Jakie 7 letnie dziecko zaczęłam chorować na ciężkie migreny ( jest to sprawa dziedziczna). Nie potrafiłam sobie radzić w tym wieku z takim bólem fizycznym. Pierwszy lęk jaki pamiętam dopadł mnie na wycieczce szkolnej- zaczęłam się bać oczywiscie tego że rozboli mnie głowa. Jak stres to i bóle brzucha- szybko więc dopadł mnei kolejny irracjonalny lęk- obsesyjne myslenie ze na pewno tak mnei będize bolał brzuch, że złapie jelitówke. I wpadłam w błędne koło. Wchodziłam z jednego lęku w kolejne. I tak obecnie boję się w zasadzie wszytskiego. Boję się być dugo poza domem, bo na pewno rozboli mnie brzuch; boję się kłasć spać, bo boję się że nei będę mogła znowu zasnać, boję się że się dostane ataku paniki przy ludziach i się skomromituje, boję się tego, że wkrótce na pewno poważnie zachoruje psychicznie i osttaecznie nie wytrzymam napięcia i się zabije. No i oczywiscie przeraża mnie myśl, ze nigdy się to nie skończy i będę męczyc sie całe życie.
Chodizłam po psychologach, osttanio zakończyłam też leczenie farmakologiczne i jak nie trudno sie domyślić- wszytsko wróciło ze zdwojona siłą. Pogrążając się w rozpaczy natknęłam się na Wasze filmy i zacżełam wdrażać w życie rady. Jest ciężko, chwilami bardzo. ale nie poddaję się, jestem pełna nadziei, że i ja za jakis czas będę mogła podzielić się świadectwem wyjścia z tego prywatnego więzienia
Pozdrawiam
Na wstępie chcialabym podziękować chłopakom za nagrania dzięki którym tu trafiłam - jestescie niesamowici.
Teraz może krótko coś o sobie. Kobieta, 24 lata, od 9 roku życia zmagająca się z lękami. Jak to się zaczęło? U mnie rzeczywiscie były to kwestie zdrowia fizycznego. Jakie 7 letnie dziecko zaczęłam chorować na ciężkie migreny ( jest to sprawa dziedziczna). Nie potrafiłam sobie radzić w tym wieku z takim bólem fizycznym. Pierwszy lęk jaki pamiętam dopadł mnie na wycieczce szkolnej- zaczęłam się bać oczywiscie tego że rozboli mnie głowa. Jak stres to i bóle brzucha- szybko więc dopadł mnei kolejny irracjonalny lęk- obsesyjne myslenie ze na pewno tak mnei będize bolał brzuch, że złapie jelitówke. I wpadłam w błędne koło. Wchodziłam z jednego lęku w kolejne. I tak obecnie boję się w zasadzie wszytskiego. Boję się być dugo poza domem, bo na pewno rozboli mnie brzuch; boję się kłasć spać, bo boję się że nei będę mogła znowu zasnać, boję się że się dostane ataku paniki przy ludziach i się skomromituje, boję się tego, że wkrótce na pewno poważnie zachoruje psychicznie i osttaecznie nie wytrzymam napięcia i się zabije. No i oczywiscie przeraża mnie myśl, ze nigdy się to nie skończy i będę męczyc sie całe życie.
Chodizłam po psychologach, osttanio zakończyłam też leczenie farmakologiczne i jak nie trudno sie domyślić- wszytsko wróciło ze zdwojona siłą. Pogrążając się w rozpaczy natknęłam się na Wasze filmy i zacżełam wdrażać w życie rady. Jest ciężko, chwilami bardzo. ale nie poddaję się, jestem pełna nadziei, że i ja za jakis czas będę mogła podzielić się świadectwem wyjścia z tego prywatnego więzienia
Pozdrawiam
