Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Uczyłem się w liceum, gdy ktoś podal mi narkotyk. Spodobalo mi się i zacząłem unikac.szkoly i przestalem się uczyć. Zdalem mature, ale ledwo. Bylem mocno uzalezniony od narkotyków. Przez to nie pracowalem prawie.wogole, bo jeszcze schizofrenie mi wpisali lekarze w papiery, więc muszę brać leki. Mam hobby co tez nie bylo takie latwe by się czyms zająć. Bylem w dwoch rocznych związkach. Mam 43 lata i czuje, ze moje życie mogloby byc inne niz jest. Nie mam własnego mieszkania, mieszkam z rodzicami. Niedawno postanowilem odstawić leki bo tylko bym po nich spal. Tak trafilem na detencje i siedze w izolacji od maja 2023 roku. Nie mam nikogo bliskiego z kim byloby mi dobrze poza rodzicami. Ten koszmar moze skonczy się na wiosnę 2025.

Jestem w zdecydowanie innej sytuacji, ale mam nadzieję, że początek wakacji w przyszłym roku będzie dla mnie upragnioną zmianą. Również nie mam nikogo bliskiego, czasami już nawet z rodzicami czuję się źle. Wszystkiego dobrego, trzymaj się

Ech, myślę, że będzie dobrze. Po zmianie leków czuję się znacznie lepiej, więc mam trochę ochoty żyć. Nakreślają się jakieś plany w mojej głowie i jest ok. Tego też wam życzę, bo pomimo niedogodności uważam, że moje życie jest spełnione.

Poznałem kogoś i jestem bardzo wdzięczny losowi, że mogę rozmawiać tą osobą, mimo że nie zawsze jest wszystko łatwo... Tego mi brakowało... Kogoś kto rozumie, wysłucha i zagai rozmowę. Wiele nie trzeba, a tak dużo to daje...

Ta, i musiałem ją zablokować...

No jednak ta osoba mnie w jakiś sposób rozumie. Odszukała mnie na innym portalu, gdzie się poznaliśmy i ogólnie jest ok, ale do poprzedniego portalu jak na razie to nie wracam. Ogólnie u mnie wszystko się poprawilo, dzięki przerabianiu przeszłości pisząc o niej. Czuję, że chyba siły do życia mi wracają.

A ja nadal miotam się w samotności.

Chyba coś mi się wreszcie udało. Mam takie poczucie, że już ze mną wszystko będzie w porządku. Przeszedłem pewien etap w życiu, w którym się mnóstwo nauczyłem i teraz mam jakiś rodzaj spokoju we mnie, którego nie było wcześniej. Dobrze mi z tym, bo wiem co się zadziało i już nic nie będzie takie jak dawniej. Wszystko na plus. Teraz mam ochotę na rzeczy, na które dotąd brakowało mi energii. Wracam do dawnego siebie z przed okresu załamania się. I to jestem nowy ja. Teraz mam ochotę iść do pracy, pogłębić wykształcenie i kiedy wyjdę z detencji chyba tak zrobię. Wszystko bez udziału farmakoterapii. Z czymś sobie po prostu poradziłem. Koniec końców moze to nie jest najbardziej idealne rozwiazanie, ale odzyskałem siebie.

Jakiś krok udało się przejść. Teraz chciałbym skupić się na czymś co przyniosłoby mi realne zyski. Tak się zastanawiam, czy to w ogóle musi być ciekawe. Chyba nie. Wystarczy, że dam radę to robić. Z dnia na dzień się temu poświęcać. Ten etap w moim życiu to będzie chyba fascynująca przygoda.

Czy dotyczy Cię kolego:

- brak koncentracji uwagi - jasne dzieje się to w nerwicy, ale pamiętam że tak mam od zawsze, przed ważnym egzaminem nie mogłem się nigdy skupić
- impulsywność -
- brak motywacji / hiperfokus - generalnie bardzo łatwo spada mi motywacji do wykonywania nudnych czynności
- olbrzymia zmienność emocjonalna, częste uczucie niepokoju, nerwowości, potrzeba bycia cały czas w ruchu
- gubienie podstawowych przedmiotów niemal ciągle.. klucze, portfel, telefon itd.
- skłonność do uzależnień

??

Nie, raczej mnie to nie dotyczy.

Co dla mnie ważne to to, że jestem już dość długo na detencji i chciałbym rzec, że brakuje mi tu mojej, własnej strefy komfortu, w której mógłbym się odizolować od wszystkich ludzi, tak jak to mialem w domu. Oczywiście, znalazł się ktoś kto zaczął gadać, że tu wszystko mam. Szkoda słów na takiego... Brakuje mi tej strefy komfortu, bo chciałbym się rozwijać w swoim zainteresowaniu, a nie lubię jak mi ktoś się patrzy co robię, więc nie robię tego co bym chciał. Taka jest ta detencja, że bardziej mnie irytuje niż pomaga... Jedynie sen jest odskocznią i kilka chwil rano, kiedy ma się jeszcze trochę energii zanim zacznie wkraczać bezsilność i nuda, że np. nie można wyjść w ogóle na spacer, bo mokre chodniki są. Więc: co dalej.

Życzę powodzenia wszystkim tym, którzy zostali osamotnieni i szukają w necie szczerych, prawdziwych relacji, które są kojące itp. itd. Będąc tu około 20 lat, nie znalazłem takich. Czas się wylogować. Mam nadzieję, że mi się to uda i nie będę musiał więcej używać przycisku: "Szukaj". Powodzenia. Pozdrawiam.
Nickname