Forum dotyczące zaburzeń psychicznych - nerwica - derealizacja - depersonalizacja - depresja. Zapraszamy
https://www.zaburzeni.pl/
Hej . Może tak być ze nasz umysł jest leniwy poprostu i jak ma zacząć coś nowego to go od razu skręca i wywala właśnie lęk . Czasami decyzję są trudne a on nie chce nam pomagać i tak się dzieje w większości przypadków - może taki przykład z tyłka ale jeśli chodzi o aktywność fizyczna to mało kto tak ma ze go od razu ciągnie do takiej aktywności ..zawsze trzeba się zmusić na początku bo Umysł oszczędza energię ..jest leniwy poprostuznerwicowana_ja pisze: ↑3 sierpnia 2020, o 08:44Hej. Czy Wy też macie lęki i chore myśli przed zmianami w życiu. Myślę o tym żeby zacząć życie od nowa zostawić przemocowego faceta, zabrać dziecko i odejść raz na zawsze. Tylko dlaczego na myśl o odejściu mam silne lęki? Dlaczego na myśl o dużych zmianach mam takie jazdy jakbym miała w obłęd z tego lęku wpaść? Boicie się zmian życiowych.jak reagujecie?
. ..wydaje mi się ze nie możesz się poddawać mimo wszystko i powoli kroczyć w kierunku dobrych dla Ciebie decyzji życiowych .Tak.Niestey tak bywa.Ogolnie są ludzie,którzy nie boją się zmian a są tacy którzy wręcz przeciwnie.Boimy się jak to będzie.Jeztesmy w pewien sposób przyzwyczajeni do tego co nas otacza i w ,,czym,, żyjemy.znerwicowana_ja pisze: ↑3 sierpnia 2020, o 08:44Hej. Czy Wy też macie lęki i chore myśli przed zmianami w życiu. Myślę o tym żeby zacząć życie od nowa zostawić przemocowego faceta, zabrać dziecko i odejść raz na zawsze. Tylko dlaczego na myśl o odejściu mam silne lęki? Dlaczego na myśl o dużych zmianach mam takie jazdy jakbym miała w obłęd z tego lęku wpaść? Boicie się zmian życiowych.jak reagujecie?
Tak, wszyscy mają obawy przed zmianami. Ale zazwyczaj sami demonizujemy i nie dajemy sobie szansy, żeby zmienić coś na lepsze.znerwicowana_ja pisze: ↑3 sierpnia 2020, o 08:44Hej. Czy Wy też macie lęki i chore myśli przed zmianami w życiu. Myślę o tym żeby zacząć życie od nowa zostawić przemocowego faceta, zabrać dziecko i odejść raz na zawsze. Tylko dlaczego na myśl o odejściu mam silne lęki? Dlaczego na myśl o dużych zmianach mam takie jazdy jakbym miała w obłęd z tego lęku wpaść? Boicie się zmian życiowych.jak reagujecie?
Tak się zastanawiam co chcesz powiedzieć. Bo na moje oko to złagodzić moją wypowiedź i rozmyć powagę sytuacji.witorrr98 pisze: ↑5 sierpnia 2020, o 14:44Decyzje o odejściu od kogoś, to zwykle decyzja ważna, znacząca, zwłaszcza od męża, tak mi się wydaję, nie jestem żonaty ;P Ale jeśli dzieje się coś, co powoduje cierpienie emocjonalne, są dwa wyjścia jak dla mnie.Dogadać się z mężem lub sprawdzić, na ile ta relacja trzyma się kupy, a jeśli okaże się, że nie da się dogadać, a relacja jest totalnie chora, wtedy już kombinować, jak odejść.Takie decyzje dobrze też obgadać z psychologiem, jeśli czujesz taką potrzebę.
Przepraszam.Nie chciałem załagodzić Twojej wypowiedzi.Szczerze powiedziawszy, to mi się wątki poplątały z innym, ponieważ za dużo wtedy ich na raz przeczytałem i nie doczytałem słowa "przemocowym", cokolwiek ma to znaczyć w tym przypadku.Myślałem, że to zwykłe "męczące małżeństwo"grubas pisze: ↑5 sierpnia 2020, o 15:29Tak się zastanawiam co chcesz powiedzieć. Bo na moje oko to złagodzić moją wypowiedź i rozmyć powagę sytuacji.witorrr98 pisze: ↑5 sierpnia 2020, o 14:44Decyzje o odejściu od kogoś, to zwykle decyzja ważna, znacząca, zwłaszcza od męża, tak mi się wydaję, nie jestem żonaty ;P Ale jeśli dzieje się coś, co powoduje cierpienie emocjonalne, są dwa wyjścia jak dla mnie.Dogadać się z mężem lub sprawdzić, na ile ta relacja trzyma się kupy, a jeśli okaże się, że nie da się dogadać, a relacja jest totalnie chora, wtedy już kombinować, jak odejść.Takie decyzje dobrze też obgadać z psychologiem, jeśli czujesz taką potrzebę.
Mowa nie jest o emocjonalnym cierpieniu. Mowa o przemocy i o dziecku i o planie odejścia, zmiany (w domyśle) na lepsze. Emocjonalne cierpienie to tylko kolejna warstwa tej sytuacji. Konsekwencją pozostania w niej jest cierpienie dziecka oraz jego zaburzony rozwój. Z przemocowym człowiekiem nie ma sensu rozmawiać. On nie dba o granice ani o dobro relacji. On powinien się leczyć z dala od bliskich.
To co polecam Autorko posta to zadbanie o siebie i o dzieciaka w pierwszej kolejności. Jeżeli oceniasz, że odejście jest właściwą decyzją to sytuacja musi być nieciekawa.
Zasługujesz na spokój i szacunek, na życie które nie będzie ciągłym strachem o siebie i o dziecko.
