Moje myślenie mnie dobija
: 13 marca 2017, o 21:00
Mam 22 lata. Moja nerwica zaczęła się dokładnie 2 miesiące temu. Choć w sumie ciężko jest mi to dokładnie określić, gdyż wtedy pojawił się ciągły stres, niepokój (bez powodu), zupełny brak apetytu, który trwał prawie przez tydzień (tydzień głodówki) i dodatkowo towarzysząca temu zupełna derealizacja. Później, gdy czytałam w internecie co to może być natrafiłam właśnie na artykuły o depresji, nerwicy lękowej. Gdy trochę zrozumiałam jej istotę zauważyłam, że zaczęła się już jakiś czas wcześniej w postaci myśli lękowych Czyli strachu o chorobę bądź śmierć któregoś z rodziców. Później lęk o to, że ja mam raka, czy inną straszną chorobę. Straszny lęk wywoływała u mnie również obecność starego piecyka gazowego w mieszkaniu. W pewnym momencie byłam wręcz przekonana, że się zaczadzę. Pamiętam jeden atak paniki, który zastał mnie nad ranem. Obudziłam się ok. 5-6, a właściwie to myśl o tym nieszczęsnym piecu postawiła mnie na nogi. Byłam przekonana, że się duszę i nie mogę oddychać, a jak zasnę to już się nie obudzę. Usiadłam wtedy na krześle i otworzyłam okno (co tam że na zewnątrz -10, przecież byłam umierająca). Po paru chwilach gdy zaczęłam się uspokajać (nie miałam wówczas jeszcze żadnych środków uspokajających bo nigdy nie były mi potrzebne) i tłumaczyć sobie, że nic się nie dzieje położyłam się i zasnęłam.
Tak jak pisałam- derealizacja zaczęła się 2 miesiące temu i trwa do dziś, z domieszką depersonalizacji. Nie jestem w stanie określić który stan dotyka mnie w większym stopniu, właściwie zależy to od dnia. Zdarzyło się kilka dni, bądź godzin zupełnie wolnych od tych uczuć. Na początku derealizacja była bardzo nasilona, gdyż nie wiedziałam co mi jest, bałam się tego, miałam wrażenie że za lada moment zwariuję bądź stracę zupełnie kontakt z rzeczywistością. Ten stan, gdy masz świadomość tego co robisz, co się wokół dzieje, ale jednocześnie to wszystko jest jakby nieprawdziwe i odlegle. Jeśli mam być szczera jeszcze do końca się z tym nie pogodziłam. Ciężko jest mi to zaakceptować
Kolejne z objawów, bądź może bardziej elementy uczucia derealizacji to brak koncentracji i brak umiejętności podejmowania decyzji.
Wracając do tematu natrętnych myśli, standardowe lęki samobójcze, bądź lęki o wyrządzenie krzywdy najbliższym też miały u mnie miejsce. Teraz już ich się wyzbyłam. Myślę, że dzięki temu, iż zrozumiałam ,że to właśnie moje zaburzenie je wywołuje, i że w nigdy nie zrobiłabym krzywdy sobie, ani bliskim. Trochę czasu mi to zajęło, aby lęk z tego powodu zniknął.
Kolejną paniczną myślą był lęk przed brakiem uczuć, jeśli mogę to tak nazwać. Pewnego dnia naszły mnie myśli, że przestałam kochać swojego chłopaka, zaczęłam zastanawiać się, czy przypadkiem go nie nienawidzę. Bałam się przestać go kochać. Ciężko jest mi te myśli opisać teraz słowami i ciężko jest mi je przywołać, ciężko również jest wytłumaczyć na jakiej zasadzie ten lęk się tworzył. No bo przecież, czasem tak w życiu bywa, że uczucie się wypala, kończymy związek i szukamy nowej miłości bądź działamy w pojedynkę bo tak jest nam lepiej. Normalna kolej rzeczy. Lecz u mnie te myśli nie były normalne, ponieważ nic się nie wypaliło. Ja się po prostu bałam, że może się wypalić. Dodatkowo, naszedł mnie strach że w tej nienawiści mojemu lubemu coś zrobię. Myśli te trwały jakiś czas, zanim zupełnie odeszły.
Przechodząc do dnia dzisiejszego, moim największym strachem, który towarzyszy mi dzień w dzień jest obawa o to co będzie. Przestałam wyobrażać sobie swoją przyszłość. Choć jeszcze niedawno byłam pewna swojego mężczyzny, tego jak ma wyglądać nasze życie, pracy jaką chcę mieć. Nie bałam się tego, nie bałam się samodzielności. Teraz czuję się jakbym mentalnie cofnęła się o kilka lat. Po prostu czuję, że nie chcę dorastać, nie chcę by lata mijały. Najchętniej cofnęłabym się o 2-3 lata wstecz i zatrzymała się w tym czasie. Dobija mnie wszystko. Zaczęłam dostrzegać to, że moi rodzice się starzeją. Zaczęłam zastanawiać się co będzie jak ich zabraknie? Zaczęłam bać się ich śmierci. Te myśli obecnie nie dają mi spokoju, dołują mnie. Dołuje mnie przemijanie. Bardzo dużo analizuję i zastanawiam się nad tym, wspominam, wracam do przeszłości, do czasów dzieciństwa. Stałam się osobą zupełnie nieprzygotowaną na zmiany, na dorosłe życie. Czuję się tak jakbym w pewnym momencie życia zasnęła, a teraz nagle się obudziła i nagle wszystko jest inne.
Co radzicie? Czy myślicie, że praca samemu nad sobą pomoże czy może poszukać pomocy u specjalisty? Już sama nie wiem. Mój tata też przechodził w podobnym wielku (22 lata) przez nerwicę lękową, ale nigdy nie doznał uczucia derealizacji. Ale uważam, że skłonność do tego cholerstwa mam zapisaną w genach
Nie jestem w stanie zlokalizować konkretnej przyczyny. W listopadzie z moim chlopakiem sie rozstalam na jakis czas i bardzo to przeżyłam, ale warto tez dodac ze zawsze bylam osoba analizujaca wszystko, zmartwiającą się i przejmującą opinią innych.. chcialabym byc silna.
Tak jak pisałam- derealizacja zaczęła się 2 miesiące temu i trwa do dziś, z domieszką depersonalizacji. Nie jestem w stanie określić który stan dotyka mnie w większym stopniu, właściwie zależy to od dnia. Zdarzyło się kilka dni, bądź godzin zupełnie wolnych od tych uczuć. Na początku derealizacja była bardzo nasilona, gdyż nie wiedziałam co mi jest, bałam się tego, miałam wrażenie że za lada moment zwariuję bądź stracę zupełnie kontakt z rzeczywistością. Ten stan, gdy masz świadomość tego co robisz, co się wokół dzieje, ale jednocześnie to wszystko jest jakby nieprawdziwe i odlegle. Jeśli mam być szczera jeszcze do końca się z tym nie pogodziłam. Ciężko jest mi to zaakceptować
Kolejne z objawów, bądź może bardziej elementy uczucia derealizacji to brak koncentracji i brak umiejętności podejmowania decyzji.
Wracając do tematu natrętnych myśli, standardowe lęki samobójcze, bądź lęki o wyrządzenie krzywdy najbliższym też miały u mnie miejsce. Teraz już ich się wyzbyłam. Myślę, że dzięki temu, iż zrozumiałam ,że to właśnie moje zaburzenie je wywołuje, i że w nigdy nie zrobiłabym krzywdy sobie, ani bliskim. Trochę czasu mi to zajęło, aby lęk z tego powodu zniknął.
Kolejną paniczną myślą był lęk przed brakiem uczuć, jeśli mogę to tak nazwać. Pewnego dnia naszły mnie myśli, że przestałam kochać swojego chłopaka, zaczęłam zastanawiać się, czy przypadkiem go nie nienawidzę. Bałam się przestać go kochać. Ciężko jest mi te myśli opisać teraz słowami i ciężko jest mi je przywołać, ciężko również jest wytłumaczyć na jakiej zasadzie ten lęk się tworzył. No bo przecież, czasem tak w życiu bywa, że uczucie się wypala, kończymy związek i szukamy nowej miłości bądź działamy w pojedynkę bo tak jest nam lepiej. Normalna kolej rzeczy. Lecz u mnie te myśli nie były normalne, ponieważ nic się nie wypaliło. Ja się po prostu bałam, że może się wypalić. Dodatkowo, naszedł mnie strach że w tej nienawiści mojemu lubemu coś zrobię. Myśli te trwały jakiś czas, zanim zupełnie odeszły.
Przechodząc do dnia dzisiejszego, moim największym strachem, który towarzyszy mi dzień w dzień jest obawa o to co będzie. Przestałam wyobrażać sobie swoją przyszłość. Choć jeszcze niedawno byłam pewna swojego mężczyzny, tego jak ma wyglądać nasze życie, pracy jaką chcę mieć. Nie bałam się tego, nie bałam się samodzielności. Teraz czuję się jakbym mentalnie cofnęła się o kilka lat. Po prostu czuję, że nie chcę dorastać, nie chcę by lata mijały. Najchętniej cofnęłabym się o 2-3 lata wstecz i zatrzymała się w tym czasie. Dobija mnie wszystko. Zaczęłam dostrzegać to, że moi rodzice się starzeją. Zaczęłam zastanawiać się co będzie jak ich zabraknie? Zaczęłam bać się ich śmierci. Te myśli obecnie nie dają mi spokoju, dołują mnie. Dołuje mnie przemijanie. Bardzo dużo analizuję i zastanawiam się nad tym, wspominam, wracam do przeszłości, do czasów dzieciństwa. Stałam się osobą zupełnie nieprzygotowaną na zmiany, na dorosłe życie. Czuję się tak jakbym w pewnym momencie życia zasnęła, a teraz nagle się obudziła i nagle wszystko jest inne.
Co radzicie? Czy myślicie, że praca samemu nad sobą pomoże czy może poszukać pomocy u specjalisty? Już sama nie wiem. Mój tata też przechodził w podobnym wielku (22 lata) przez nerwicę lękową, ale nigdy nie doznał uczucia derealizacji. Ale uważam, że skłonność do tego cholerstwa mam zapisaną w genach
Nie jestem w stanie zlokalizować konkretnej przyczyny. W listopadzie z moim chlopakiem sie rozstalam na jakis czas i bardzo to przeżyłam, ale warto tez dodac ze zawsze bylam osoba analizujaca wszystko, zmartwiającą się i przejmującą opinią innych.. chcialabym byc silna.
Teraz trzeba to również zastosować do reszty i nie różni się to w sumie niczym, bo myśl to tylko myśl, jaka by ona nie była 
Jeszcze nie zdążyłam przejrzeć wszystkich materiałów bo jestem tu nowa, ale poswiece im czas i mysle ze troche pomogą 
. Pytasz o otwarty umysł, lecz nie wiem do końca o co chodzi, jakim sensie. Jakbyś mogl sprecyzowac to bylabym wdzieczna 
Tym ze bliscy cie nie rozumią,wogole sie nie przejmuj,bo tego typu problemy bez wcześniejszej styczności z tym osobiście,ciężko zrozumieć.Czesto wiele tematów podejmujemy z osobami ,ktore nas rozumią,dlatego właśnie tu trafiłaś,jak my wszyscy.Poradzisz sobie z tym bo trwa to u ciebie krótko i jak koleżanka wyżej napisala,szybko łapiesz i dochodzisz do sedna.Kazdy z nas,kiedy sie potyka wstaje i idzie dalej.Akceptacja,cierpliwość,wyrozumiałość wobec siebie,jest kluczem do dalszej drogi. 