Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Czy ktoś z Was ma może takie przemyślenia, że brak miłości - partnerskiej daje pewnego rodzaju pustkę w życiu, taki rodzaj ciągłego stanu zawieszenia? I nie mówię tu o samotności ale braku prawdziwego partnera.

Człowiek jest zwierzęciem stadnym, więc nic dziwnego, że masz takie przemyślenia.
Każdy w głębi serca pragnie wzajemnej miłości
Nie rób sobie presji - poznasz kogoś fajnego

Po części tak może być Zawsze marzyłam się mocno zakochać w kimś kogo wybiore z racji jego całej osoby.
Ale to nic dziwnego bo potrzeba posiadania odpowiedniego partnera są ważne, może nie dla każdego ale dla wielu osób związek to coś jednak waznego i liczą gdzieś w środku na życiową miłość

Ja mam inne przemyślenia, potrzeba miłości to ogólnie mówiąc trochę wada ludzkości (na szczęście nie cała ludzkość ma potrzebę miłości). Brak miłości daje w życiu wolność, ale potrzeba miłości, którą posiada większość ludzkości, ciągnie ku związkowi, który daje emocjonalnie zniewolenie (w pewnym sensie).

Ale jest to pewnego rodzaju zniewolenie przyjemne, a do tego jeśli oboje partnerzy są świadomi to w końcu można mówić o normalnym związku mimo szalejącyh emocji

tak, też odczuwam coś takiego, tak jakby życie było trochę poczekalnią i wszystkie wydarzenia, które sa w moim życiu wydają się tylko zapełniaczem przed znalezieniem tej miłości. Wydaje mi się jednak, że takie rozumienie sprawy ma swoje pułapki i trochę ulatują mi ważne chwile w życiu i nie potrafię się nimi do końca cieszyć... Dlatego chyba lepiej myśleć o sobie jako o kimś kompletnym, mającym własne cele i dążenia i w tedy gdy się kogoś pozna - podzielić się swoimi światami i spróbować je połączyć

Pustkę daje, bo właśnie sami ze sobą nie jesteśmy szczęśliwi i oczekujemy, że to pustkę wypełni partner. A tak się nie da niestety. Tu jest to fajnie wyjaśnione (osoby mające wkrętki na depresje, samobóje, nie wchodzić )

https://www.youtube.com/watch?v=6XzrZGO4xlM

Jeżeli sami z sobą będziemy szczęśliwy wtedy prawdziwa miłość jest chyba najlepszym uczuciem na świecie, ale bez niej także chyba nie powinniśmy odczuwać jako takiej pustki. Ciężki temat ogólnie.

Paradais2 pisze:Ale jest to pewnego rodzaju zniewolenie przyjemne, a do tego jeśli oboje partnerzy są świadomi to w końcu można mówić o normalnym związku mimo szalejącyh emocji

Ale zakończenie jest zapewne bardzo nieprzyjemne, przy takim silnym przywiązaniu odejście lub śmierć partnera/partnerki pewnie się bardzo przeżywa.

Nie zwiążesz się z nikim bo boisz się niepowodzenia lub odejścia tej osoby?
Tym samym pozbawiasz się możliwości przeżycia czegoś pięknego (nawet jeżeli ulotnego).

Jest kilka powodów, dlaczego nie zwiążę się z nikim.

Twój wybór
Choć to smutne.

Nie smutne, tylko rozsądne

Wybacz prywatę ale ciekawa jestem ile masz lat?

27

no to jesteśmy w tym samym wieku ja też pewnie z nikim się nie zwiąże nie wiem czy mnie po przecie ale nerwica strasznie jest podobna do miłości są jak bliźniacze siostry obie działają na emocje i obie wmawiają nam coś czego nie ma odtrącenia się nie boję przeżyłem je wiele razy ale to co mnie odstrasza w miłości to to że za bardzo przypomina mi nerwice że to kolejna piepszona iluzja.