Mnie mineło. Wyleczony
: 15 stycznia 2011, o 23:24
Swoją sprawę depersonalizacji opisałem tutaj viewtopic.php?f=14&t=386 było cholernie ciężko ale to co jest ważne to to, że mineło 
i dlatego naprawdę polecam wam chodzić do lekarza bo stan derealizacji jest stanem trudnym i dlatego warto się leczyć. Ja próbowałem parę leków ale bez odpowiedniego podejścia. Gubiłem się w tym co to jest ta derealizacja i depersonalizacja. Poczytałem tutaj i dostałem parę rad, obejrzałem film "Numb" i zrozumiałem, że to już taki stan jest i porównałem go do po prostu choroby, która trzeba w końcu wyleczyć - za wszelką cenę. Spróbowałem 2 leków pierwszy nie dał rady, drugi był strzałem w dziesiątkę. Do tego zacząłem mimo stanu depersonalizacji który utrzymywał się u mnie 24 godziny na dobę żyć jak żyłem i nie przejmować się. Przez okres powiedzmy ostatnich 4 miesięcy (tyle czasu zdrowiałem) miałem wiele wątpliwości czy się uda i czy podołam. Ale im więcej działałem tym mniej wątpliwości było i do tego lek zaczął chyba działać, zapisałem się do psychologa co dało mi większe poczucie, że ktoś ma mnie pod kontrolą, wygadywałem się na wizytach i wychodziłem z lekką ulgą. Lexapro bo ten lek brałem jako ostatni w połączeniu z psychologiem i tym że chciałem się wyleczyć dało rezultat w postaci tego, że zaczeło być coraz lepiej a miesiąc później w grudniu ubiegłego roku odstawiałem już lek i do dziś nie wiem co to derealizacja czy depersonalizacja. Do psychologa nadal chodze i jeszcze nie bede przerywał, to też jest potrzebne i mówie to tym, którzy myślą że to nic nie daje. Też tak myślałem ale dopiero potem widzi się efekty leczenia wielostronnego. Czyli leki terapia, własne zacięcie plus forum które dawało mi ulge jak czytałem że nie jestem sam.
Minął już miesiąc po odstawieniu leku i jest wszystko w porządku, ciesze się życiem coraz bardziej i czuję że wracam do realiów świata. Myślałem kiedyś że nigdy już nie będzie tak jak kiedyś że nie poczuje świata ani życia. A jednak udało się!
Chciałem żebyście wiedzieli że można wyjść z tego i dalej normalnie funkcjonować a mimo że mój stan trwał długo żyję normalnie i zwyczajnie nie pamietam co to depersonalizacja. Dzięki wszystkim za posty bo każdy podnosił mnie na duchu że nie jestem sam. I wszystkim życzę wyzdrowienia. Tylko leczcie się i nie czekajcie aż samo minie. Nie ma po co a czas leci.
Pozdrawiam wszystkich DD- owców
Antek
i dlatego naprawdę polecam wam chodzić do lekarza bo stan derealizacji jest stanem trudnym i dlatego warto się leczyć. Ja próbowałem parę leków ale bez odpowiedniego podejścia. Gubiłem się w tym co to jest ta derealizacja i depersonalizacja. Poczytałem tutaj i dostałem parę rad, obejrzałem film "Numb" i zrozumiałem, że to już taki stan jest i porównałem go do po prostu choroby, która trzeba w końcu wyleczyć - za wszelką cenę. Spróbowałem 2 leków pierwszy nie dał rady, drugi był strzałem w dziesiątkę. Do tego zacząłem mimo stanu depersonalizacji który utrzymywał się u mnie 24 godziny na dobę żyć jak żyłem i nie przejmować się. Przez okres powiedzmy ostatnich 4 miesięcy (tyle czasu zdrowiałem) miałem wiele wątpliwości czy się uda i czy podołam. Ale im więcej działałem tym mniej wątpliwości było i do tego lek zaczął chyba działać, zapisałem się do psychologa co dało mi większe poczucie, że ktoś ma mnie pod kontrolą, wygadywałem się na wizytach i wychodziłem z lekką ulgą. Lexapro bo ten lek brałem jako ostatni w połączeniu z psychologiem i tym że chciałem się wyleczyć dało rezultat w postaci tego, że zaczeło być coraz lepiej a miesiąc później w grudniu ubiegłego roku odstawiałem już lek i do dziś nie wiem co to derealizacja czy depersonalizacja. Do psychologa nadal chodze i jeszcze nie bede przerywał, to też jest potrzebne i mówie to tym, którzy myślą że to nic nie daje. Też tak myślałem ale dopiero potem widzi się efekty leczenia wielostronnego. Czyli leki terapia, własne zacięcie plus forum które dawało mi ulge jak czytałem że nie jestem sam.Minął już miesiąc po odstawieniu leku i jest wszystko w porządku, ciesze się życiem coraz bardziej i czuję że wracam do realiów świata. Myślałem kiedyś że nigdy już nie będzie tak jak kiedyś że nie poczuje świata ani życia. A jednak udało się!
Chciałem żebyście wiedzieli że można wyjść z tego i dalej normalnie funkcjonować a mimo że mój stan trwał długo żyję normalnie i zwyczajnie nie pamietam co to depersonalizacja. Dzięki wszystkim za posty bo każdy podnosił mnie na duchu że nie jestem sam. I wszystkim życzę wyzdrowienia. Tylko leczcie się i nie czekajcie aż samo minie. Nie ma po co a czas leci.
Pozdrawiam wszystkich DD- owców
Antek
Wszystkiego dobrego. 
Mam nadzieję, że kolejny post w tym dziale będzie mój! hehe 