Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Jak już wspomniałam we wcześniejszym poście-ze swoimi lękami zmagam się już trzy lata.Po półtora-myślałam, że już depresja odeszła,ataki paniki to przeszłość.Pomogła mi miła pani doktor i LEKI.
Został tylko Setaloft i tak było dobrze przez jakiś rok i nagle BUM-powrót myśli:umieram,mam raka,te okropne przebudzenia w nocy z zimnym potem, dreszczami, biegunką i chodzenie jak dzikie zwierzę w zamkniętej klatce:(
Myślałam,że mam to już wszystko za sobą...
W poszukiwaniu pomocy natknęłam się na to forum-wydało mi się, że w końcu konkretne podejście.
Szukałam tu sposobów na walkę z atakami lęku i paniki:zaczęłam słuchać muzyki relaksacyjnej,rozmawiać z własnymi myślami i przekonywać siebie,że dam radę.
No właśnie:i tu pytanie:czy z tego cholerstwa można wyjść bez pomocy leków?czy człowiek może wytrenować swój umysł do pozytywnego myślenia.
Boję się leków_xanax wezmę jak już naprawdę jestem w stanie krytycznym.Szczerze już nie pamiętam(w ogóle nie am pamięci do nazw,twarzy itp.)czym psychiatra mnie faszerował ale trochę tego było.Nigdy nikt nie zaproponował mi psychoterapi, choć prawdę mówiąc nie lubię pogaduszek z psychologiem.
Dobrze wiem, że to wszystko przez złe doświadczenia, stres, przykre przeżycia.Pogodziłam się z tym,więc czemu wciąż"dusza płacze"?
chcę żyć normalnie-czy to możliwe bez pomocy psychiatrów,psychologów?,bo szczerze straciłam zaufanie do ich metod...,a może nie trafiłam jeszcze na osobę z powołania.W końcu istnieje przeświadczenie, że na psychologię idą ludzie z problemami...

podobo jest tak ze leki niweluja objawy a dopiero wlasnie terapia jest tym czyms co leczy. Na poczatku terapii nabywa sie zaufania do terapety, po jakims czasie staje sie dla ciebe osoba godna zafania i mozesz powiedziec o wielu rzeczach. Mnie terapia dwa razy pomogla tak ze stanalem na nogi.

Wedlug mnie mozna, jestem sama na etapie pokonywania ogromnej agorafobii, naprawde ogromnej, postep jest o 60 % ale mysle teraz zeby terapia sie wspomoc. Ja leki probowalam brac pare razy ale strasznie sie po nich zle czulam i lekarka odstawiala.

terapię rozumiem jako rozmowy,analizowanie tylko,że ja nie potrzebuję się żalić i mówić o czymś o czym wiem.Szanuję wybory ludzi,że decydują się na terapie i pomaga im to, jednak osobiście nie należę do osób odczuwających potrzebę analizowania sensu istnienia
A co do leków, owszem na samy początku czułam się fatalnie ale bez nich nie wiem czy dałabym sobie radę tylko przeraża mnie fakt ile można funkcjonować z ich pomocą.
I tak sobie pomyślałam,że skoro my sami wpędziliśmy się w chorobę to i nasz umysł ma lekarstwo na nią.

Ja odstawiłem w końcu leki, które coś tam dawały i wziąłem się za przełamywanie, zmiany samego siebie. I owszem potwierdzam, ze można, co zresztą opisałem już na forum.
Co do terapii, to sprawa nie wyglada tak, ze chodzimy tam się żalić ale głównie zmieniać myślenie, stosunki do życia, świata, siebie i innych ludzi. To ni epolega na gadaniu tylko na wdrazaniu w życie, to włąsnie trzeba zrozumieć, że to co na terapii się mówi potrzeba wdrażac w życie. Samym gadaniem nic a nic się nigdy i nigdzie nie wskóra.
Owszem umysł ma lekarstwo ale najpierw musimy potrafić odróżnić lękowe myśli, umieć prowadzić odpowiednie dialogi, potrafić spychać zaburzenie na drugi plan, tak aby przestało istnieć. To tak w zarysie, terapia ma w tym pomóc ale nie zrobi nic za nas.
To jest własnie lekarstwo a terapia to jedno z narzędzi.
Jedni potrzebują analizowania bo akurat tego wymagają, inni po prostu nauki myślenia nie lękami a świadomością.
To, ze ktoś ma wiedze o nerwicy, wie co ma, niczego nie zmienia. Wiedza, wiedzą, lęki, lękami. Ta wiedze trzeba w życie wprowadzać POMIMO lęków.

Wszystko się zgadza i nawet byłabym skłonna spróbować terapii tylko szczerze nie wiem jak się do tego zabrać.
Przyznaję,że w przeszłości próbowałam tej metody i widocznie nie trafiłam na odpowiednią osobę.Nic nie wynosiłam z tych spotkań a nawet odnosiłam wrażenie,że człowiek który miał za zadanie mi pomóc patrzył tylko na zegarek.Nic nie wynosiłam z tych spotkań.Pewnie to powód teraźniejszego zniechęcenia do psychologów.
Orientowałam się czy w mojej okolicy jest jakiś terapeuta i nie znalazłam - owszem są,ale zajmujący się uzależnieniami:?
Jestem już tak zmęczona i zdesperowana swoimi stanami,że czuję wewnętrzną złość.
Rozmawiam sama ze sobą, rozpraszam złe myśli, próbuję medytować-co mogę więcej?
Gdzie Ci dobrzy terapeuci, dla których człowiek to nie kolejny przypadek, czy dobry zarobek ale zagubiony,nieszczęśliwy umysł, któremu trzeba pomóc cieszyć się życiem?

a, co jeśli nie mam potrzeby zmiany siebie, postrzegania siebie, świata, ludzi - bo nigdy z tym wszystkim nie miałem problemu... a po prostu mam objawy DD bo się ich boje i na nie nakręcam... :/

Mozna, naprawde mozna ja jestem juz zdrowa a dd deprecha to moje drugie imie bylo. Jak dla mnie jedynym wyjsciem jak sa objawy jest zyc razem z nimi i nie przezywanie ich, trzeba miec dosc chyba tych wszystkich objawow, do tego stopnia ze jest ci obojetne czy umrzesz czy zwariujesz. Wtedy wychodzisz naprzeciw tym objawowm robiac wszystko, zyjac a zarazem objawy majac. Po czasie to puszcza. Po prostu puszcza. Czytalam nie raz ze umysl musi sie uspokoic a my musimy porzucic kontrole, to jest wlasnie to. To jest to co dziala.
czuje-sie-coraz-lepiej-t3252.html#p24754

Haha, Teravita, kurczę już sobie wyobrażam jak to wszystko musi wyglądać jak człowiek wyzdrowieje i te objawy muszą wydawać się śmieszne i wgl
Myślę że jak ma się wiarę to wszystko się da. Ale zwróciłem uwagę że nawet jak coś sobie przeczytałam to przez moje zaburzenia pamięci już po godzinie zapominam i wtedy łatwiej się dać lękowi ale trudno, widocznie tak musi być

Właśnie tak,jak człowiek zdrowo rozsądkowo pomyśli o tych atakach,nieuzasadnionym strachu to się w głowie nie mieści skąd takie bzdury do głowy przychodzi.Czasem jak jestem w lepszej formie opowiadam mężowi o swoich lękach i szczerze to naprawdę brzmi śmiesznie.Żeby tylko zawsze takie było, ale niestety w czasie trwania ataku tak zabawnie nie jest.
Dla mnie najgorsze są wieczory-jak już się ściemnia to zdrowy rozsądek jakby gdzieś znikł.
Trzeci dzień moje myśli prowadzą ze sobą intensywny dialog i muszę przyznać,że to działa.Wygląda to jakbym była podzielona na dwie osoby i obie się ze sobą spierały,ośmieszały.
Setaloft wciąż biorę, choć szczerze chciałabym go rzucić w cholerę,ale boję się...

Spokojnie Jagoda, od czegoś trzeba zaczać, jesli lek dał działanie po którym jest poprawa, możesz bardziej skupić się na własnie dialogach czy innych kwestiach. Nie ma sensu od razu tak setaloftu odrzucać skoro już go bierzesz. Jeszcze przyjdzie na to czas

Kolejny raz muszę się zgodzić.Po prostu tęsknię za życiem z dnia na dzień bez natręctw, zastanawianiem się na jaką chorobę cierpię.
Pewnie to wpływ pogody, że samopoczucie nie jest najlepsze.Brak słońca robi swoje...
Zastanawiam się czy w gorszych stanach odczuwacie takie dziwne uczucie, że własny głos jest jakby odległy, że mimo normalnej konwersacji z drugą osobą myśli skupiają się na wewnętrznym świecie:zaraz upadnę, umrę, zemdleję...-to straszne:(
I niby wszystko wiem, że tak właśnie przebiega nasz chory stan, ale wciąż mnie dziwi, dlaczego sami sobie to robimy...
Szczerze mam dość:kilka pozytywnych dni i znów dołek i budzenie w nocy z lękiem...kiedy to się w końcu skończy...

oj no pewnie depersonalizacja często towarzyszy derelce

A co do pogody, ja własnie zauwazyłam różnicę. Dzisiaj pięknie słonko świeci a ja od razu lepiej się czuję

umm widze że tu każdy chyba miał jakieś prochy, a ja się zastanawiam czy da sie faktycznie wyleczyć nie biorac żadnych? mam lęk przed lekami, przez miesiąc miałam depralin rok temu i było po nim tragicznie, jak przestałam go brac to nagle poprawa, jakby bylo o wiele lepiej.. co prawda mój stan powrócił, ale nie ufam lekom, teraz w święta 2 razy paroxinor, inaczej po nim reagowałam niż po depra, ale tez nie chcę tego leku.. na innym forum czytałam posty ludzi i przeraziło mnie to ze biora to latami, 10 lat, 15, 20.... a ja nie chcę, tak bardzo nie chcę byc uzależniona ani od ludzi, ani od leków :c pozatym jeśli tak długo lek jest w organixmie to mysle że gdy nawet powoli sie go odstawi, to i tak organizm będzie wołał o to chyba..

M O Ż N A.
O czym świadcza choćby historie niektóre z tego działu o wyleczeniu. Ale forma "bez leków" nie ma polegac na czekaniu z założonymi rękoma A nawet forma z lekami tez nie ma polegać tylko na braniu tabsów. To całe sedno.