Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Cześć wszystkim
Przyznam szczerze, ze bardzo dawno tu nie zagladalam- chyba troche z obawy przed powrotem tego, co bylo prawdziwym koszmarem... DD dosiegnelo mnie w lutym 2011 roku i trwalo przez okolo 5 miesiecy. Wiem, ze w porownaniu do niektorych to krotko, ale naprawde bylo to cos paskudnego- zreszta wszyscy tutaj dobrze o tym wiedza. Nie napisalam nic wczesniej o powrocie do rzeczywistosci, bo chcialam nabrac pewnosci do swoich emocji i fakty sa takie, ze to doswiadczenie zmienilo mnie. Chyba troche ucichlam, czesciej zastanawiam sie nad sensem istnienia itd, mysle, ze nie jestem juz ta sama osoba, a moze po prostu potrzebje jeszcze troche czasu zeby odzyskac dawna bestroske i prawdziwa radosc zycia.
DD pojawilo sie u mnie na skutek leku przed lataniem, teraz musze sie pochwalic, latam juz z wiekszym spokojem chociaz tydzien przed lotem musze saczyc codziennie meliske zeby moj organizm sie wyciszyl
Jak sobie z tym poradzic?
-Nie bralam ZADNYCH lekow.
-Pilam sobie codziennie melise (na pewno nie zaszkodzi nikomu, a bardzo fajnie wycisza emocje)
- tanczylam, tak po prostu wlaczalam muzyke i swirowalam zeby wyrzucic z siebie negatywne emocje
- regularnie cwiczylam (na przymus przynajmniej po 20 minut)
- korzystalam z treningow autogennych
- szukalam sobie jak najwiecej zajec
- BARDZO WAZNE- WIARA! modlilam sie, sama tak po prostu w ciszy- bardzo pomagalo... zawsze...

DD to walka z samym soba, kazdy jest w stanie z tego wyjsc- PAMIETAJCIE to jest WASZE zycie! I jest ono w WASZYCH rekach!

Trzymam mocno za wszystkich kciuki! JEzeli ktos ma pytania to piszcie wiadomosci, bede starala sie pomoc

w stu procentach zgadzam się z AmeliaBlade. pewnie myślicie łatwo mówić na pewno nie miałaś tak jak ja teraz. ale nawet jak tak jest to co z tego, ja jak zaczełem trenować to zauważyłem dużą zmianę. zaczełem nabierać duszy wojownika. cięzko opisać to wszystko ale daje słowo sport pomaga. spróbujcie

Amelia gratulacje! ja jestem jeszcze zdepersonalizowana (od ok. 4 mies) i również nie biorę żadnych leków. mam nadzieję, że będzie lepiej, może tak jak u Ciebie polepszy mi się po piątym miechu ? fajnie by było... dzięki za kolejny pozytywny wpis!!

Ja też się z tego wyleczyłem, ale po drodze straciłem gdzieś do życia chęć

Oskarone, odrealnienie minęło ?

oskarone4 widziałem że ci mineło dawno cb nie widziałem na forum. ale naprawde wszystko wraca do normalności? możesz napisać jak u ciebie to wyglądało? ja też mam straszną nie chęć do życia ale to się chyba nazywa depresja. czuje jak by moje życie miało do końca wyglądać tak samo

Wygląda jak wygladalo poza pojebanymi myślami które czasem przychodzą, ale jakoś jak się im nie przywiązuje wagi to mijają. Trzeba sobie wbić do głowy i nie utożsamiać się z myślami, thats it ;D

oskarone4 pisze:Ja też się z tego wyleczyłem, ale po drodze straciłem gdzieś do życia chęć

to może oznacza, że jeszcze nie jesteś całkiem zdrowy... jeszcze trochę w Tobie to siedzi, może nie tyle dd co depresja... daj sobie czas. za jakiś czas odzyskasz chęć do życia i wszystko bedzie ok na 100% czego Ci życzę (i innym użytkownikom).

Dzięki

Też już bym chciał, gdy jest już lepiej fajnie, te myśli wracają do mnie jak bumerang, to całe rozmyślanie nad wszechświatem, istnieniem.
Ah, gdyby Tylko nerwica była spersonifikowana