Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

kamilpc pisze: ↑

25 sierpnia 2019, o 14:39

Gratki Jeszcze troszeczke i będziesz wolna Powodzenia Też to samo próbuje wytłumaczyć jeden koleżance z forum

nadzieja1234 pisze: ↑

25 sierpnia 2019, o 11:43

Hej, nie wchodzę tutaj już, jednak coś mnie popchnęło do tego, aby wam jednak napisać posta który być może was troszkę zmotywuje, jako osoba która dość sporo narzekała tutaj na forum i właściwie miała wiecznie zakręcone na jednym punkcie wkręty i nie mogła tego pojąć dlaczego to ją spotkało i dlaczego jej życie będzie zawsze już straszne .... a już takie nie jest to lęk pchał mnie w stronę takich myśli, kiedy wkroczyła w moje życie akceptacja, szacunek do siebie, wyrozumiałość i dystans to wszystko zaczęło układać się w jedną całość a zaburzenie ustępowało czasem bywa że coś tam wróci jednak już wiem, że w żadnym wypadku mi to nic nie może zrobić czyli mogę spokojnie wtedy kontynuować to co robię i skupiać się na życiu a nie siedzieć w swojej głowie.
Wszystkich wam życzę powodzenia

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 07:49

Gratuluję i zazdroszczę, oby Ci się wiodło jak najlepiej bo u mnie co raz gorzej, wpadłem w wielki kryzys, który pcha mnie w odmęty choroby psychicznej (milion myśli negatywnych, rozmowa ze sobą) do wielkiego ucisku w klatce piersiowej i potężnych duszności w których sam muszę łapać powietrze bo inaczej nie oddycham.

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 08:14

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 07:49

Gratuluję i zazdroszczę, oby Ci się wiodło jak najlepiej bo u mnie co raz gorzej, wpadłem w wielki kryzys, który pcha mnie w odmęty choroby psychicznej (milion myśli negatywnych, rozmowa ze sobą) do wielkiego ucisku w klatce piersiowej i potężnych duszności w których sam muszę łapać powietrze bo inaczej nie oddycham.

Strasznie się przejmujesz tymi dusznościami, bo piszesz o tym w 3 kolejnych postach.. Tak naprawdę nie akceptujesz tego.. Nie ma złotej rady jak sobie poradzić, bo pierwszym krokiem jest akceptacja u której Ciebie nie widać.. Przyjmij to po prostu ze w najbliższym czasie tak będzie.. Nie próbuj się tego pozbywać na siłę.. To oczywiście nieprzyjemne w odczuwaniu, zresztą jak każdy inny objaw nerwicy, ale nie ma wyjścia.. Co z tego że tak masz, nie udusisz się..

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 08:37

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 08:14

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 07:49

Gratuluję i zazdroszczę, oby Ci się wiodło jak najlepiej bo u mnie co raz gorzej, wpadłem w wielki kryzys, który pcha mnie w odmęty choroby psychicznej (milion myśli negatywnych, rozmowa ze sobą) do wielkiego ucisku w klatce piersiowej i potężnych duszności w których sam muszę łapać powietrze bo inaczej nie oddycham.

Strasznie się przejmujesz tymi dusznościami, bo piszesz o tym w 3 kolejnych postach.. Tak naprawdę nie akceptujesz tego.. Nie ma złotej rady jak sobie poradzić, bo pierwszym krokiem jest akceptacja u której Ciebie nie widać.. Przyjmij to po prostu ze w najbliższym czasie tak będzie.. Nie próbuj się tego pozbywać na siłę.. To oczywiście nieprzyjemne w odczuwaniu, zresztą jak każdy inny objaw nerwicy, ale nie ma wyjścia.. Co z tego że tak masz, nie udusisz się..

W sumie aż głupio mi, że po takim okresie z nerwicą ona dała mi tak popalić. Natomiast było już dobrze z 2 lata, czasami trochę gorzej, czasami lepiej. Teraz doszedł ślub, zmiana pracy, zawodu, dalekie wakacje i mnie tak ścieło z nóg, że najchętniej bym chciał się powiesić i skończyć z tymi olbrzymimi cierpieniami.

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 09:16

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 08:37

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 08:14

Strasznie się przejmujesz tymi dusznościami, bo piszesz o tym w 3 kolejnych postach.. Tak naprawdę nie akceptujesz tego.. Nie ma złotej rady jak sobie poradzić, bo pierwszym krokiem jest akceptacja u której Ciebie nie widać.. Przyjmij to po prostu ze w najbliższym czasie tak będzie.. Nie próbuj się tego pozbywać na siłę.. To oczywiście nieprzyjemne w odczuwaniu, zresztą jak każdy inny objaw nerwicy, ale nie ma wyjścia.. Co z tego że tak masz, nie udusisz się..

W sumie aż głupio mi, że po takim okresie z nerwicą ona dała mi tak popalić. Natomiast było już dobrze z 2 lata, czasami trochę gorzej, czasami lepiej. Teraz doszedł ślub, zmiana pracy, zawodu, dalekie wakacje i mnie tak ścieło z nóg, że najchętniej bym chciał się powiesić i skończyć z tymi olbrzymimi cierpieniami.

No niestety nie ma innej drogi jak przyjąć to cierpienie... Wiem że ciężko, ja też miałam ok, potem znowu coś i trzeba cały czas przestać dziwić się objawom, bo przecież je znasz a dajesz się wkręcac.. Nie martw się, po ślubie ochloniesz.. Kiedy masz ślub?

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 09:19

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 09:16

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 08:37

W sumie aż głupio mi, że po takim okresie z nerwicą ona dała mi tak popalić. Natomiast było już dobrze z 2 lata, czasami trochę gorzej, czasami lepiej. Teraz doszedł ślub, zmiana pracy, zawodu, dalekie wakacje i mnie tak ścieło z nóg, że najchętniej bym chciał się powiesić i skończyć z tymi olbrzymimi cierpieniami.

No niestety nie ma innej drogi jak przyjąć to cierpienie... Wiem że ciężko, ja też miałam ok, potem znowu coś i trzeba cały czas przestać dziwić się objawom, bo przecież je znasz a dajesz się wkręcac.. Nie martw się, po ślubie ochloniesz.. Kiedy masz ślub?

No właśnie teraz jestem 2 tyg po ślubie, jestem na podróży poślubnej a tak mnie wykręciło, będę tego żałował do końca życia. Najgorsze jest to, że jak jechałem w nocy na lotnisku to miałem wielkie duszności + czułem jak traciłem na chwilę obraz (zatracałem się) tak jakby mi się mózg zwieszał na sekundę i całe zdrętwiałe ręcę to wywołało we mnie spory lęk bo pomimo, że starałem się to olewać, przyjmować to było tylko gorzej.

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 09:19

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 09:16

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 08:37

W sumie aż głupio mi, że po takim okresie z nerwicą ona dała mi tak popalić. Natomiast było już dobrze z 2 lata, czasami trochę gorzej, czasami lepiej. Teraz doszedł ślub, zmiana pracy, zawodu, dalekie wakacje i mnie tak ścieło z nóg, że najchętniej bym chciał się powiesić i skończyć z tymi olbrzymimi cierpieniami.

No niestety nie ma innej drogi jak przyjąć to cierpienie... Wiem że ciężko, ja też miałam ok, potem znowu coś i trzeba cały czas przestać dziwić się objawom, bo przecież je znasz a dajesz się wkręcac.. Nie martw się, po ślubie ochloniesz.. Kiedy masz ślub?

No właśnie teraz jestem 2 tyg po ślubie, jestem na podróży poślubnej a tak mnie wykręciło, będę tego żałował do końca życia. Najgorsze jest to, że jak jechałem w nocy na lotnisku to miałem wielkie duszności + czułem jak traciłem na chwilę obraz (zatracałem się) tak jakby mi się mózg zwieszał na sekundę i całe zdrętwiałe ręcę to wywołało we mnie spory lęk bo pomimo, że starałem się to olewać, przyjmować to było tylko gorzej.

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 13:42

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 09:19

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 09:16

No niestety nie ma innej drogi jak przyjąć to cierpienie... Wiem że ciężko, ja też miałam ok, potem znowu coś i trzeba cały czas przestać dziwić się objawom, bo przecież je znasz a dajesz się wkręcac.. Nie martw się, po ślubie ochloniesz.. Kiedy masz ślub?

No właśnie teraz jestem 2 tyg po ślubie, jestem na podróży poślubnej a tak mnie wykręciło, będę tego żałował do końca życia. Najgorsze jest to, że jak jechałem w nocy na lotnisku to miałem wielkie duszności + czułem jak traciłem na chwilę obraz (zatracałem się) tak jakby mi się mózg zwieszał na sekundę i całe zdrętwiałe ręcę to wywołało we mnie spory lęk bo pomimo, że starałem się to olewać, przyjmować to było tylko gorzej.

To nie przejdzie po jednej akceptacji i olewaniu.. A jak ślub bo pamiętam Twoje obawy okrutne?

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 19:17

zagrody123456 pisze: ↑

22 września 2019, o 13:42

Sasuke pisze: ↑

22 września 2019, o 09:19

No właśnie teraz jestem 2 tyg po ślubie, jestem na podróży poślubnej a tak mnie wykręciło, będę tego żałował do końca życia. Najgorsze jest to, że jak jechałem w nocy na lotnisku to miałem wielkie duszności + czułem jak traciłem na chwilę obraz (zatracałem się) tak jakby mi się mózg zwieszał na sekundę i całe zdrętwiałe ręcę to wywołało we mnie spory lęk bo pomimo, że starałem się to olewać, przyjmować to było tylko gorzej.

To nie przejdzie po jednej akceptacji i olewaniu.. A jak ślub bo pamiętam Twoje obawy okrutne?

O dziwo było cudownie tj. Nie tak, ze nerwica puściła, nie nie. Modlilem sie caly czas i pozwolilem sobie na objawy, bylo mi bardzo duszno tak jak mowilem ze będzie, ale wytrzymałem i bylem szczęśliwy.
Później na samym weselu było juz ok. Wszyscy zadowoleni, ja potanczylem i rozluznilem sie. Ja potrafiłbym byc zyciowym wojownikiem z całą paletą objawów, natomiast duszności, ktore mam czuje sie troche tak jakby sie laczyly z astma i hiperwentylacja no i po prostu nie da sie. Ryzkuje, walcze, ale ja po prostu nie potrafie oddychać (lek na astme nie pomaga) ,sciska mnie na prawde mocno w klatce i promieniuje do gory ,nie pozwalajac nabrac powietrza. Jak nie bylem takim wrakiem 5 miesięcy temu to bez większego problemu robiłem 30 km po górach.
Problemem jest samo oddychanie ,teraz siedze na lotnisku i znow lot 9 h.
Nie czuje jakiegoś większego lęku, ale duszności i owszem, jak tu jechałem to mialem mega duszności w aucie, wysiadłem, poszedłem na lotnisko, juz mi lepiej. Wziąłem sobie alpragen w malej dawce dla spokoju.