Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

mam taki fajny wierszy o strachu bardzo oddaje to co czuje taki wierszowy atak paniki


Strach

"Ogarnęła mnie ciemność,
Nastała życia zmienność,
Powoli idę,
Na oślep wymachuję rękami,
Lecz potykam się o uczuć niezdarne rany,
Powoli wstaję,
Krzyk z siebie wydaję,
Wiem, że ktoś mnie obserwuję,
Moje mozolne ruchy kontroluję,
Chce stać się ptakiem,
Odlecieć z wielkim zamachem,
Ale czuję, że ktoś mnie atakuje,
Całe życie mi zepsuje,
Nagle łapie mnie za serce,
Ściska je bezlitośnie w ręce,
Bezwładnie padam na ziemie,
Wiem, że już nic nie zmienię,
Słyszę głuchy śmiech,
Myślę za jaki to grzech,
Przychodzi do mojej głowy olśnienie,
To strach zniweczył moje istnienie."

amacie jakieś ulubione wiersze???
a uwielbiam wiersz"Romantyczność"Adama Mickiewicza wzruszam siezawsze go czytajac


Romantyczność

Słuchaj, dzieweczko!
- Ona nie słucha -
To dzień biały! to miasteczko!
Przy tobie nie ma żywego ducha.
Co tam wkoło siebie chwytasz?
Kogo wołasz, z kim się witasz?
- Ona nie słucha. -


To jak martwa opoka
Nie zwróci w stronę oka,
To strzela wkoło oczyma,
To się łzami zaleje;
Coś niby chwyta, coś niby trzyma;
Rozpłacze się i zaśmieje.


"Tyżeś to w nocy? to ty, Jasieńku!
Ach! i po śmierci kocha!
Tutaj, tutaj, pomaleńku,
Czasem usłyszy macocha!


Niech sobie słyszy, już nie ma ciebie!
Już po twoim pogrzebie!
Ty już umarłeś? Ach! ja się boję!
Czego się boję mego Jasieńka?
Ach, to on! lica twoje, oczki twoje!
Twoja biała sukienka!


I sam ty biały jak chusta,
Zimny, jakie zimne dłonie!
Tutaj połóż, tu na łonie,
Przyciśnij mnie, do ust usta!


Ach, jak tam zimno musi być w grobie!
Umarłeś! tak, dwa lata!
Weź mię, ja umrę przy tobie,
Nie lubię świata.


Źle mnie w złych ludzi tłumie,
Płaczę, a oni szydzą;
Mówię, nikt nie rozumie;
Widzę, oni nie widzą!



Śród dnia przyjdź kiedy... To może we śnie?
Nie, nie... trzymam ciebie w ręku.
Gdzie znikasz, gdzie, mój Jasieńku!
Jeszcze wcześnie, jeszcze wcześnie!


Mój Boże! kur się odzywa,
Zorza błyska w okienku.
Gdzie znikłeś? ach! stój, Jasieńku!
Ja nieszczęśliwa".


Tak się dziewczyna z kochankiem pieści,
Bieży za nim, krzyczy, pada;
Na ten upadek, na głos boleści
Skupia się ludzi gromada.


"Mówcie pacierze! - krzyczy prostota -
Tu jego dusza być musi.
Jasio być musi przy swej Karusi,
On ją kochał za żywota!"


I ja to słyszę, i ja tak wierzę,
Płaczę i mówię pacierze.
"Słuchaj, dzieweczko!" - krzyknie śród zgiełku
Starzec, i na lud zawoła:
"Ufajcie memu oku i szkiełku,
Nic tu nie widzę dokoła.


Duchy karczemnej tworem gawiedzi,
W głupstwa wywarzone kuźni.
Dziewczyna duby smalone bredzi,
A gmin rozumowi bluźni".


"Dziewczyna czuje, - odpowiadam skromnie -
A gawiedź wierzy głęboko;
Czucie i wiara silniej mówi do mnie
Niż mędrca szkiełko i oko.


Martwe znasz prawdy, nieznane dla ludu,
Widzisz świat w proszku, w każdej gwiazd iskierce.
Nie znasz prawd żywych, nie obaczysz cudu!
Miej serce i patrzaj w serce!"

Sorki musialm go wkleic

teravita pisze:mam taki fajny wierszy o strachu bardzo oddaje to co czuje taki wierszowy atak paniki


Strach

"Ogarnęła mnie ciemność,
Nastała życia zmienność,
Powoli idę,
Na oślep wymachuję rękami,
Lecz potykam się o uczuć niezdarne rany,
Powoli wstaję,
Krzyk z siebie wydaję,
Wiem, że ktoś mnie obserwuję,
Moje mozolne ruchy kontroluję,
Chce stać się ptakiem,
Odlecieć z wielkim zamachem,
Ale czuję, że ktoś mnie atakuje,
Całe życie mi zepsuje,
Nagle łapie mnie za serce,
Ściska je bezlitośnie w ręce,
Bezwładnie padam na ziemie,
Wiem, że już nic nie zmienię,
Słyszę głuchy śmiech,
Myślę za jaki to grzech,
Przychodzi do mojej głowy olśnienie,
To strach zniweczył moje istnienie."

ten wiersz powinien stac sie hymnem forum

Ja wogole lubie rozne sentencje niektore sa bardzo sliczne przy odrobinie checi i czasu wiecej powklejam ladne

"Każdy człowiek ma jakiegoś fioła, ale największym jest mniemanie, że się go nie ma wcale."

twoj podpis Natko to jest sliczna sentencja, w sam raz dla mnie i wogole dla nas

Ja uwielbiam wiersze Charles'a Baudelaire'a...



Kocham zbior Kwiaty Zła...

Oto jeden z nich:

Spleen


Więcej mam wspomnień, niż gdybym żył od stuleci...

Wielki grat z szufladami pełnymi rupieci,
Gdzie wiersze, bileciki, procesy, romanse,
Włosy ciężkie, na kwity nawinięte pasmem,
Mniej ukrywa sekretów niż mój mózg zgnębiony,
Ta piramida, ten grobowiec niezgłębiony,
Co więcej trupów mieści niż wspólna mogiła.
Jam cmentarz, którym światłość księżyca wzgardziła,
Gdzie długie czerwie niby wyrzuty się wloką
Tocząc najdroższych zmarłych, co leżą głęboko.
Jam jest buduar stary z różami zwiędłemi,
Gdzie mody zeszłoroczne plączą się na ziemi,
Gdzie pastele Bouchera swą skargą wyblakłą
Niby odkorkowany flakon w pustce pachną.

Nic nie da się porównać z dni chromych szeregiem,
Gdy pod ciężką zamiecią lat sypiących śniegiem
Nuda, owoc smętnego braku ciekawości,
Obleka się przed nami w kształt nieśmiertelności.
- Odtąd jesteś jedynie, o materio żywa!
Jak granit, który straszna pustynia opływa,
Uśpiony wśród zamglonej od żaru Sahary,
Nie znany beztroskiemu światu Sfinks prastary,
Zapomniany na mapie, on, co śpiewa co dzień
Przez kaprys dziki tylko o słońca zachodzie.

-----------------------------------------------------------------------

Spleen

Jestem jak władca kraju, gdzie deszcz siąpi szary
Wśród swych bogactw bezsilny, wśród młodości stary,
Który za nic ma dworzan służalcze pokłony
I wśród psów swoich sfory jest wiecznie znudzony.
Nic go już nie pociąga, zwierz łowny ni sokół,
Ni lud, co pod balkonem dogorywa wokół.
Ulubionego błazna ballada wesoła
Choremu tyranowi nie rozchmurzy czoła;
W grobowiec mu się zmienia wyrzeźbione łoże,
Damy dworu - wszak dla nich piękny każdy książę -
Nie umieją wymyśleć dość bezwstydnej szaty,
By choć uśmiech wywołać na obliczu bladym.
Znawca nauk tajemnych, co mu złoto robi,
Próżno szukał odtrutki na jad tej choroby.
W krwi go skąpać próbował rzymskim obyczajem,
Co to dzierżącym władzę dotąd się przydaje,
Ale trupa nie zdołał ożywić, niestety,
W którym zamiast krwi płynie zdrój lodowy Lety.

Dla mnie jednym z najlepszych wierszy jest wiersz Zbigniewa Herberta a dokładnie ten:


Zbigniew Herbert

Przesłanie Pana Cogito

Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę

idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo

bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny
w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze
ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają
pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę
a kornik napisze twój uładzony życiorys

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy
przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie

strzeź się jednak dumy niepotrzebnej
oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz
powtarzaj: zostałem powołany - czyż nie było lepszych

strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne
ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy
światło na murze splendor nieba
one nie potrzebują twego ciepłego oddechu
są po to aby mówić: nikt cię nie pocieszy

czuwaj - kiedy światło na górach daje znak - wstań i idź
dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę

powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy
bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz
powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem
jak ci co szli przez pustynię i ginęli w piasku

a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką
chłostą śmiechu zabójstwem na śmietniku

idź bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszek
do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolanda
obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów

Bądź wierny Idź

A mi sie podoba ten fragment dramatu Henrika Ibsena Peer Gynt, mozna go traktowac jak osobny wiersz:



KŁĘBKI NA ZIEMI

My twoje myśli
z ciebie zrodzone,
Na wątłych nóżkach
Okaleczone
Miałysmy wzbić się
Aż w błękit nieba
A tu po ziemi
Wić się nam trzeba!

SUCHE LIŚCIE

My wielkie słowa,
Głosić je miałeś,
Dziś schniemy marnie -
Ty zapomniałeś!
Nim owoc dojrzał,
zmarniały krzaki -
W zaraniu życia
Żrą nas robaki!

GŁOSY W POWIETRZU

My pieśni, ktore
Miałeś wyśpiewać!
Nie pozwoliłeś
Pieśniom rozbrzmiewać!
Myśmy czekały
Długo w twej duszy -
Dziś bądż przeklęty!
Giń w leśnej głuszy!

KROPLE ROSY

My łzy jesteśmy
Niewypłakane!
Umiemy leczyć serdeczne rany.
Lodem zastygłe pod twą powieką.
Łzy ukojenia
Już nie pocieką!

ŻDŻBŁA POŁAMANE

My twoje czyny
Niepopełnione
I małodusznie zaprzepaszczone!
Na boskim sądzie
Ze skarga staniem -
A będzie wtedy
Płacz i zgrzytanie!

Fragment mowi o zaprzepaszczonych szansach, rezygnacji i wyrzutach sumienia, ktore sa tutaj reprezentowane przez te mysli. Takze antycypacja ostatecznego rezultatu (koncowy fragment).

Ja sama zajmuję się pisaniem wierszydeł. Nie mam na razie żadnych z ostatnich dni ale to jeden z moich utworów, który napisałam kiedyśtam w moim życiu.

***

Zostawisz mnie jak wszyscy
I pójdziesz własną drogą
Na rozgałęzieniu myśli
Gdzie wszyscy się rozstać mogą.

Na co mi te myśli natrętne
Zwiedzające umysł z łoskotem
Chcę je zapisać, następnie
Przepisać na listę "na potem".

Nie zostawiaj mnie
Choć nie trzymasz mojej dłoni
Choć obok mnie nie ma Ciebie
Nie możesz ode mnie stronić.

Zwyczajnie tego nie chcę
Wciąż rozdarte boli serce.

Nie jest jakiś ambitny, podobnie jak cała moja twórczość, ale zebrałam jakąś grupkę czytelników

autorstwo własne o fobii
Widzę mur
wysoki, szeroki aż do szczytu gór
gdy patrzę do góry, sięga aż pod chmury
jest tak gruby..
ja wiem, że prowadzi do zguby
chyba głupiec spróbowałby uciec
nie ma w nim żadnej dziury..
ja wiem, że ten mur to bzdury..
mimo to.. on i tak jest
z każdą chwilą coraz straszniejszy
świat za nim coraz mroczniejszy
a może spróbuję?
jednak zaryzykuję?
ale ona mówi
jeśli z tamtym światem się zetkniesz
przed straszakiem nie uciekniesz
on jest marą, a ty jego ofiarą
ja słucham i jej ufam
wegetuję
moje życie marnuję
ja wiem, że on i tak jest
ale światełko się zapaliło
nadzieją zaiskrzyło
wszystko się rozjaśniło!
wiem również
że jeśli świat za murem stanie się bliższy,
być może będę szczęśliwszy
da się i tego dokonam
wiem że to pokonam
tylko powoli, bo to nie boli
nawet jeśli upadnę, wstanę
wiem, że co dziennie krok
długa wędrówka, nawet i rok
przez mur się przeprawię
i za sobą go zostawię
cóż mi pozostanie?
z lękiem rozstanie
świadomość, że bez wątpienia
nie marnuję mojego istnienia

postanowiłem pokazać wam wiersz swojego autorstwa

Zauważyłem Kiedyś:

Zauważyłem kiedyś...
Prawdę jak cios mieczem bolesną...
Trwogę wielką jak big ben
Zło jak koszmarny sen
to był ten dzień zły niestety...
nie jeden bo setki nich było..
tych dla mnie ponurych...
jak śmierć niestety nie odpuszczało
to zło było niestety nie ulotne...
nie ulotne jak chwile..
bo trwało nie dnie całe
nie tygodnie nie miesiące...
lata to trwało i trwa niestety..
i ty możesz nieść to
ale proszę nie nieś mi tego...
ode złego mnie uchroń

sami najlepiej pomożecie swojej planecie, ponieważ najlepiej ją znacie- nie wiedziałam jaki w sumie tytuł to taki na odwal wymyśliłam ten tytuł :p

"jednostka"

Świat bywa nurtujący
człowiek denerwujący
ktoś nas irytuje
wad się doszukuje

jeśli to gniew w tobie budzi,
nie zważaj na tych ludzi!

Sprawy sobie nie zdajecie
że każdy żyje na innej planecie
Na każdej toczą się obrady
obowiązują inne zasady

to niedorzeczne
i niebezpieczne

złamać prawo własnej planety
odrzucić jej wady i zalety
by przyjąć ustrój obcej

zaprzeczysz jej naturze
utoniesz w czarnej chmurze
wirus w wiatru podmuchu
doprowadzi do wybuchu
twojego umysłu

twoja planeta
jest jedynie tobie znana
od początku zamieszkiwana
przez ciebie

jesteś planetą
nieznaną żadnej osobie
tak dobrze jak tobie

każda z wielu
widzi cię przez inne światło

nic już tego nie zmieni
żyjemy w jednej przestrzeni
a jednak odosobnieni

w ciemnościach jednostki

DESIDERATA

„Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu – pamiętaj jaki pokój może być w ciszy. Tak to możliwe, nie wyrzekając się siebie, bądź w dobrych stosunkach z innymi ludźmi.

Prawdę swą głoś spokojnie i jasno, słuchaj też tego co mówią inni, nawet głupcy i ignoranci, oni też mają swoją opowieść.

Jeśli porównujesz się z innymi możesz stać się próżny lub zgorzkniały, albowiem zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie.

Ciesz się zarówno swoimi osiągnięciami jak i planami. Wykonuj z sercem swą pracę, jakakolwiek by była skromna. Jest ona trwałą wartością w zmiennych kolejach losu.

Zachowaj ostrożność w swych przedsięwzięciach – świat bowiem pełen jest oszustwa, lecz niech ci to nie przesłania prawdziwej cnoty, wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie życie pełne jest heroizmu.

Bądź sobą, a zwłaszcza nie zwalczaj uczuć: nie bądź cyniczny wobec miłości, albowiem w obliczu wszelkiej oschłości i rozczarowań jest ona wieczna jak trawa.

Przyjmuj pogodnie to co lata niosą, bez goryczy wyrzekając się przymiotów młodości.

Rozwijaj siłę ducha by w nagłym nieszczęściu mogła być tarczą dla ciebie, lecz nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności. Obok zdrowej dyscypliny bądź łagodny dla siebie.

Jesteś dzieckiem wszechświata, nie mniej niż gwiazdy i drzewa masz prawo być tutaj i czy to jest dla ciebie jasne czy nie, nie wątp, że wszechświat jest taki jaki być powinien.

Tak więc bądź w pokoju z Bogiem cokolwiek myślisz o jego istnieniu i czymkolwiek się zajmujesz i jakiekolwiek są twe pragnienia: w zgiełku ulicznym, zamęcie życia zachowaj pokój ze swą duszą.



Z całym swym zakłamaniem, znojem i rozwianymi marzeniami ciągle jeszcze ten świat jest piękny.



Bądź uważny, staraj się być szczęśliwym

Kilka dni temu zaczelam znow pisac wiersze

Codziennie siedze sama wieczorem
I mysle o Tobie
Kocham to robic
Potrzebuje tego
Choc tak bardzo cierpie
Bo Ciebie nie ma
Jestes dla mnie wszystkim
Potrzebuje Cie teraz
Jestes moja obsesja
Chce patrzec, jak sie usmiechasz
Tak cieplo to robisz
Zatracam sie w kazdej chwili z Toba
Kocham to uczucie
Tak samo mocno, jak Ciebie kochanie
Najpiekniejszy sen o Tobie
Nigdy mi nie wystarczy
Chce Ciebie tu, teraz
Przytulajac Cie, czuje
Jak bije Twoje wrazliwe serce
Wiem, ze bije dla mnie
Chce codziennie czuc, ze
Jestes dla mnie
Ze jestes ze mna
Chce miec Cie jak najblizej siebie
Tesknie za Toba tak silnie
Wyobrazam sobie, jak mnie tulisz
Tak cieplo to robisz
Chce, zeby ten moment trwal wiecznie
Gdy bedziemy razem ogladac niebo noca
Na lace pelnej kwiatow
Wskaze Ci ta najjasniejsza
I powiem Ci, ze jestes nia dla mnie
Tak bardzo czuje to, jak pragne Cie objac
Przeczesac czule dlonia Twoje wlosy
Pocalowac, przekazujac Ci tyle milosci
Ile we mnie jest
Powiem Ci wszystko, co potrzebujesz uslyszec
Zrobie to dla Ciebie i Twojego serca
Jestes dla mnie kazdym kwiatem
I wiosenna rosa na trawie
Jestes tak samo delikatny i kruchy
Tak mocno kocham Cie takiego
Dzieki Tobie czuje lato w Grudniu
Malujesz moje zycie w odcieniach szczescia
Tak bardzo Ci za to dziekuje
Sprawiasz, ze czuje, ze zyje
Znamy sie tak dobrze
Ze czytamy swoje mysli
Wiesz, ze jestes w nich Ty
W kazdej chwili
Nawet, gdy o tym nie wiem
Mysle o Tobie przez caly czas
Czy slyszysz, jak bije moje serce dla Ciebie?
Ono Cie kocha calym soba
Zabrales mnie daleko w glebie milosci
To tak przepiekne uczucie
Jestes moja nadzieja
Tym jedynym, ktorego potrzebuje
Prosze, zjaw sie
Bez Ciebie tak mi zle