Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

elala73 pisze: ↑

28 maja 2017, o 06:47

Witaj, swego czasu gdy przeszłam na dietę niskoglikemiczną ,odrzuciłam też mięso , chociaż samo w sobie nie jest wysokoglikemiczne , ale takie miałam postanowienie . Nie rezygnowałam natomiast z ryby raz w tygodniu . Po kilku miesiącach zrobiłam badania , bo mocno schudłam i trochę się bałam o zdrowie . Badania wyszły ok . Moje złe samopoczucie ,które zdarzało się w przeciągu tego roku i zdarza co jakiś czas, jest spowodowane zaburzeniami lękowymi , bo gdy mijają samopoczucie fizyczne wraca do normy i cieszę się życiem .
Myślę ,że duży wpływ na Twoje samopoczucie może mieć fakt ,że rodzice tego nie akceptują i nie wspierają Cię w tym , W ogóle akceptacja w życiu człowieka jest dosyć znacząca i może przełożyć się na komfort naszego życia.

Raistlin pisze: ↑

28 maja 2017, o 07:35

Hej. Sam jestem wege od wielu wielu lat. Niedobory pierwiastków i zle dobrana dieta oczywiście ma wpływ na samopoczucie. Nie jesz mięsa oraz ryb więc zadaj sobie pytanie skąd dostarczasz omega 3, możnaby pomyśleć jeszcze o takich rzeczach jak b12, selen, jod wit D. Rodzice często tak reagują tego nie zmienisz . Osłabienie może wynikać z zaburzenia ale też z niedoborów. Jeżeli masz ochotę rozpisz swój dzienny jadłospis zobaczymy jak to wygląda od strony technicznej

Nonsens pisze: ↑

28 maja 2017, o 03:13

Pilnie prosze o jakas odpowiedz, bo nie daje mi to spokoju.
Hej Przeszlam na wegetarianizm mniej wiecej rok temu. Na początku pozwalałam sobie od czasu do czasu na ryby, bo rzucenie miesa z dnia na dzien, po pierwsze jest wyzwaniem, a po drugie wydawalo mi sie troche nierozsadne. Sporo o tym czytałam i tez rozmawialam z osobami, ktore od dluższego czasu sa wege. Zmiana stylu życia, zastapienie miesa czyms innym, nie wydawalo mi sie trudne, bo przeciez jest duzo innych produktow a ja wykluczam z diety tylko mieso.
Jako, że jedyna w rodzinie zostalam wege-świrem, spotkalam sie z fala oburzen, glownie ze strony moich rodzicow. Uważali, ze pojebalo mnie i to do reszty, ze po co wydziwiam, mam jesc jak czlowiek. Na poczatku czulam sie świetnie i fizycznie i psychicznie, bo zrobilam to dla zwierzat. Z czasem stalam sie bardziej ospala, zmeczona, przybita rozdrazniona. Pojawil mi sie syf na twarzy, co jeszcze bardziej podkopalo moja samoocene. Pojawily sie tez silne objawy odrealnienia, wczesniej tez je mialam, ale nie tak uciazliwe i radzilam sobie z nimi. Stany depresyjne, fobia spoleczne, wszystko sie nasililo i juz przestaje sobie z tym radzic. Szukałam pomocy u rodzicow, ale jedyne co slysze za kazdym razem jak mowie, ze jest mi zle-to ta dieta. Nie radze sobie-to ta dieta. Mam depresje, pies mi zdechl, ukradli mi telefon-to ta dieta...
Czy to możiwe, zeby przez zle zbilansowana diete, niedobory jakichs pierwiastkow, witamin w organizmie tak mi się rzuciło na banie??? Az nie chce mi sie wierzyc. Nie przyszlo by mi samej do glowy, ze to moze miec taki zwiazek z dieta. Bardziej szukalam przyczyn w tym co sie dzialo podczas tego roku.
Prosze o Wasze komentarze, bo nie daje mi to spokoju. Jezeli sa ty jacys wegetarianie to piszcie jak wy sie czuliscie zaczynajac diete, w jej trakcie. Jak ktos cos slyszal to tez prosze o jakas wiadomosc.

weronia pisze: ↑

1 stycznia 2020, o 13:50

Przejść na wege należy spokojnie i poznać taki styl żywienia na tyle aby posiłki były bardzo wartościowe i nie wszystkie podobne do siebie.