Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Witam.Chciałbym napisać parę objawów, które nie dają mi spokoju, a mianowicie: Czy ktoś z Was też tak miał, że jest w miarę dobrze jak na dd i nagle jest źle i nic nie jest w stanie pomóc. Czy również miewacie takie coś, że np. w ciągu dnia jakoś się czujecie, a nagle tak przychodzi jakaś myśl, zdarzenie z przeszłości (nie chodzi tutaj o jakieś złe zdarzenie, po prostu byle jakie) i nagle czujecie się jakby właśnie te zdarzenie działo się teraz. Ogólnie odczuwacie tamten dzień z przeszłości dzisiaj. Nie wiem czy mnie rozumiecie, bo trudno to opisać. Ostatnio w ciągu dnia pomyślałem o tym jak kiedyś byłem na cmentarzu i powoli tak jak by tamten dzień był dzisiaj, wszystko to co się działo wtedy dzieje się teraz (tzn. takie odczucie tamtego dnia). Również macie częste zmiany percepcji postrzegania świata (jakoś inaczej niż było) ponieważ ja mam dosyć często takie coś. Mam również tak, że nie rozpoznaje dawnych miejsc (oczywiście zawsze potrafie powiedzieć gdzie jestem ale tak jakby tylko z nazwy a wgl nie czuje nie pamietam tego miejsca, jest takie obce. Częsty jest mi smutek, niepokój, strach. Smutno mi bez powodu jakoś i jeszcze bardziej się pogarsza. Obecnie najbardziej dokucza mi prawie codzienna zmiana percepcji swiata (prawie codziennie mam wrazenie ze jest jeszcze inaczej niz dnia poprzedniego. Odczuwam wszystko jakos inaczej). Na koniec chciałbym Was prosić, abyście podali mi jakieś swoje rady które pomagały Wam (jakieś Wasze własne) ktore Wam pomogly w pokonaniu dd. Chciałbym również wiedzieć, co robiliście w najgorszych momentach, jak się tak łatwo nie poddawać i nie frustrować. Jeśli ktoś odpisze będę bardzo wdzięczny. Pozdrawiam

Tak, tak i tak. Ja w DD miałam raz taką akcję, że wszystko było ok, idę sobie do sklepu, kupuję spożywkę, wychodzę i nagle bam: czuję się tak jakby ktoś przestawił sklep kiedy w nim byłam w zupełnie inne miejsce, w sensie poznaję ten parking przed sklepem i kościół na przeciwko, ale czuję jakbym była tam pierwszy raz. Potrafiłam też przywołać np. piosenką jakieś wspomnienie i poczuć się źle przez to (mimo, że wspomnienie nie było negatywne, ale czułam się tak "nieswojo"). Mnie na dd najbardziej pomagała (i czasem dalej pomaga) ignorancja, zajmuję się czymś: zaczynam zmywać, układać coś, rysować, czytać cokolwiek i bez względu na to jak dziwnie się czuję i jak beznadziejnie idzie mi ta czynność nie przestaję dopóki ten stan dziwności nie minie. Na samym początku, kiedy stanyy DD miałam tak silne, że miałam matrixa w głowie (24h/7 dni w tygodniu jakbym była na potężnej fazie kwacha) to czytałam rozdział o DD u Szaffera, a jak już się troche uspokoiłam to robiłam cokolwiek jak jak pisałam wyżej.

Tak jak napisała PannaKotta, wszystko co opisujesz to klasyki
Generalnie mam wrażenie, że w nerwicy i DD wszystko jest "normalne".
W sensie, że można się spodziewać praktycznie wszystkiego. Na każde pytanie "mieliście tak, że" można by odpisywać prawie, że z automatu - tak!

@PannaKota, BruceWayne
Wielkie dzięki za odpowiedzi !!!