Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

dużo ostatnio piszę, przed wizytą chciałam wypisać znaczące dla mnie wydarzenia, sytuacje by móc potem dzielić się z tym na terapii.
mam pytanie - kilka razy w życiu, jak byłam sporo młodzsza, nastolatka, miałam kilkusekundowe fazy, że np. patrzyłam na swoją dłoń, nie wierzyłam, że to ja, że ja mam taką dłoń, że dłoń to dłoń (pokręcone ) że ja żyję, istnieję. Takie nagłe oderwanie, w głowie jakby się zrobiło lekko, może pusto.

Kilka sekund. Czy to pogranicze DD?
pozdrawiam

Hm, jakna moje oko to musialas miec jakies przezycia lub trawke popalac, ze mialas takie fazy a byc może zwykłe lęki to wywołały, to wlasnie objawy DD.

nie, nie żadne narkotyki
po prostu tak zamyślałam się jakby w sobie

Ja nie raz miałem stany dd, przed dd a raczej stany derealizacji, wynikające po prostu ze zmęczenia, nic dziwnego

czy u mnie zmęczenie... właśnie nie, nagle jakoś.
albo przed lustrem stałam, patrzę na swoją twarz, taka moja twarz, to ja, takie mam usta, taki mam nos, takie niedowierzanie, że jestem człowiekiem, że żyję, oddycham...

edit: naprawdę nie było żadnego ćpanka aż mnie rozbawiła wypowiedź poprzednia

Faktem jest ze odrealnienie to ogolnie stan mozliwy do odczuwania w trakcie zycia i podejrzewam ze w mniejszym czy wiekszym stopniu prawie kazdy czlowiek go doswiadczal w roznych sytuacjach albo chwilowych zamuleniach. Osoby ktore sa podatne na lęki maja szybsza czasem sklonnosc do odciecia

dzięki, wpisuję do dziennika