Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Cześć.
Na forum jestem już trochę, walczę od ponad 5 czy 6 lat z DD, byłem w szpitalu psychiatrycznym na oddziale dziennym na terapii, 3 lata terapii psychodynamicznej + zmienianie leków i psychiatrów, nic nie dało, dalej jest pełna derealizacja, depersonalizacja i inne objawy jak np. anhedonia. Jakieś rady? Jedyne co mam z nowości, to że w środę może uda mi się ustalić termin do nowego psychiatry. Udało mi się skończyć studia inżynierskie, jestem teraz na stażu ale słabo mi na nim idzie i nie wiem, co będzie dalej.

Przemo500 pisze: ↑

27 lipca 2024, o 20:00

byłem w szpitalu psychiatrycznym na oddziale dziennym na terapii, 3 lata terapii psychodynamicznej

I jaka diagnoza? Dość mało napisałeś. Niemniej jednak depersonalizacja własnego "ja", a co za tym idzie osobowości wynika początkowo z tłumienia uczuć i powolnego wycofywania się z relacji emocjonalnych. Następnie do gry dochodzą obezwładniające konflikty (nerwica) i to przez te właśnie konflikty pojawia się daremność, a wszelkie działanie w takim stanie jest skazane na porażkę, bo skoro jednocześnie istnieją dwie zwalczające się tendencje, to ostatecznie wszystko wydaje się nie warte zrobienia. Czyli wszelkie zainteresowanie światem zewnętrznym powoli "umiera", w końcu świat zewnętrzny staje się mniej lub bardziej nierealny (derealizacja) i w tym samym momencie ego (tj. osobowość, która komunikuje się ze światem zewnętrznym) jest w pełni zdepersonalizowane. Lekami tego nie wyleczysz, jest to problem egzystencjalny. Innymi słowy, własne "ja" za bardzo się wycofało do wewnątrz i zależnie od diagnozy i poziomu rozwoju osobowości należy to naprawić.

Terapię musiałem przerwać z powodu braku finansów, jeśli chodzi o moją diagnozę ze szpitala psychiatrycznego są to mieszane zaburzenia osobowości z nacechowaniem cech egotycznych + inne zaburzenia nerwicowe. Skoro 3 lata terapii mi nic nie pomogły, psychiatrzy także to po prostu można zwątpić czy da się to wyleczyć.

Skoro po 5 latach nie przeszło, to robisz coś źle. Z tego co wiem Viktor też miał DD 5 lat - możesz sobie o tym poczytać tu na forum. Po drugie, przeczytałem twoje posty i widzę że ty pomimo pięciu lat trwania w tym stanie dalej się z tym nie pogodziłeś. DD to nie jest żadne upośledzenie umysłu, tylko zwykła zmiana postrzegania świata. Ja gdy miałem silne epizody DD robiłem wszystko, co kiedyś. Gadałem z ludźmi (pomimo tego, że wydawało mi się że mam schizofrenie i jakoś dziwnie gadam), pracowałem, żartowałem (żartowałem też z innych ludzi, pomimo tego że wydawało mi się że to "roboty"), zarobiłem w tych stanach dużo pieniędzy, nauczyłem się chemii, elektroniki i fizyki kwantowej, zostałem finalistą konkursu z matematyki. W dodatku bez leków, co prawda do psychologa chodziłem ale tylko raz w tygodniu. Ty z takim podejściem to będziesz to mieć nawet 20 lat albo do końca życia. Traktujesz to DD jako jakieś "upośledzenie umysłu".

Równie dobrze możesz sobie wmówić że słońce jest niebieskie a niebo żółte i jak będziesz o tym myśleć przez 5 lat, 24 godziny na dobę to zaczniesz to dostrzegać.

Hm... problem w tym, że teraz staram się w miarę normalnie żyć, ukończyłem studia pomimo DD, zdobyłem pierwszy staż który kończę w listopadzie, biorę leki dalej, ale z objawami DD zero postępów.

Przemoo , cześć! Starasz się normalnie żyć ale cały czas monitorujesz samopoczucie więc jak masz zapomnieć o DPDR skoro ciągle czuwasz czy już minęło. Przeczytaj książkę Nareszcie żyje! Za bardzo starasz się wyzdrowieć.

Będzie dobrze chłopie. Skończyłeś studia choć z poprzednich postów wynikało że nie dasz rady. Zobacz jakie to błędne koło. Nie wyzdrowiejesz jeśli ciągle będziesz się starać wyzdrowieć
Moja terapeutka powiedziała mi kiedyś gdy narzekałam na moje objawy DPDR: ,, Pani Kasiu, a co jeśli tak już będzie miała Pani zawsze?" I to pytanie ściągnęło z moich pleców 1000 kg ciężaru.

Katarzyna, A Ty już po? Ile trwało?

Ja cały czas jak jest lepiej, mam wrażenie że to odrealnienie jest tylko moim wymysłem i że tak w to głęboko wszedłem że w to sam wierzę i jak o tym myślę to faktycznie wtedy się nasila. Człowiek siedzi i myśli DD, pisze DD cały czas DD. Nawet jakby nie było DD to przecież jak to? Rozumiesz? Ja już nie wiem czy mam w chwili obecnej DD l, osłabienie nastroju, lęki czy niepokój. Jestem na takim etapie. Wiem że nie jest jak dawniej. Ale też nie wiem jak dokładnie jest

U mnie trochę zmian, mam nową pracę na szczęście związaną już z studiami które skończyłem ale z DD niestety dalej obecne.