Forum dotyczące zaburzeń psychicznych - nerwica - derealizacja - depersonalizacja - depresja. Zapraszamy
https://www.zaburzeni.pl/
Dziękuję za odpowiedź, ja wpisy to znam z forum ale byłem ciekawy jak kto to widzi, ale ja jak np odwracam uwagę to nie mija to mi w zasadzie jest lepiej ale nie całkiem, zawsze i tak w tym stanie w zasadzie. Czytałem twoją historię Victor i wiem, że to rozumiesz dlatego powiedz mi jak mam wyzdrowieć z tego odwracając uwagę?Victor pisze: ↑26 grudnia 2019, o 22:33Stany depersonalizacji i derealizacji to generalnie są stany naturalne dla umysłu ludzkiego (oczywiście odczuwane w niewielkim lub umiarkowanym stopniu w postaci różnych wtedy odczuć) i często odcięcie emocjonalne od siebie lub otoczenia odczuwa się nie zwracając na to zbyt wielkiej uwagi.
Natomiast kiedy nastąpi początek zaburzenia, czyli przekroczenie pewnej odporności indywidualnej na stres (z różnych powodów, a coś tam zwykle jest zapalnikiem) następuje po prostu start mechanizmu lękowego. Czyli skierowanie dużej ilości naszej podświadomej uwagi na jakiś określony objaw, jaki wtedy o wiele bardziej odczujemy. Choćby - myśl egzystencjalna, nierealność siebie, otoczenia, poczucie własnej świadomości itp. i potem następuje efekt domina. Bowiem angażujemy Naszą świadomą uwagę w WYJAŚNIANIE TEGO, a to oczywiście wszystko nakręca. Obawy pięknie do tego się tworzą np. strach przed schizofrenią, zwariowaniem ogólnie, tym, że nigdy nie przejdzie.Potem stan ten jest utrzymywany jako staż zagrożenia umysłu emocjonalnego i koło się kręci.
mechanizm-kowy-charakterystyka-t5227.html
Nie różni się to niczym od osób, którym na początku zaburzenia skoczy puls i pomyślą, ze to zawał i ich uwaga na tym się skupia.
Nigdzie nie pisałem, że z tego się wychodzi tylko odwracając od tego uwagę, choć jest możliwe uspokojenie tego stanu w taki sposób.display pisze: ↑26 grudnia 2019, o 22:41Dziękuję za odpowiedź, ja wpisy to znam z forum ale byłem ciekawy jak kto to widzi, ale ja jak np odwracam uwagę to nie mija to mi w zasadzie jest lepiej ale nie całkiem, zawsze i tak w tym stanie w zasadzie. Czytałem twoją historię Victor i wiem, że to rozumiesz dlatego powiedz mi jak mam wyzdrowieć z tego odwracając uwagę?Victor pisze: ↑26 grudnia 2019, o 22:33Stany depersonalizacji i derealizacji to generalnie są stany naturalne dla umysłu ludzkiego (oczywiście odczuwane w niewielkim lub umiarkowanym stopniu w postaci różnych wtedy odczuć) i często odcięcie emocjonalne od siebie lub otoczenia odczuwa się nie zwracając na to zbyt wielkiej uwagi.
Natomiast kiedy nastąpi początek zaburzenia, czyli przekroczenie pewnej odporności indywidualnej na stres (z różnych powodów, a coś tam zwykle jest zapalnikiem) następuje po prostu start mechanizmu lękowego. Czyli skierowanie dużej ilości naszej podświadomej uwagi na jakiś określony objaw, jaki wtedy o wiele bardziej odczujemy. Choćby - myśl egzystencjalna, nierealność siebie, otoczenia, poczucie własnej świadomości itp. i potem następuje efekt domina. Bowiem angażujemy Naszą świadomą uwagę w WYJAŚNIANIE TEGO, a to oczywiście wszystko nakręca. Obawy pięknie do tego się tworzą np. strach przed schizofrenią, zwariowaniem ogólnie, tym, że nigdy nie przejdzie.Potem stan ten jest utrzymywany jako staż zagrożenia umysłu emocjonalnego i koło się kręci.
mechanizm-kowy-charakterystyka-t5227.html
Nie różni się to niczym od osób, którym na początku zaburzenia skoczy puls i pomyślą, ze to zawał i ich uwaga na tym się skupia.
Tak jak napisałem wyżej, w sytuacji kiedy pewne objawy odrealnienia na początku staja się zaburzeniem bo się tego wystraszymy i przyjdą OBAWY. Wszystko się nakręci a uwaga przekieruje się na to i wówczas oczywiście myśli o tych stanach są mega dołujące i dobijające, bo jesteśmy na to wyczuleni i wkoło zwracamy uwagę, bo ona sama tam w pewnej części zmierza. Jesteśmy przez to wyczuleni na dany temat.
Dlatego myślenie o tym nie powoduje nawrotu w takim wypadku, oczywiście mówię o sytuacji gdzie zagrożenie w umyśle emocjonalnym uspokoiło się całkowicie.Dzięki za odp i motywatoraVictor pisze: ↑26 grudnia 2019, o 23:43Tak jak napisałem wyżej, w sytuacji kiedy pewne objawy odrealnienia na początku staja się zaburzeniem bo się tego wystraszymy i przyjdą OBAWY. Wszystko się nakręci a uwaga przekieruje się na to i wówczas oczywiście myśli o tych stanach są mega dołujące i dobijające, bo jesteśmy na to wyczuleni i wkoło zwracamy uwagę, bo ona sama tam w pewnej części zmierza. Jesteśmy przez to wyczuleni na dany temat.
Jak zagro ustępuje, to uwaga ma inne bodźce do skupienia się na nich i ma wyrąbane na te wszystkie pierdoły, które dotychczas były epicentrum naszego niestety życia.
Myślenie wtedy o tym stanie nie jest już automatycznie kojarzone z zagrożeniem czy czymkolwiek złym bo stan emocji się już zmienił.