Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Guett pisze: ↑

10 czerwca 2019, o 20:07

Hej.
W sumie to nie wiem po co pisze tego posta, i nie wiem czego oczekuje, czy rad czy pocieszenia, czy kopniaka... Ale tu jest jedyne miejsce gdzie mogę wywalić to z siebie.
Mianowicie w czerwcu pod koniec pyknie mi 5 lat z dd. 5 lat! Przecież to ogrom czasu, tyle życia poszło w się .... no wiecie.
W chwili obecnej jestem przesiąknięty dd od stóp po głowę, cały, po prostu cały.
Nie miałem chwili spokoju przez ten czas. Nic. Zero. Teraz jestem cholernie zmęczony tym wszystkim, psychicznie i również fizycznie.
Wszystko mi się źle kojarzy, dosłownie wszystko. Jak sobie przypominam dzisiejszy dzień, wczorajszy czy którykolwiek to po prostu robi mi się niedobrze...
Również zżera mnie monotonia jakiej doświadczam. Zarówno takiej życiowej jak i objawowej. Z tą życiową mam na myśli to, iż wszystko co robię, nawet to co lubiłem, jest jakieś takie monotonne, nie dające nawet minimalnie jakiejkolwiek przyjemności czy satysfakcji. Nie wiem może na chwilę obecną złapał mnie stan depresyjny. Już tak to jest pokręcone że po prostu nie ogarniam.
Kiedyś w tym stanie było tak, że mimo dużego odcięcia bywały momenty gdzie łapał mnie relaks, odprężenie, może motywacja... mimo złego stanu.
O wzroku to już nie będę wspominał....
Załamka totalna...
Musiałem się wyżalić... tylko tu mogę to zrobić.
I tak to nie jest wszystko co bym chciał z siebie wyrzucić, zbyt długo bym musiał pisać a nie długo mecz :>

Myszka21 pisze: ↑

10 czerwca 2019, o 20:18

Nie zrozum mnie tylko na opak bo wiem że jak się ma depersonalizację i ktoś radzi to się wydaje że nie może on mieć pojęcia co czuję ja. Skoro tak prosto o tym mówi. Czy Ty tak zupełnie naprawdę i uczciwie przestałeś się w którymś momencie zastanawiać czy na pewno mam depersonalizację? Czy może nie coś innego? Kiedyś jak miałam depersonalizacje to wzięłam sobie do serca post Victora o tym co utrudnia wyjście z tych stanów. co-utrudnia-przeszkadza-w-odburzeniu-t4298.html usiadłam i uczciwie poskreślałam czy nie popełniam takich błędów. Po czasie myślę że eliminacja tego była powodem mojego wyjścia z tego.

Guett pisze: ↑

11 czerwca 2019, o 17:23

Myszka21
Prawdę mówiąc nigdy nie doszukiwałem czegoś innego niż derealizacja. Jak trafiłem w 2014 na tematy o dd, to wiedziałem, że mam właśnie te stany. I tyle.
Szczerze gdybym miał takie dd jak właśnie wtedy, no to nawet bym nie pisał tego postu wyżej. Ale 5 lat to jest kawał życia.. Nawet trudno mi to jakoś pojąć, że minęło tyle czasu.
I prawdę powiedziawszy, jestem teraz głęboko w du... z tym wszystkim.
Rozumiem, że to schodzi, że dd mija, że jest pełno przykładów osób którym stan odcięcia minął. Ale gdybym poczuł sam na sobie coś takiego to wydaje mi się, że było by łatwiej. A niestety odkąd mam dd było zero poprawy tego stanu, tylko gorzej. Zero prześwitów itp.
....

Guett pisze: ↑

12 czerwca 2019, o 12:14

Nie, nie próbowałem leków, chciałem sam się z tym uporać ale może już czas na nie...
Elektrowstrząsy ? To może w ogóle coś dać ?
Medytacji nie próbowałem, problem w tym, że trochę nie mam do tego warunków. Bo ciągle ktoś, coś, zero dłuższej chwili spokoju.
Sport dalej uprawiam. Ale obecnie nie daje mi żadnej przyjemności.
Z Victorem pisałem, niestety od ponad miesiąca nie odpisuje tutaj na forum, a o tym skype nawet nie pamiętałem. Faktycznie może się umowie na jakoś konsultacje, tylko muszę naprawić laptopa.

Tapurka, chciałbym mieć tak wyje.... na to, tak w pełni. Właśnie jestem na dnie i to powinno być już mi obojętne. W dużym stopniu byłoby to pomocne, takie podejście, taka obojętność do tego. Tylko jak zwykle mój wzrok mi o tym przypomina, a to śnieg optyczny, a to męty, iskry, a to jakieś czarne smugi, drgania obrazu, falowania, błękitne niebo jest dla mnie szare ....

Tak samo ta monotonia tego wszystkiego mnie wykańcza... wszystko jest takie same, wszystko mi się źle kojarzy, nie ma rzeczy na którą bym miał ochotę itp. Masakra...
Zapewne też trochę te upały niekorzystne działą na mnie ...

Guett pisze: ↑

12 czerwca 2019, o 15:28

Oby kiedyś się udało.
Ogolnie mówiąc u mnie nie ma problemów z wychodzeniem czy robieniem czegoś, albo że czegoś nie zrobię bo mam duże odcięcie. Tego nie ma po prostu gdy mam coś zaplanowane to właśnie to robię. Tzn nie ograniczam się przez to jak obecnie się czuje.
Raczej od początku stosowałem metodę rzucania się na głęboko wodę.
Wydaje mi się, ze jednak dalej za dużo siedzi mi to w głowie.
Może i robię sporo ale gdzieś tkwi to dalej we mnie. Ciągle wisi to w powietrzu.
Strasznie mocno jest to we mnie zakorzenione. Ciężko mi ruszyć dalej.
Znajdę chwilę czasu to napiszę do Victora bądź Divina w sprawie konsultacji. Aaa no i laptopa będę musiał wpierw naprawić...