Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

z nerwicą i DD zmagam się już dłuższy czas. Akceptuje ten stan. Lęki praktycznie w ogóle nie występują bo nauczyłem się nie nadawać im 'wagi'.
Objawy jak drętwienia, zawroty itd. po tym jak je wyśmiewałem ustąpiły.
Ciężko jednak nie zwracać uwagi na 'brudna szybę' przed oczami. Męty oczne które latają często mnie frustrują, denerwują i po prostu smucą.
Śnieg optyczny i szumy uszne nie przeszkadzają mi w życiu lecz latające paprochy dają się ciągle we znaki. Nie umiem ich zaakceptować a tym samym obawiam się że będą widoczne juz zawsze. Możecie coś poradzić?

A długo to masz przed oczami już?

Tak samo jak zaakceptowałas zawroty i dretwienie

Rozumiem to bo jak się widzi do dupy i odbiera wzrokowo dziwnie świat to jest to najcięższe do akceptacji ale nic nie zrobisz no bo co,musisz jak najwięcej mieć zajęty umysł czymkolwiek co odciąga jakoś myśli od tego

Moim zdaniem nie musisz tego od razu akceptować tylko przyzwyczaić się do tego. Zaakceptuj nie somat ale to, że jakis czas ci będzie dokuczał. Jak tak zrobisz, to po jakimś czasie o nim zapomnisz i wtedy on przejdzie i pewnie nawet tego nie zauważysz.

Dzięki za zrozumienie. Postaram się teraz traktować objaw neutralnie aby nie wzbudzał we mnie negatywnych emocji. Albo jak będzie wywoływał np. smutek to będę starał się śmiać i mówić sobie, że to chwilowe zaburzenie próbuje mną manipulować.

Nerwyzestali pisze: ↑

12 lutego 2019, o 13:13

A długo to masz przed oczami już?

Od początku zaburzenia (ponad dwa lata), lecz faktycznie doskwierające od ok 1,5 roku. Wcześniej miałem tak silne odrealnienie, ciemność i ponurość świata, niewyobrażalny lęk więc męty pewnie nie były największą zmorą. Była tylko wewnętrzna pustka, samotność, obcość i cisza. Jak derealizacja się zmniejszała a obraz się rozjaśniał wtedy cisza przeradzała w głośny szum a męty i śnieg stały się bardziej wyraziste.
Jestem świadom tego, że zawsze musiałem mieć te pływające nitki w ciele szklistym lecz dopiero teraz dzięki uprzejmości nerwicy mogę je widzieć Mam nadzieje, że mózg potrafi wrócić do wcześniejszego 'obrazu' sprzed zaburzenia.

Te męty to chyba ma większość ludzi od dziecka i chyba z wiekiem ilość się zwiększa, zwłaszcza ja się ma wadę wzroku. Więc to się nie ma co nimi przejmować:) mam pytanie, czy ten śnieg optyczny to widzicie tak jakby takie ziarno przezroczyste pulsujące (cos w stylu gdy kanal w tv ucieka) jak na cos patrzycie? Ja to mam szczególnie jak popatrze w ciemniejsze miejsce, ale zastanawiam się, czy to nie jest naturalny efekt tak jak np. Gdy się robi zdjecie w ciemniejszym pomieszczeniu to na zdjeciu wychodzi tzw ziarno cyfrowe. Moze zawsze to mialam, ale przez nerwice zaczelam analizowac. Jak to jest?:)

madzia88 pisze: ↑

1 kwietnia 2019, o 10:13

Te męty to chyba ma większość ludzi od dziecka i chyba z wiekiem ilość się zwiększa, zwłaszcza ja się ma wadę wzroku. Więc to się nie ma co nimi przejmować:) mam pytanie, czy ten śnieg optyczny to widzicie tak jakby takie ziarno przezroczyste pulsujące (cos w stylu gdy kanal w tv ucieka) jak na cos patrzycie? Ja to mam szczególnie jak popatrze w ciemniejsze miejsce, ale zastanawiam się, czy to nie jest naturalny efekt tak jak np. Gdy się robi zdjecie w ciemniejszym pomieszczeniu to na zdjeciu wychodzi tzw ziarno cyfrowe. Moze zawsze to mialam, ale przez nerwice zaczelam analizowac. Jak to jest?:)

Ja takie coś to miałam zawsze. A co do szyby to mnie kiedyś pomogła zasada że nie mam wpływu kiedy zniknie ale na pewno zniknie. Po czasie naprawdę zniknęła. Moim zdaniem akceptacja to proces kiedy sobie wyobrażamy ze co gdyby to nie było zaburzeniowe tylko tak miało być, bo mamy taką wadę? I jak wtedy najlepiej byśmy z tym żyli.
Pomocne

U mnie podobnie . Tysiące przezroczystych migocacych ,plamek'? Do tego patrząc wysoko bądź w niebo zauważam więcej tych przezroczystych kółeczek. No i dochodzą powidoki które nie raz mnie zeschizuja bo się przestrasze że coś gdzieś widzę A to powidok jest :/

termin_ pisze: ↑

12 lutego 2019, o 13:11

z nerwicą i DD zmagam się już dłuższy czas. Akceptuje ten stan. Lęki praktycznie w ogóle nie występują bo nauczyłem się nie nadawać im 'wagi'.
Objawy jak drętwienia, zawroty itd. po tym jak je wyśmiewałem ustąpiły.
Ciężko jednak nie zwracać uwagi na 'brudna szybę' przed oczami. Męty oczne które latają często mnie frustrują, denerwują i po prostu smucą.
Śnieg optyczny i szumy uszne nie przeszkadzają mi w życiu lecz latające paprochy dają się ciągle we znaki. Nie umiem ich zaakceptować a tym samym obawiam się że będą widoczne juz zawsze. Możecie coś poradzić?

Zaakceptuj, że możesz to mieć do końca życia i pomyśl jak w najlepszy sposób z tym żyć.

no wlasnie ja tez mam to uczucie brudnej szyby ,cos jakbym byla w bance zamknieta ,moze cos sobie nawkrecałam bo biore lek brintellix moze to przez niego ale to uczucie szyby jest dziwne ,jakby sie zwiekszyla bo wczesniej byla mniejsza ,ratujcie co robic

probuje to akceptowac alejest nie do zniesienia

co wam pomoglo w zniknieciu brudnej szyby ,jak teraz sie uspokoilam to jest mniejsza czy to jest normalne

da sie to jakos zaakceptowac zeby znikla

Brudna szybę widzicie cały czas czy tylko na jasnych powierzchniach ?