Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Dzień dobry!

Moje dziecko ma 14 lat i jest w szpitalu na oddziale psychiatrycznym w Poznaniu. Dziecko brało prze 7 dni Seronil pierwszy raz w życiu, gdzie czuło się od niego fatalnie. Nasiliło to okropny nastrój psychiczny i fizyczny oraz duże myśli samobójcze.

Od 6 dni jest w szpitalu, również pierwszy raz w życiu. Wcześniej córka była w tym szpitalu do piątku normalna, czuła, świadoma i ciepła. W piątek dostała jakieś silne leki i jest nagle obojętna. Bez uczuć i ciepła. Jakby na fazie.

Jestem w szoku! Te leki są za mocne. Nic nie wiem o dawce, jaki to jest lek. NIC nie wiem, ponieważ w piątek lekarz po konsultacji z psychiatrą nawet mnie nie powiadomił. Dzwoniła i prosiłam o kontakt, ale lekarz nie oddzwonił.
Co o tym myślicie??? Co mam robić? Boję się, że te leki zaszkodzą i zmienią jego psychikę.

Proszę piszcie...

Moi rodzice i psychiatra zamknęli mnie w szpitalu psych jak miałam 14 lat. Też myśli samobójcze. Czy mi to pomogło? Nie. Straciłam zaufanie do ludzi, mam traumy, głębokie poczucie krzywdy i nie radzę sobie za dobrze będąc już dorosłą. Czuję że ten pobyt wyrył piętno na całym moim życiu.

Zamykanie w szpitalu nic nie da, to spychanie problemu na obcych którzy nie widomo kim są. Bo się nie ma czasu dla dziecka, miłości, zainteresowania. Czego potrzebuje dziecko w tym wieku? Mądrego rodzica, który się nim zaoopiekuje, pokieruje, wytyczy granice. Przyjaciół. Wsparcia we własnym środowisku. Wiem, w dzisiejszym świecie to nieosiągalne, stąd mamy substytuty w postaci tabletek. Środowisko pozbywa się wadliwej jednostki.

Mam nadzieję, że nie zrobią jej tam krzywdy. Masz chyba świadomość jak jest w takich miejscach. Ja prawie zostałam zgwałcona.

Arya pisze: ↑

22 stycznia 2023, o 20:36

Moi rodzice i psychiatra zamknęli mnie w szpitalu psych jak miałam 14 lat. [...] Ja prawie zostałam zgwałcona.

Oj, Arya, coś czuję, że jutro będzie wypis na żądanie.

I dobrze. Wiesz jak ja błagałam rodziców, żeby mnie zabrali? Trzeba mieć świadomość, jak tam jest. Tam nie trzymają samych dziewczynek z depresją. Są 17,18-latkowie z agresją i problemami z prawem, narkomani. Leczenie polega na faszerowaniu lekami. Z psychiatrą rozmowy były raz na 3 tygodnie, teraz nie wiem jak jest. Wyszłam w jeszcze gorszym stanie niż mnie zamknęli i pierwszą poważną próbę s miałam po wyjściu ze szpitala, nie przed. Bo po 2 miesiącach zamknięcia świat był przerażający. W bardziej rozwiniętych krajach już się odchodzi od takich debilnych metod jak izolacja chorego. Stawia się na wsparcie społeczne - wiem, w Polsce mało realne.

Czasami sobie myślę, że gdyby tylko znalazł się wtedy ktoś mądry. Co by pokierował, zachęcił do rozwijania talentów, zdolności w nauce. Jakaś grupa wsparcia itd. To może teraz miałabym inne życie. Bo samotność w depresji jest najgorsza. Dziecko zamiast swojej przyszłości planuje sposoby na zabicie się, bo czuje się dla innych nikim, czuje że świat ma go w d... Jeszcze straszne jest to, że jak zachorujesz tak młodo to nie umiesz mówić co się z Tobą dzieje, bo nie znasz właściwych słów - derealizacja itp.

Dziękuję Wam za podpowiedzi. Mam pytanie do Arya - Czy to co piszesz było ogólnie szpitalu psychiatrycznym, czy w Poznaniu? Dawno tam byłaś? Moja córka ma 14 lat i tak się zastanawiam, czy przez ten szpital nie będzie miała traumy?

Przed przyjęciem na oddział chodziła cały czas / 3 miesiące / prywatnie do psychologa.

Inn pisze: ↑

23 stycznia 2023, o 18:47

Dziękuję Wam za podpowiedzi. Mam pytanie do Arya - Czy to co piszesz było ogólnie szpitalu psychiatrycznym, czy w Poznaniu?

Zamknięty oddział psychiatryczny dla dzieci prawie 20 lat temu. Zdroje Mączna 4. Wówczas podobno jedyny w miarę normalny psychiatryk dzięcięcy w Polsce. Nie chciałabym poznać tych mniej normalnych. Poczytaj o Kocborowie.

2 miesiące.

Wiem że nie prosisz o rady. Jeśli mogę coś zasugerować. Spróbuj skierować umysł córki na inne tory. Zapisz ją na jakieś zajęcia, językowe, artystyczne, taneczne, rękodzielnicze cokolwiek. Żeby nie żyła tylko swoją chorobą. To młoda osoba, pewnie zaniepokojona swoim stanem. Może też zrób jej dokładniejsze badania. Tarczyce i takie inne badają, ale innych hormonów które mają wpływ na psychikę już nie.

Dziękuję za odpowiedz. Opócz tabletek na depresje w dawce 50 mg to dają jej niby doraznie hydro w dawce aż 25 mg. Myślę, że hydro dla 14 latki w dawce 50 mg jest za wysokie.
Czy dobrze myślę? Dziecko od 2 dni jest otępiałe i obojętne. Tak jakby je wyciszyli, bo córka buntowała się.

Proszę napiszcie co o tym myślicie

Ayra - proszę odezwij się. Mądrze piszesz. Chce dziecko wypisać na żądanie...
Załatwiłam już psychoterapię jej w kierunku psychoterapii psychodynamicznej od nośnie zaburzenia osobowości.
Nie chcę, żeby tam moje dziecko siedziało zdołowane i otumanione lekami !!!
i jeszcze ta hydro w dawce 25mg, przecież trzeba będzie to powoli odstawić.

Inn pisze: ↑

27 stycznia 2023, o 22:52

Dziękuję za odpowiedz. Opócz tabletek na depresje w dawce 50 mg to dają jej niby doraznie hydro w dawce aż 25 mg. Myślę, że hydro dla 14 latki w dawce 50 mg jest za wysokie

Jakie "tabletki na depresję" masz na myśli? Seronil?

I z jakim rozpoznaniem/podejrzeniem została przyjęta na rozdział?

Fajnie, że się odezwałaś. Moje dziecko brało wcześniej jedyny raz w życiu Seronil 10 mg tylko prze 7 dni, bo w trakcie jego brania nasiliły sie doły, brak normalnego oddychania oraz myśli samobójcze. Ten Seronil to koszmar byl i w dawce tylko 10 mg.

A teraz ma ZOLOFT 50 mg i od 3 dni Sertralina aż 25 mg. Przecież powinni zacząć od minimalnej 10 mg.

Szczerze napisz czy ta dawka jest za duża ? Córka jest zoobojętniała, bez normalnej rozmowy, zero energii jest w niej.

Do tego dziecka nie mogę odwiedzić, bo nie wpuszczają. Mój jedyny kontakt to rozmowa telefoniczna 5 - 10 min.
Praktycznie nie mam kontaktu z dzieckiem!

Inn pisze: ↑

27 stycznia 2023, o 23:25

A teraz ma ZOLOFT 50 mg i od 3 dni Sertralina aż 25 mg. Przecież powinni zacząć od minimalnej 10 mg.
Szczerze napisz czy ta dawka jest za duża ? Córka jest zoobojętniała, bez normalnej rozmowy, zero energii jest w niej.

Zoloft 50 mg i sertralina 25 mg? Zoloft to również sertralina. Dostaje jej w tej chwili 75 mg? Jesteś pewna, że czegoś nie pomyliłaś?

To jest Hydroksyzyna 25 mg, którą do tego dołożyli. Masakra!
Przecież trzeba będzie obniżyć dawkę, żeby z niej wyjść.

Co o tym myślisz? Po co dowalić dziecku 14 letniemu jeszcze Hydro ??? Po tym ma obojętność.

Inn pisze: ↑

27 stycznia 2023, o 23:37

To jest Hydroksyzyna 25 mg, którą do tego dołożyli. Masakra!
Przecież trzeba będzie obniżyć dawkę, żeby z niej wyjść.

Co o tym myślisz? Po co dowalić dziecku 14 letniemu jeszcze Hydro ??? Po tym ma obojętność.

Spokojnie, uporządkujmy to. Zacznę od sertraliny. Tego leku nie podaje się osobom poniżej 18 roku życia i nie leczy się nią depresji u dzieci i młodzieży. Wyjątkiem są natomiast silne zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. W grupie wiekowej 13-17 lat dawką początkową jest 50 mg sertraliny. Czyli tak, jak w przypadku Twojej córki. To, czego można się czasem spodziewać, to nasilenie agresji u dziecka, ale dotyczy to niewielkiego odsetka chorych. W dłuższej perspektywie lek powinien ustabilizować nastrój.

I w tym miejscu przechodzimy do hydroksyzyny, która ma córkę mocno uspokoić. Tutaj dawkowanie zależne jest od wagi ciała. U dzieci powyżej 40 kg dobowa dawka maksymalna wynosi aż 100 mg, więc rezerwa jest spora.

Hydroksyzyna z pewnością wywołała określony efekt, ale nie zdziwiłbym się, jeśli reakcja Twoje córki była po prostu efektem pobytu na zamkniętym oddziale, w środowisku może nie tyle wrogim, co po prostu obcym i - z jej perspektywy - być może cokolwiek przerażającym. Czy Twoja córka wyraziła zgodę na pobyt w tym miejscu? Dobrze przegadałyście ten ruch? Jeśli faktycznie chodzi tu o zaburzenia obsesyjno-kompulsywne - co samo w sobie jest bardzo szerokim pojęciem - to czy jesteś pewna, że nie było tu innej opcji niż hospitalizacja?

Hightower - wysłałam o Ciebie wiadomość prywatną. I proszę o kontakt.