Czy ja wariuję?
: 10 marca 2016, o 18:33
Kochani pomóżcie, bo już nie wiem co robić. Nie wiem czy to wina DD, czy ja już głupieje. A mianowicie... Czuję się dosłownie jakbym nie była sobą, jakbym była jakąś marionetką, robotem, wszystko robię mechanicznie, tak jak robiłam kiedyś ale do tego dochodzi to okropne uczucie obcosci, dodatkowo w miejscach dobrze mi znanych czuję się obco.. Okropnie obco... Wiem że jestem np w domu czy w pracy, ale nie czuje się tak jak wcześniej, tak jak pisałam wcześniej jakbym nie była sobą.
Co jest z tego wszystkiego najgorsze? Rano kiedy mam wstać do pracy dosłownie dostaje jakiejś paniki i od razu myśli: Boże kolejny dzień będę musiała się męczyć z tą obcoscią, ja tak nie chce, albo: "Pewnie to schiza, bo znów jest to samo i z dnia na dzień coraz gorzej"
Jeszcze dodatkowo boję się być sama w domu (nigdy wcześniej nie sprawiało mi to trudności, a teraz się boję, więc jak jestem sama to śpiewam na całe gardło)
Nie jestem w stanie wyjść do sklepu, na zakupy, czy do galerii, tylko do pracy i z pracy nic więcej. Mąż robi wszystkie zakupy za mnie. Nie wiem czy ja nabawiłam się jakiejś fobii. Ze znajomymi spotykam się tylko w pracy. Jeszcze jakby tego było mało, najbardziej drażni mnie ta totalna pustka w głowie, czuje się jak bym była niepełnosprawna umysłowo- pamięć krótkotrwała siadla całkowicie, nie umiem nic zaplanować, wszystko robione dosłownie mechanicznie, zapominam o rachunkach do zapłacenia. Jednym słowem mówiac to jakieś otepienie.czasem mam tak że zapominam dosłownie słów, albo nie potrafię słowa zastąpić innym. Dla mnie jako nauczyciela i szkoleniowca to jest totalna porażka, ponieważ mówię bardzo dużo. Zdarza mi się też bardzo często, że jedna myśl się po prostu blokuje i nie chce odpuścić. Żadne inne zajęcia, odwrócenie uwagi zupełnie nie pomaga.
Jakieś rady? Wariuje?
Co jest z tego wszystkiego najgorsze? Rano kiedy mam wstać do pracy dosłownie dostaje jakiejś paniki i od razu myśli: Boże kolejny dzień będę musiała się męczyć z tą obcoscią, ja tak nie chce, albo: "Pewnie to schiza, bo znów jest to samo i z dnia na dzień coraz gorzej"
Jeszcze dodatkowo boję się być sama w domu (nigdy wcześniej nie sprawiało mi to trudności, a teraz się boję, więc jak jestem sama to śpiewam na całe gardło)
Nie jestem w stanie wyjść do sklepu, na zakupy, czy do galerii, tylko do pracy i z pracy nic więcej. Mąż robi wszystkie zakupy za mnie. Nie wiem czy ja nabawiłam się jakiejś fobii. Ze znajomymi spotykam się tylko w pracy. Jeszcze jakby tego było mało, najbardziej drażni mnie ta totalna pustka w głowie, czuje się jak bym była niepełnosprawna umysłowo- pamięć krótkotrwała siadla całkowicie, nie umiem nic zaplanować, wszystko robione dosłownie mechanicznie, zapominam o rachunkach do zapłacenia. Jednym słowem mówiac to jakieś otepienie.czasem mam tak że zapominam dosłownie słów, albo nie potrafię słowa zastąpić innym. Dla mnie jako nauczyciela i szkoleniowca to jest totalna porażka, ponieważ mówię bardzo dużo. Zdarza mi się też bardzo często, że jedna myśl się po prostu blokuje i nie chce odpuścić. Żadne inne zajęcia, odwrócenie uwagi zupełnie nie pomaga.
Jakieś rady? Wariuje?
Przeczytałam kilka twoich postów i wnioskuje, ze teraz masz po prostu gorsze dni, kryzys.Jak wszyscy musisz go przetrwać i przetrwasz to oczywiste 
Tez mam kryzys, ale troche inaczej on wygląda 
Ale w takim momencie najwazniejsze jest uświadomić się iz nawet kryzysy nie są na stałe.Powinnaś zobaczyć jasne strony nawet w tych trudnych dla siebie dniach! Chodizsz do pracy! Widzisz, to jest już nawet pozytywna strona wszystkiego, bo nie poddajesz sie chodzisz do pracy, wykonujesz jakieś rzeczy co z tego, ze mechanicznie, ale grunt, ze cos robisz.Poczucie bycia marionetką nawiązuje mi to do depersonalizacji, derealizacji, ale to równiez przechodzi .Musisz dac sobie czas na odzyskanie wewnętrznego spokoju, bo widzę, ze wpadasz w panike.Musisz zrozumiec, ze twój organizm teraz będzie pracował troche na zwolnionych obrotac hi to akceptowac moze byc pustka w głowie, mogą być małe zaniki pamięci.