Z depresją
: 12 maja 2020, o 21:26
Cześć,
to niewiarygodne, że dopiero dziś piszę pierwszego posta na tym forum biorąc pod uwagę to od jak dawna ono funkcjonuje i jak dużo (takie pierwsze wrażenie) jest tutaj wartościowych treści. To dziwny zbieg okoliczności, bo od 7 lat leczę się psychiatrycznie i psychologicznie i zdążyłam w tym czasie bardzo wiele na te tematy przeczytać, obejrzeć, porozmawiać. Mam wg mnie sporą wiedzę psychologiczną i w trakcie tych 7 lat dużo w sobie zobaczyłam, niestety wiedzy tej brakuje przełożenia na praktykę.
Ale może po kolei...lat mam 26, obecnie jestem na lekach i terapii przez tel. A mój stan określiłabym, jako między depresją lekką a umiarkowaną. Przeżyłam w życiu wiele traum, co w połączeniu z moją odwieczną samotnością i wysoką wrażliwością zaskutkowało jak mniemam depresją kliniczną, zaburzeniem lękowym, zaburzeniami odżywiania, borderline i różnymi somatami.
Mimo, że od zawsze chciałam żyć pomimo tego, jak niewiele dało mi życie to niestety nadal nim nie kieruję. Obecnie nic mnie nie cieszy, mam koszmary nocne co noc od dobrych kilkunastu miesięcy, no i różne inne, typowe objawy depresji.
Moim problemem jest też samotność, w dzieciństwie nie miałam bliskich relacji z rodzicami a poza tym nie umiałam rozmawiać o tym, co czuję..ba nawet tego sama nie wiedziałam. Dopiero, gdy już zaczęłam mocno chorować to stało się to dla mnie łatwiejsze, ale czuję, że to takie błędne koło. Teraz umiem mówić, co czuję, ale i tak ludzie wokół mnie nie są blisko, bo nie rozumieją. Nie rozumieją, bo to nie są zwykłe uczucia, których doświadcza przeciętny człowiek. Są to rzeczy trudne, pogmatwane i mimo, że siebie rozumiem już bardziej to nadal jestem z dala od innych. Chciałabym kiedyś doświadczyć z drugim człowiekiem bliskości, uczyć się by być blisko, rozmawiać, słuchać.
Tak w ogóle to jeszcze raz cześć Wam wszystkim, ktokolwiek tu jest. Mam nadzieję, że to miejsce da mi coś dobrego.
to niewiarygodne, że dopiero dziś piszę pierwszego posta na tym forum biorąc pod uwagę to od jak dawna ono funkcjonuje i jak dużo (takie pierwsze wrażenie) jest tutaj wartościowych treści. To dziwny zbieg okoliczności, bo od 7 lat leczę się psychiatrycznie i psychologicznie i zdążyłam w tym czasie bardzo wiele na te tematy przeczytać, obejrzeć, porozmawiać. Mam wg mnie sporą wiedzę psychologiczną i w trakcie tych 7 lat dużo w sobie zobaczyłam, niestety wiedzy tej brakuje przełożenia na praktykę.
Ale może po kolei...lat mam 26, obecnie jestem na lekach i terapii przez tel. A mój stan określiłabym, jako między depresją lekką a umiarkowaną. Przeżyłam w życiu wiele traum, co w połączeniu z moją odwieczną samotnością i wysoką wrażliwością zaskutkowało jak mniemam depresją kliniczną, zaburzeniem lękowym, zaburzeniami odżywiania, borderline i różnymi somatami.
Mimo, że od zawsze chciałam żyć pomimo tego, jak niewiele dało mi życie to niestety nadal nim nie kieruję. Obecnie nic mnie nie cieszy, mam koszmary nocne co noc od dobrych kilkunastu miesięcy, no i różne inne, typowe objawy depresji.
Moim problemem jest też samotność, w dzieciństwie nie miałam bliskich relacji z rodzicami a poza tym nie umiałam rozmawiać o tym, co czuję..ba nawet tego sama nie wiedziałam. Dopiero, gdy już zaczęłam mocno chorować to stało się to dla mnie łatwiejsze, ale czuję, że to takie błędne koło. Teraz umiem mówić, co czuję, ale i tak ludzie wokół mnie nie są blisko, bo nie rozumieją. Nie rozumieją, bo to nie są zwykłe uczucia, których doświadcza przeciętny człowiek. Są to rzeczy trudne, pogmatwane i mimo, że siebie rozumiem już bardziej to nadal jestem z dala od innych. Chciałabym kiedyś doświadczyć z drugim człowiekiem bliskości, uczyć się by być blisko, rozmawiać, słuchać.
Tak w ogóle to jeszcze raz cześć Wam wszystkim, ktokolwiek tu jest. Mam nadzieję, że to miejsce da mi coś dobrego.