Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Witam. jako, że ostatnio nasiliły mi się bardzo dziwne jazdy, to mam pytanie. Zawsze i wszędzie słysze Nie jesteś swoimi myślami i emocjami - Ok. Jak myślę, żeby kogoś zabić na ulicy i mam takiego nerwa - Ok rozumiem nie jestem tym. Ale jak np myślę sobię, że chciałbym coś zjeść - To co też się nie utożsamiać z tą myślą haha Przecież myśli tworzą naszą rzeczywistość, próbuję różnych technik i wpędziłem się w dziwne natręty i np jak pomyślę o byle czym, albo że coś chciałbym zrobić, to zaraz natręt, że ja nie jestem tym... Albo, że np: Kocham Mamę, to co? To nie jestem uczuciem itd? No właśnie...

Wydaje mi się, że można się w tym zapędzić za bardzo... A przynajmniej ja, i co bym nie pomyślał, to zaraz jest "nie jesteś tą myślą", albo jak np widzę psa jak biega, i pomyślę: Ale ma ładne futerko, albo wyrażę opinię o czymś, to od razu się sam karam, że ja nie jestem tą myślą... No nie powiem, to bardzo ograniczające położenie, bo co: Nie mogę mieć własnych osądów, własnych poglądów itd? No bo to tylko też emocje i myśli...

A jak mam np myśl i uczucie, że jestem dobrym człowiekiem, to zaraz też krytyka... I tak jakbym nie miał swojej osoby przez to, bo co nie pomyślę, odczuję itd, czy osądzę, czy pomyślę, że tak może być: Że np ktoś się kłóci, a ja myślę " po co oni się kłócą" - i znowu " To nie jesteś ty, to tylko taka myśl" To co jak myślę, że chcę jutro zrobić to, to i to - to też nie jest moje, no bo to się wzięło z emocji też, że mam na coś ochotę, no ale przecież nie jesteśmy emocjami... To co jak odczuwam miłość do brata, czy siostry, to też nie ja? To kim ja niby jestem? Każdy pisze: Nie jesteś myślami, odczuciami, emocjami - To co? To jak mam niby widzieć świat, skoro nie ma w nim mojej osoby? Mam po prostu obserwować? Ale zawsze jakieś racje swoje mam - to co to, też nie są moje racje?

Może trochę za daleko poleciałem z tym wszystkim... Jestem już zmęczony... Chciałbym prowadzić normalne życie - ale ciągle dopytywanie i analizowanie, że ja i tak nie jestem osobą, że to tylko mój sposób widzenia świata i sam się za to karam - nie wiem czemu... Tak jakbym wypadł z życia i myślał, że ono jest iluzją - Choć chciałbym do niego wejść spowrotem i mieć jakieś marzenia, plany, cele... A nie karcić się za każdą myśl, to niby jak mam odróżnić moje pragnienia jak emocje, ani myśli nie są mną? To kim jest człowiek w takim bądź razie? Przecież pragnienia też na początku biorą się z myśli i emocji i chęci...

Przecież jakby nie patrzeć to my tworzymy siebie poprzez jakieś rozmyślanie i właśnie zmianę przekonań - co też jest odpowiednią myślą i przekonaniem na pewien temat... Żyję bo żyję, ale nie ma w tym życia... Nie umiem już rozróżnić siebie, ciągle jestem albo agresywny, albo spokojny chwilowo, żeby potem wpaść w euforię, żeby potem się za to karcić... Jak nie chcecie to nie odpisujcie, zrozumiem, chciałem się tylko wygadać kolejny i kolejny raz, jako, że mam poczucie, że straciłem siebie dawnego i swoje życie i wydaje mi się w dodatku, że było iluzją i nie mogę do niego wrócić i też cierpię z tego powodu, bo nie jestem jakiś "oświecony, żeby siedzieć 40 lat pod drzewem" Tak jakbym był pomiędzy 2 światami się czuję uwięziony, tak jakbym nie wiedział czego się złapać w sobie, czy ja jeszcze istnieje, czy już nie takie mam uczucie, jakbym umarł już dawno i świat jest dziwny i nie zrozumiały, czasem się dziwię np: Jak to ja mam rodzinę itd? A kim ja jestem niby... 30 zmiany nastrojów i emocji i nastawienia do życia dziennie - to skąd mam wiedzieć czego się złapać... Wszystko jest pomotane i dziwne i tylko złe myśli i emocje we mnie, po prostu super Jutro lecę do psychiatry, zobaczymy co mi powie Pan specjalista xd Oddałbym wszystko chyba za to, żeby wierzyć w siebie dawnego, czyli mieć swoje plany, mieć światopoglądy i być szczęśliwym- nawet z głową z chmurach... Teraz przynajmniej wiem, że życie to nie bajka, a czasami mam wgl wrażenie, że moje już się skończyło, bo ja nawet nie wiem czy było prawdziwe, bo wtedy wierzyłem, ze ja jestem planami, poglądami i wtedy bym dał sobie głowę uciąć za moje poglądy - A teraz, jestem jak proch dosłownie... Nawet nie czuję się człowiekiem, jestem jak znerwicowany proch, który chciałby wszystko niszczyć i nie widzi piękna tego świata.

Nie miałem już sił walczyć i ciągle ignorować myśli i odczucia: Więc teraz niestety mam ciągle odczucie i impulsy, żeby komuś coś zrobić, albo dziwne wyobrażenia na temat ludzi, że czasami mi się wydaje jakbym w to wierzył... Bo po prostu już nie mam siły jakby się przebić przez te myśli i wmawiać, że to nie jest prawdziwe.
To co jak ja siebie wyobrażam jako dobrego, lub złego człowieka, to to nie ma różniczy? A jak będę sobie wyobrażał siebie jako złego człowieka przez 30 lat, to to też nie będzie miało różniczy? No chyba będzie... Tak mi się wydaje, więc to trochę mnie denerwuje to powiedzenie: Nie jesteś własnymi uczuciami, emocjami, myślami, odczuciami...

To jak mam ochotę komuś, albo sobie coś zrobić i mam agresje, nad którą panuję to też nie jestem ja? Ale jak tańczę w rytm muzyki i podśpiewuję i się śmieję to też nie ja czy ja? A zresztą.
Pozdrawiam i nawet teraz to piszę, nie mogę uwierzyć, że to robię, że ja mam laptopa i że tu żyję na tym świecie i że zmieniłem się z dobrego człowieka w jakiegoś potwora - Ale oczywiście nikomu nic nie zrobię, bo jednak mam trochę tej świadomości jeszcze, chociaż czasem jest baaardzo przysłoniona. Najlepiej to musiałbym być drzewem z takim podejściem co mam teraz, bo na człowieka się nie naddaję, nie myślę jak człowiek, nie mam poglądów, w mojej głowie piekło, nie mam nic, czuje się jak agresywna pustkę... Każdy wybiera swoje życie. Wydaje mi się, że ja nie umiem takiego czegoś, tak np: Jak czemu zamiast zarabiać na auto, nie ukraść je komuś i mieć - Nie odczuwam niestety mentalnej różnicy i emocjonalnej - Co mnie martwi. Ale wiem po prostu, że tak nie mógłbym zrobić, nie wiem czemu, ale tak po prostu jest i tyle i na szczeście to mnie ogranicza... Mogę sobie narzucić ogarniczenia" takie przykazania": Bo emocjonalnie niestety nie czuję nic - tylko agresję lęki i złość i jakbym nie rozumiał nic, dosłownie nic co mnie otacza, czasem nawet ludzie nie wydają się jak ludzie...

Słuchaj już tyle odpowiedzi ci padło na ten temat, że ja dodam tylko tyle. Założe się że siedzisz całymi dniami 24 na dobe i wałkujesz to, widac tu zbyteczną ilośc czasu i energii poświęcaną na to co jest natręctwem.
Proponuję ci iść przez 3 dni pod rząd za darmo do jakiejś fabryki gdzie trzeba przez 10 godzin przekopywac piach, węgiel czy cokolwiek. Po tych 3 dniach zapierdzielu zrozumiesz, ze dobrze wiesz co czym jest, zrozumiesz to gdy nie bedziesz mial sily przeznaczac na tak wybitna analize.
Zrozumiesz wtedy ze to wszystko to natrety spowodowane lękiem. Odetnij sie od tych tematow na jakis czas i przestan walkowac to na sile, bo ty sam to podjudzasz, zamiast szukac innych rzeczy do roboty ktore by zmienialy temat to wyszukujesz wkolo to co ci nie pomaga.
Mowiac wprost albo zacznij pomagac sobie albo idz po leki.
W tym stanie zadna odpowiedz dotyczaca emocji, mysli, czlowieka cie nie zadowoli, skoro do tej pory cie nie zadowolilo to juz sie tak nie stanie, pora zmienic taktyke.

Wojciech pisze:Słuchaj już tyle odpowiedzi ci padło na ten temat, że ja dodam tylko tyle. Założe się że siedzisz całymi dniami 24 na dobe i wałkujesz to, widac tu zbyteczną ilośc czasu i energii poświęcaną na to co jest natręctwem

Dzięki Wojciech. Masz rację, ale widzisz nie każdy niestety jest taki sam i to dużo zależy od przypadku. Ja do pracy chcę (muszę). Ja po prostu nie czuję własnego Ja, własnej tożsamości, nie rozumiem które myśli są moje, a które nie. Nie wiem które emocje moje, a które nie... Tak jakbym sam sie bał siebie i musiał w dodatku kontrolować siebie "złego". Jestem tak sfiksowany, że Żyć się nie chce, bo nie można nawet oglądać telewizji i robić innych rzeczy, bo wydaje mi się, że to nie możliwe, że ja tu jestem, czasem mam wrażenie, że ja siedzę gdzieś w głowie jestem jakąś myślą, a zaraz się tak jakby "szokuję" tym, że własnie piszę ten post... Tak jakbym majaczył w śnie, żyjąc naprawdę i nie mógł uwierzyć, że to się dzieję... Dostałem przewartościowania emocjonalnego i myślowego/poglądowego. Dalej żyję, ciągle staram się załatwiać jakieś sprawy, gdzieś jeździć, coś byle by robić, ale dalej mam wrażenie, że jestem rozbity w środku i nie poskładam już się nigdy w Życiu, bo mi się wartości życiowe pozmieniały, czuję się jak świr, który nie ma kontroli nad umysłem i ciągle coś inego czuje i myśli, wbrew mojej woli... I jakbym wylądował na innej planecie i nie mogę się tu odnaleźć, bo wszystko mi się wydaje dziwne i bez sensu, ludzie mnie przerażają, wszystko mnie przeraża, moja zbytnia pewność siebie i głupie nowe "poglądy" przerażają, zamieszanie w głowie, nie wiem czego się chycić, każda myśl jest bezsensowna, emocja też. Wewnętrzny mój świat jest jakby zniszczony, a zewnętrzny dziwny. Tak jakby mnie nie było.

Eh, ale i tak czy siak, pójdę do tej roboty, może nie zeświruję całkiem... Dziś Psychiatra mi powiedział, że nie jeste pewny, czy to nerwica i depresja czy stany psychotyczne, ale mówił, że może być tak, że na pograniczu, ale na razie przepisał mi lek na depresję z nerwicą. Najgorsze jest to, że jak staram się zatapiać w tym świecie, to coś mnie wybija, że nie jestem osobą, wiec jak mam siebie tworzyć i najgorsze jest to, że czasami ten świat nierealny wydaje mi się prawdziwy...

Zazdroszczę ludziom, którzy mogą siedzieć w domu i wiedzą, że są sobą, są siebie pewni, swojej głowy. A ja jestem tylko pewny tego, że nic nie wiem i codziennie wstaję w zamieszaniu, gubię się w życiu i mam dziwne stany. Dobra już się nie użalam Psycholożka mi gów** pomogła po 8 spotkaniach - może to za mało, ale... Nie chce też dawać na sobie eksperymentować, choć dużo nie mam do stracenia, bo i tak mam uczucie, że umarłem już dawno.

Pozdrawiam.

-- 22 marca 2016, o 17:52 --
Są Nerwice i nerwiczki... Chciałbym bać się o zdrowie fizyczne, już to przechodziłem... Więc trochę irytuje mnie jak niektórzy piszą, że wyszli z nerwicy, bo bali się np, że dostaną zawału... Nie chcę być źle odebrany, ale Kurna, co za problem z takiej nerwicy wyjść, ja też się bałem wielu rzeczy, robiłem dużo badań Kolonoskopie w wieku 18 lat, bo bałem się, że mam raka jelita - wtedy już miałem chyba somatykę, ale nie wiedziałem, że to nerwica się nazywa... To wszystko można spokojnie przejść, ale kurna, jak radzić sobie, skoro ma się swiadomość, że i tak nic nie ma sensu i niechęć do ludzi, wrażenie, że to nie ludzie... Autentycznie niestety, mam takie ciągłe wyobrażenie i pogląd, którego nie mogę się pozbyć, + dziwna pewność, że osobowość to złudzenie, a my jesteśmy pustką w przestrzeni i to nie realne życie, że nie miałem nigdy rodziny, ciągle jestem 1 nogą w tym, a 2 w drugim świecie, ludzie potrafią żyć, bo mają swój obraz w głowie A JA TAK NIE POTRAFIĘ. Mają motywację, bo potrafię się siebie wyobraźić nawet nie świadomie, a ja NIE POTRAFIE dlatego mam też wyobrażenie, że każdy jest swoim wyobrażeniem i sobie tak życie, a w dodatku uwtierdziła mnie w tym książka De Mello, czyli to co stwarzam i wszystko to co widzę, wydaje mi się iluzją, całe życie... Więc jednym fakt wystarczy terapia + leki, ale nie każdemu za pewne... Bo leki nie zmienią patrzenia na świat zapewne, a jedynie wyciszą lęki, a na tym mi nie zależy. Zależy mi na umiejętności zwykłego Życia, cokolwiek robię, to nie czuję tego mentalnie... Tylko fizycznie. Zobaczymy jak to się dalej potoczy. Jedyny plus, to taki, że mam więcej odwagi niż dawniej, ale jest tego aż za dużo... Bo już mi po prostu nie zależy, dlatego obojętność co do wyborów.

Pozdrawiam.

Jesteś zwykłym ignorantem jeśli uważasz, ze tu na forum ludzie wychodzili z nerwic bo się bali o swoje serduszko. Ja sam miałem ogromn mysli egzystencjalnych, myśli o sensie życia, dd, brak tozsamości, poczucie że nic nie jest moje. Strasznie mnie irytują takie gadki ludzi, ktorzy po prostu nie chcą kogoś posłuchac i wymyslają sobie, ze mają nie wiadomo co.
Masz zwykły lek i odrealnienie a do tego natrętne myśli bo zes się naczytał rzeczy na które nie jesteś gotowy, a, że zawsze mialeś sklonności do nerwicy to dlatego cię tak omotało.
Nie mysl sobie, ze jesteś wyjatkowy, jedyny z takimi objawami i myslami. Jezeli nie chcesz wierzyć, ze to lęk, nerwica i dd to nie wierz ale nie umniejszaj innym ludziom, którzy czytają twoje wypociny i czasem próbują ci coś odpowiedzieć.
Bo to jest po prostu egocentryczne (norma w nerwicy) ale także chamskie a nerwica nie zmusza do bycia chamem.

Mówisz o tym co komu pomogło, i ze nie kazdy jest taki sam a w takim razie, którego sposobu wyjścia z zaburzenia próbowałeś aby go oceniać? Bierzesz leki? Chodzisz na terapię? Stosujesz cokolwiek z odburzenia pisanego tu na forum czy w książkach? Nie. Nie robisz nic więc nie pieprz za przeproszeniem, ze ci to nie pomoze bo tego nie wiesz.
Wolisz żyć natręctwami i wyobrazeniami o cięzkich chorobach, nie dopuszczając tego co ludzie choćby tu na forum piszą o swoich stanach. Twój stan nie jest niczym niezwykłym, jak to zrozumiesz to będziesz bliżej wyjscia z tego.

:

Może i masz rację, zachowałem się jak egocentryk, bo pewnie tak jest... Tylko, że ja siebie krytukuję za każdy ruch i np patrzę, a czy nie napisałem tego, z moich pobudek itd ( Wszystko włąśnie w ten sposó, krytykuję sam siebie za wszystko) Przepraszam jeżeli to tak zabrzmiało, po prostu jestem możliwe, że troszkę przestraszony, że to już moja końcówka. Rozumiem tez twoją podirytowanie skierowane do mnie, po prostu dałem się ponieść emocją niestety. Chodziłem na terapię mało co dawała i 700 zł poszło... Oczywiście, że zdrowie najważniejsze i oddałbym wszystko, żeby tylko móc myśleć jak człowiek i cieszyć się życiem jak człowiek, a nie analizować z lękiem, dlaczego np masuję jakąś osobę dla relasku, że mam w tym cel... Albo np jak pomagam komuś, to że mam w tym cel i że jestem żałosny, bo tylko chcę podbudować swoje ego, a nie naprawdę pomóc tej osobie. Gdy patrzę na siostrzenicę czuję złość, lęk i agresię, choć wiem, że taki nie byłem i nic jestem, chociaż już czuję takie zamieszanie, że nie wiem, czym jestem, emocje, uczucia, myśli... każda inna sprzeczna ze sobą. Muszę dosłownie walczyć ze sobą o kolejny dzień, bo tak jakbym sam sobie automatycznie każdą czynność ubrzydzał i doszukiwał się podstępu w mojej osobie... Chciałbym tylko przeżyć to Życie, odczuwając miłość to moich bliskich i nie myśląc, że oO to tylko emocja, a ja naprawdę nie kocham, bo to tylko emocja i że jestem pustką... Chciałbym pogłaskać moją siostrzenicę i nie czuć lęki i nie oskarżać się za to i nie doszukiwać złych rzeczy w tym zwykłym czynie. Chciałbym po prostu zwyczajnie wstać rano wyjżeć za okno i się uśmiechnąć i nie czuć lęku z tego powodu, że się uśmiecham i że zaraz będzie źle i zaraz się będę oskarżał o ten uśmiech i analizował dlaczego się uśmiechnąłem. Ja wiem, że ludzi tak naprawdę mają ciężko, mają swoje problemy, ale nie umiem sobie pomóc, bo nie wiem kim jestem i czy na pewno jestem i wszystko wydaje się niemożliwe, że to istniało wszystko, gazety, telewizja, wszystko wydaje mi się dziwne, jakieś stroje ładne pokazują w gazetach, a ja nie wiem po co to robią... Albo, że ktoś wygrał w Tenisa, a ja nie wiem po co oni machają paletkami i po co im te punkty i kasa do szczęścia... Każdy rozmawia o byle czym, o tym jakie sobie kupił ciuchy, o tym co się wydarzyło, a ja nie wiem o co chodzi, po co ludzie o tym rozmawiają. Patrzę się na ludzi i nie rozumiem czym jest człowiek, jakąś maszyną? mózgiem? - Oskarżam się o moje emocje, nie wiem jak je odczuwać i nie potrafię chyba, jak chcę płakać, to się oskarżam, że to tylko emocja wywołąna przez mózg, że w tym nie ma piękna czy czegoś głębszego. Szukam cały czas pracy, ale mieszkam na Wsi i ciężko naprawdę, staram się więc robić różne rzeczy, coś w domu, w piecu zapalić, to nie tak, że przesiaduję całymi dniami, przynajmniej nie ostatnio, bo fakt robiłem tak i widzę teraz jakim byłem egoistą. Cokolwiek robię to i tak mam wrażenie, że robię to dla siebie, nie dla innych, bo chęć kochania innych bezwarunkowo też przypisałem jako objaw egoizmu u siebie, bo że mi jest lepiej przez to w życiu... Mam uczucie czasem jakbym był złym człowiekiem, mam złe wyobrażenia, złe myślenie, złe emocje i złe poglądy i muszę na siłę sobię coś wmawiać i boje się, że sobie wmówię, że warto jest zabijać i będę jak jakiś zasrany dzihadysta. Dziś mnie rozwaliła opinia psychiatry, że możliwe, że jestem na pograniczu psychozy/shizofreni, ale bardziej w kierunku nerwicy... Czasem mam wrażeni, że muszę coś wiedzieć, jak żyć jak radzić sobie ze sobą, jak się zachowywać, ale nie można takiej wiedzy chyba uzyskać... Zawsze naśladowałem bohaterów z filmów i czułem się z tym dobrze, nie mam autorytetu... No można powiedzieć, że jest nim moja Mama, ale przez tą nerwicę, moje poglądy się tak zmieniły, że sam się siebie boję... Za nic nie mogę sobie wmówić, że w ludziach jest życie i że świat jest piękny... + negatywne emocje - wiadomo, człowiek się czuję dziwnie. Słuchaj Wojciech, dzięki, że wgl odpisałeś i mnie troszkę "opiepszyłeś". Po prostu ja mam wrażenie, że jak nie będę kogoś naśladował, to stane się zły... ( To kolejny dziwny objaw). Będę się starał ze sobą walczyć, i na siłę szukać "Życia" w tym życiu. Choć nie jest to łatwe, bo moja świadomośc cały czas ucieka w "sen o atomie i fizyce i o morderstwach" - który wydaje się prawdziwy...

Szukam obecnie wszystkiego, moje nadzieje pokładam w medycynie niekonwencjonalnej... Leków się boję, że stane się żywym trupem... Poza tym wydaje mi się, że ja muszę dojść do ładu w sobie, bo za mnie tego leki nie zrobią, a ja czuje się rozsypany i boje się każdej myśli mnie krytykującej. Bo chciałbym się jakoś zbudować, jakiś swój wizerunek siebie w tym świecie, swoją osobą... Ale z tymi myślami, które wmawiają mi, że to tylko iluzja, że jesteśmy tylkoi atomami(po części to racja chyba) to jest prawie nie możliwe, więc każda najprostrza czynność sprawia mi cierpienie, no ale nie będę przesadzał... Ostatecznie pewnie dam radę przeżyć całe życie w takim stanie, jak to się nie pogorszy... Chcę tylko, żeby moja Mama widziała, że wyrastam i sobie radzę w Życiu i żeby się nie martwiła - Chcąc nie chcąc da radę ukrywać swój stan, co jest zaletą nerwicy... Boje się tylko, że wymyśli coś innego, że przeanalizuję coś, czego nie chcę jeszcze bardziej i się w to wciągnę, a ja niestety lgnę do dosłownie każdego słowa i wszystkiego - to się dzieje automatycznie, nie wiem dlaczego, wszystko przyswajam jako prawdę ostateczną, to co przeczytam, lub przeanalizuję...

I tak wiem wiem, z tego steku bzdur można wyciągnąć takie wnioski:

Albo leki + terapia.
Albo własne poszukiwania. Tyle najgorsze mi się wydaje, że leki mnie wprowadzą w dawne życie, a ja szczerze nie wiem czy tego chcę, czy chcę uganiać się za rzeczami, kasą, dziewczynami i wyglądem... Czy nie chce pójść w świat trochę bardziej zluzowany, świat doceniania każdego dnia, uważności, medytacji, świat spokoju, zresztą na razie mi się wydaje, że to jest nie możliwe, że osiągnę spokój ducha, bo za wszystko się będę krytykował i w niczym nie widział celu... Ale może to minie jak wyjdę bardziej do świata i zacznę naprawdę pomagać ludziom jak myślisz( chociaż i tak pełno natrętów, ale nawet jak nie będzie przy tym emocji, to i tak takie czynności chcę wykonywać) Może by warto się zapisać na jakiś wolontariat oprócz roboty do szpitala czy coś, żeby wyjść z siebie ( Bo i tak znając życie będę miał myśli złe i oskarżanie siebie, że robię to z egoistycznych pobudek) Ale może naprzekór tym myślą, emocją i poglądom( Bo co kolwiek nie robię: To po co, świat to i tak iluzja, i tak w nim nie ma życia, to po co to robisz, to bezcelowe rzeczy, działania itd) , warto działać naprzekór hmm... Po prostu ja za dużo analizuję i za dużo czytałem swego czasu książek o mózgu i o psychologi i mi się to odbija czkawką...

-- 22 marca 2016, o 19:44 --
Nie każdemu przypasuje i wielu mogę irytować zapewne. Mniejsza o to, zamknijmy temat. Widzę, że tu ludzi tylko irytuję, więc już nie piszę. Aczkolwiek bardzo mi pomogliście wszyscy, a na pewno wielkie chęci. Dzięki za czas.