Victor pisze: ↑5 stycznia 2020, o 23:34Rozumiem, po prostu zadziwiła Cię bardziej DD tym razem i to tzw. odcięcie od emocjonalnego poczucia innych itp. To są nadal stany zaburzenia, takie same jak miałaś wcześniej, choć oczywiście można je inaczej odczuwać ale nie zmienia to faktu, ze to nadal to samo.Kornelia pisze: ↑30 grudnia 2019, o 09:06
Wtedy pomogła mi terapia (półtora roku chyba chodziłam, miałam dobrego terapeutę, sama też byłam świadoma skąd się to wszystko bierze). Jestem osoba wierzaca i mam przekonanie, ze ostatecznego ozdrowienia (nie gwałtownego, ale od tej pory było coraz lepiej i ja już nie miałam lęku w sobie) doznalam w czasie modlitwy, kiedy zawierzylam na sto procent i doslownie "zostawiłam" swoje zaburzenie przy Krzyżu.
Byłam pewna, że to już nigdy nie wróci, z jakimikolwiek objawami po drodze radzilam sobie bardzo sprawnie, zalozylam rodzine, skonczylam dwa kierunki, od 2 lat mam wymarzona prace.
Teraz wszystko wróciło pod wpływem długiego i dalekiego wyjazdu z pracy (2 tyg w japonii). Od zawsze bałam się wyjazdów (od kiedy się odburzylam już nie...), i musiałam zostawić 2 letnie dziecko, co było dla mnie bardzo trudne emocjonalnie. Do tego na wyjeździe było bardzo intensywnie, więc doszło zmęczenie. Mam wrażenie, że teraz jest o wiele gorzej niż wtedy (może to tylko wrazenie), więc sięgnęłam pierwszy raz po leki i czekam na terapie na NFZ (u tego samego terapeuty).
Zasady odburzania niby rozumiem, radze sobie z somatami (Teraz już ich malo), zyje bardzo aktywnie (pracuje, wyjezdzam, rozmawiam z ludzmi itp). Ale to uczucie gdy się budzę i "boję sie" własnego dziecka i męża (bo wydają mi się jak wszyscy inni ludzie dziwni i nierealni i czasami unikam nawet patrzenia na nich) i każdego przedmiotu dookoła, jest po prostu nieznośne i robi mi sieczke z mózgu:/ wtedy myślę, że zaraz w ogóle przestanę ich poznawać i zacznę krzyczeć na ich widok, a wtedy wiadomo - już tylko kaftan i psychiatryk ;p oczywiście to wszystko jest śmieszne jak się to powie/napisze, ale odczucia są mega realne. Najgorsze jest to, że mam ciągle uczucie dziwnosci i niedorzecznosci świata, które utrzymuje niemal ciągla panike, wydaje mi się, że ja po prostu teraz już raz na zawsze "zrozumialam", jakie to wszystko jest dziwne i już mi tak zostanie. Oczywiście znowu chciałabym, żeby ktoś napisał, że to tylko derealizacjaA sama te 5 lat temu pisałam na forum, że wszystkie objawy mijają, żeby ludzie nie tracili nadziei. I co z tego teraz? Sama sobie nie wierzę
W tym co napisałas jako głowna porada nasuwa się akceptacja tego, że tak jest i czujesz to co czujesz. Odczucia są zawsze mega realne, gdyby nie były to by Nam gówno interesowały. A one własnie mają interesować! Generalnie potrzebujesz się troszke otrząsnąć z pierwszego szoku i wdrażać powoli powszechnie znane zasady postawy wobec tego.
Trochę też wypocznij, choć w tym momencie jak lek jest to będzie trudne ale nie bierz więcej niż jesteś w stanie zrobić danego dnia. Unikaj używek.
Depresji to się obawiałaś już jakiś czas temu, i jak tam do tej pory przyszła ona czy nie? ;p Wiem, wiem "co z tego, ze nie przyszła ALE MOŻE przyjść" ;pmartaszewczyk pisze: ↑5 stycznia 2020, o 23:16Hej kochani .... Mam wątpliwości tak jak wiekszosc z was ....A mianowicie .... Nie wiem czy to dd nie umiem dokładnie opisać .... Tak jak bym nie potrafiła nic poczuć nic kompletnie ...bawię sie z córka zero reakcja ze strony emocji pustka nic kompletnie ...robie cos bo robię nie czuje satysfakcję z tego żadnego polaczenia z emocjami żadnego!!!!tylko straszny ból tym stanem...wcześniej potrafiłam sobie wyobrazić życie a teraz 0 nic nie czuje zagłębia się w przyszłość t tak jak bym nie umiała tego odczuc poczuć...bardzo ciężko mi opisać te stany... Wcześniej potrafiłam sobie wyobrazić różne sytuacje itp.teraz nie jest jedna wielka dziura...miałam zawsze jakies odczowane emocje przy prubie wyobrażenia czegoś ...teraz nie istna pustka paskudne odcucia...szarpie się z tym stanem nic nie czuje nic żadnego polaczenia z emocjami .. mysle ze to depresja...była bym wdzięczna gdy by ktoś mógł odpowiedzieć
To co opisujesz jest stanem charakterystycznym dla zmęczenia emocjonalnego, choćby trwającym zaburzeniem i zmniejsza się wówczas poziom ogólnie odczuwanych emocji, bądź są one po prostu zbyt eksploatowane na wieczne analizy i inne nerwicowe bzdury. Bywa różnie, tak czy siak trudno wówczas o odczuwanie pełne emocjonalne różnych rzeczy, które robimy lub sobie wyobrażamy. Człowiek czuje tak jakby były puste, bez wyrazu i często zaczyna się bać i nakręcać.
no potrafisz pocieszyć
ogólnie zdecydowałam się na leki ale one pogorszyly mój stan....wiec rezygnuje z nich...ale to co się dzieje naprawdę mnie przeraża....wiem ze człowiek gdy jest zmęczony tym stanem trudno o radość...aleeee właśnie gdy dopadaja różne dziwne stany a jeszcze stany których nigdy nie doswidczalismy i sa dziwne....jak to ze nie czuje życia zagłębia się w przyszłość przeszłość i nic w niej nie ma pustka .... Patrzę na świat i tak jak by był nie żywy bez emocji....to wiesz jak to bywa 
tylko powiedz mi jeszcze czy to jest związane z dd...bo to mi nie daje spokoju ...a jak wiesz na czym stoisz tez inaczej na to patrzysz i podchodzisz.
