Hej,
Od jakiegoś tygodnia towarzyszy mi lek przed śmiercią i związane z tym myśli egzystencjalne. Myślę że to moja ostatnia faza nerwicy, ale nie mam pojecia jak ja pokonać. Wszystkie moje poprzednie strachy, somatyka przestały mieć dla mnie znaczenie w obliczu tego czego teraz się boje. Tak jakbym nagle po tych 25 latach doszła do mnie świadomość że kiedyś muszę umrzeć. Mam w sobie taki lek, że cały czas mam wrażenie że naprawdę zaraz umrę. Strasznie się boje. Nie pozwala mi to normalnie funkcjonować.
Zastanawiam się czy terapia mogłaby mi pomoc. Już naprawdę szukam ostatnich desek ratunku...

Hej... Nie mogę Ci nic więcej powiedzieć, jak po prostu zaakceptuj to, że w danym momencie tak będziesz mieć... Nie wchodź w te myśli głębiej (typu jak to będzie itd)... Ja również borykałam się z tym lękiem i rzeczywiście wierzyłam, że umieram... Najgorsze było jak miałam zasnąć, bo bałam się, że umrę... Ale jakoś nie umarłam i żyję do dzić... To tylko jeden z mocniejszych straszaków, który Cię męczy i jest tylko iluzją jak pozostałe lęki... Jak Cię nachodzą te myśli, że umierasz to mów sobie: Ok, znowu wy, już znam te myśli, pozwalam wam być, ale nie będę was analizować, a niech was przez to szlak trafia, że nie będę z wami dyskutować... W skrajnych przypadkach: No dawaj nerwico, pokaż mi tą śmierć... gdzie ona jest? To wymaga robienia tak przez dłuższy czas, ale konsekwentnie...Można tez mówić (w trakcie pojawienia się tych myśli): Umrę jak będę mieć 90 lat i konie, nie dyskutować.. Myśli dalej będą Cię straszyć, ale Ty dalej nie dyskutujesz... I tak non stop... W końcu umysł zrozumie, że nie ma zagrożenia i przestaną męczyć... Albo jeszcze taka zamiana wizualizacyjna (rada od Ciasteczka)... Jak przychodzi ten obraz o umieraniu, to wyobrażaj sobie, że Ci mówią, Nie chcemy Cię jeszcze tutaj.. Trzeba to po prostu ośmieszyć... Ja czasem robiłam tak, że jak mnie naszły te myśli, to po prostu ironicznie się z nich śmiałam, mówiąc co to za bzdury... I tak powoli zaczęło odpuszczać, choć jeszcze się pojawiają, ale ja już mam inne do nich nastawienie i dużo szybciej przechodzą, bo nie przypisuję im uwagi... powodzenia

Dziekuje zagrody za odpowiedź, wiesz mnie przeraża sama myśl że przestane kiedyś istnieć, przemijanie i te sprawy. Jestem przerażona w tym momencie nie mogę uwierzyć że zmienie nastawienie i będę myśleć o tym normalnie

Ja tez to mam , czasem mnie nakreca a czasem mysle to bede mial spokój z nerwicą ...

chyba wszyscy to przechodza, staraj sie nie zaglebiac w w to bardziej, bo i tak zagadki smierci nie rozwiazesz.z czasem przejdzie jak wszystko:)

Z tym, że mam lek 24 godzinny który mnie paraliżuje, czuje się jak wrak, nie wiem od której strony to ugryźć, gadam z myślami, ale na razie nic nie pomaga...

Wiem, nie jest łatwo uwierzyć, że to minie... znam to z własnego doświadczenia, ale wiem, że tak jest.. Kwestia przemijania to są już myśli egzystencjalne i nie ma innej rady jak nie wchodzić w nie i nie analizować... Możesz sobie powiedzieć, że zajmiesz się tym, jak się odburzysz a na razie nie analizuj... Ja miałam szereg takich myśli 9JAK JEST PO DRUGIEJ STRONIE, KIEDY BĘDZIE MOJA ŚMIERĆ, czy Bóg istnieje czy mnie kocha itp)... Wiem jednak, że jak przestałam wchodzić w te myśli to jakoś spojrzałam realnie na życie... Teraz nieco inaczej patrzę na to wszystko... Po prostu żyję tym, co jest... Przeczytałam w takiej książce (kiedy miałam te natręctwa o przemijaniu i umieraniu) i bardzo mi to pomogło: " Dobrze jest wracać uwagą do rzeczywistości a więc tego co się faktycznie dzieje (to co masz przed oczami)... To jest rzeczywistość... gdy będziesz wracać swoją uwagą do rzeczywistości, wtedy znikają wszelkie myśli i obawy... Trzeba to robić nieustannie, kiedy atakują nas jakieś myśli.... Zadaj sobie pytanie: Jak się czuję, gdy wierzę, że to co myślę jest prawdą? I drugie pytanie: Jak bym się czuł, gdybym nie miał takich myśli? Widzisz to nie rzeczywistość jest straszna a nasze wyobrażenia o niej.. I kiedyś przyjdzie dzień, że nie będziesz mieć takich myśli.. Będziesz jak dzieci... Czy dziecko myśli o tym, że umiera? Będziesz leżał na łożu śmierci i nie będziesz miał takich mysli, bo będziesz czysty od nich... Widzisz nie ma śmierci... Żyjesz, potem umierasz i też nic nie wiesz... Widzisz.. żyjesz wiecznie... Zajmowanie się życiem po życiu i wiara, że jest tak albo inaczej to strata czasu... tworzysz iluzję..A wystarczy pozbyć się starych myśli i żyjesz wiecznie... a co dalej? To zobaczymy jak umrzemy..."... To trzeba trenować, ale widzisz mnie to pomaga bardzo...

Dziekuje Ci zagrody za te odpowiedzi

Justi2212, a czy jesteś osobą wierzącą, albo masz jakieś przekonania filozoficzne/duchowe na temat śmierci? Pytam, bo abstrahując od porad, by traktować taką myśl jak natręt, którym niechybnie jest, czasami pomaga też odnalezienie ukojenia w jakimś światopoglądzie.

Jestem wierząca i jakoś nigdy specjalnie się nad tym nie zastanawiałam co będzie po, na pewno nieraz przeszła mi taka myśl w głowie, ale przechodziłam z tym do porządku dziennego. Teraz niestety zabiera mi to życie, bo z jednej strony wierze, a z drugiej gdzieś są wątpliwości, że tak naprawdę nikt tego nie wie. Źle się z tym czuję, mam straszne lęki, chyba ogólnie przed życiem.

Rozumiem. To może warto właśnie połączyć ze soba te dwie podpory jaką jest traktowanie tej myśli jak natręta oraz odnalezienie jakiegoś wyjaśnienia w religii, porozmawianie o tym z kimś kto jest również wierzący?
Ogólnie niestety skupiając się na śmierci przegapiamy życie, a szkoda.

No właśnie mam tę świadomość. Myśle, że z drugiej strony jest to dla mnie jakaś lekcja, że zawsze przejmowałam się takimi głupotami, a nie warto było może to jakis znak, że trzeba coś zmienić w życiu i w swoimi postępowaniu

Buka pisze:https://m.youtube.com/watch?v=SxPVtvZJUsk

co to ma do tematu ? : D

Tyson Furry twierdzi ze pokonal kliczke dzieki Jezusowi. Jezus zabiera lek przed smiercia ale fakt komus moze sie to nie podobac pozdrawiam pissss