Jestem na forum od 2 lat, a nerwice mam od 6. Czytam pokrzepiające teksty o wyzdrowieniu. Okres pandemii był w miarę ok, dawałam radę. Luty, marzec, kwiecień - rewelacja zero objawów. Jak przychodziła jakaś myśl - 123 i znikała. Funkcjonowałam rewelacyjnie, aż wszyscy po mnie to widzieli. Byłam bardzo szczęśliwa
W maju nagle ni stąd ni zowąd rosło napięcie, starałam się go pozbywać, ale mi nie szło, potem pierwszy atak paniki od 2 lat a co jak wyskoczę z balkonu i poszło jak domino.... od ponad 2 tyg zaczął się koszmar nie śpię, jestem napięta, wpadam w derealizacje (której nigdy wcześniej nie miałam) to dopiero zaczęła się jazda, bo podczas derealizacji boje się że tracę świadomość. Zaczęłam szukać chorób psychicznych, schizofrenii, psychozy. Nagle myśli zaczynają znikać, ale to nie jest uczucie ulgi... szukam ich wtedy z powrotem. Nie mogę się na niczym skupić, ponieważ wpadłam w całkowity egocentryzm nerwicowy. Tylko tym żyję, tylko o tym myślę i tylko o tym rozmawiam i w kólko mówię jak strasznie cierpię i że już nie daje rady i że nigdy się z tego nie uwolnię. Staram się zmieniać otoczenie myślowe, ale jest mi strasznie trudno skupić się na rozmowie i chcę uciec...
Czuję tak jakby pustkę w środku i brak możliwości wyjścia z tej sytuacji... to nie jest podobne do mnie - jestem wulkanem energii i wiecznie zadowolonym człowiekiem.
Na terapii doszłyśmy do wniosku, że zaczęłam świrować bo miałam zrobić ten jeden uwalniający krok od nerwicy a ja nie chce jej puścić, bo... bo się boje
Mam okropne uczucie pułapki i że nie mogę się wyplątać z tego stanu...
Nadmienię jeszcze, że przez te 2 tyg były chwile ulgi, kiedy zbierałam się w sobie i mówiłam - halo, stop stop wracamy do pionu... ale to trwało pół dnia (czułam się jak nowo narodzona i wszystko stawało się jasniejsze i czułam że jestem sobą ), a potem przychodzi noc... wiem, że będę się męczyć ze spaniem i tak w koło
Idę dziś do lekarza, bo to uczucie napięcia, potem fala emocji, pustka i cały ten rollercoaster emocjonalny uniemożliwia mi funkcjonowanie normalne i trudno mi samej ze sobą wytrzymać...
Czy ktoś może miał podobnie? Czy myślicie, że to kryzys?
Byłabym bardzo wdzięczna za odpowiedź
